Όταν είδα τον τίτλο του βιβλίο σου με ταξίδεψες πίσω στον πρώτο μου έρωτα. Κι εγώ σαν τον ήρωα σου τον Σταύρο είχα πάρει ένα μπλε τετράδιο και έγραφα τις σκέψεις μου. Είναι παράξενες οι συμπτώσεις της αληθινής ζωής και της μυθοπλασίας, πες μου όμως Κωνσταντίνε τι σε έκανε να γράψεις το “Μπλε τετράδιο”;

Το να γράψω ένα μυθιστόρημα, την ιστορία ενός ανθρώπου που θα χρειαζόταν να πλαστεί, να δομηθεί και ύστερα κάπου όλο αυτό να καταλήγει, ήταν για ‘μένα μία πρόκληση. Μέχρι να ξεκινήσω την συγγραφή του «Μπλε τετραδίου», έγραφα στίχους και ποιήματα που ιστορίες είναι κι αυτές, μικρές διηγήσεις στιγμών αλλά σε μικροσκοπική κλίμακα. Μια παρόρμηση της στιγμής με έκανε να ξεκινήσω τις πρώτες γραμμές και είπα μέσα μου «θέλω να τον γνωρίσω αυτόν τον τύπο και το γιατί αισθάνεται όπως αισθάνεται» κι έτσι το πήγα μέχρι τέλους.

Το μπλε τετράδιο σαν αντικείμενο είναι μια δυνατή ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων και κρύβει πολλούς συμβολισμούς, τις πρώτες μας λέξεις, την πρώτη καταγραφή σκέψεων μας για έρωτες, παράπονα και υποσυνείδητα πιστεύω σηματοδοτεί πολλά για τον Σταύρο, τον κύριο χαρακτήρα του βιβλίου.

Λένε πως εμείς οι συγγραφείς όταν βγάζουμε το πρώτο μας βιβλίο άθελα μας ή ηθελημένα φανερώνουμε πολλά αυτοβιογραφικά κομμάτια. Εσύ, πως το διαχειρίζεσαι αυτό;

Δε θα έλεγα προσωπικά πως είναι κάποιο από τα γεγονότα που γράφω αυτοβιογραφικό, ούτε όμως και φαντασία. Το πάω ακόμη παραπέρα και πιστεύω πως και στο «Μπλε τετράδιο» και στα διάφορα διηγήματα που γράφω τελευταία, αλλά και σε όσα βιβλία γράψω ακόμη, κάθε χαρακτήρας, κάθε σκέψη του και κάθε γεγονός που περιγράφεται είμαι εγώ 100%. Είμαι εγώ ως κάτι που προέρχεται από το συνειδητό ή το υποσυνείδητό μου. Ίσως να ‘ναι κρυφές επιθυμίες, ίσως καταστάσεις που μόνο γραπτώς μπορώ να βιώσω, ίσως πράγματα που μόνο με την μάσκα ενός χάρτινου ρόλου μπορώ να εκφράσω, δεν γνωρίζω τι είναι και μου αρέσει ένα τέτοιο μυστήριο.

Ο ήρωας σου πάσχει από κάποιο είδος ψύχωσης. Τώρα τελευταία αρκετοί Έλληνες συγγραφείς γράφουν για ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα. Ο Κορτώ μίλησε για την κατάθλιψη της μητέρας του και την αυτοκτονία της στο “Κατερίνα” , η Παπαϊωάννου στο “Rebound” για τη δική της επιλόχεια κατάθλιψη. Γιατί διάλεξες τη συγκεκριμένη ασθένεια;

Η συγκεκριμένη ασθένεια με διάλεξε, δηλαδή δεν ανέπτυξα τον Σταύρο βάσει κάποιας ασθένειας αλλά όταν έφτασε η στιγμή να αναφερθεί επέλεξα εκείνη που εξέφραζε καλύτερα την κατάστασή του, τον ψυχισμό του. Είτε εκδηλώνεται, είτε όχι, νομίζω η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων πάσχει από ψυχικές διαταραχές, το βλέπουμε παντού στην καθημερινότητα μας. Στην μανία των γονιών για τα παιδιά τους, στην πίεση που δέχονται οι άνθρωποι για να πετύχουν στόχους. Στον φανατισμό για μια θρησκεία, ομάδα, πεποίθηση, χώρα, για τον σεξουαλικό προσανατολισμό, για τα σύνορα, για το ποιος έχει δίκιο ή άδικο κλπ.  Μοιραία οι συγγραφείς με ένα ανεπτυγμένο κοινωνικό αισθητήριο, θα μιλήσουν για το φαινόμενο που παρατηρούν, με τον τρόπο του ο καθένας. Είμαι σίγουρος θα ενταθεί τούτη η τάση.

Γιατί πιστεύεις υπάρχει αυτή η τάση; Αν πάρεις π.χ έναν άνθρωπο στη Συρία δε θα σου μιλήσει για ψυχολογικά προβλήματα και υπαρξιακά ερωτήματα. Η στέγη, η τροφή και το να διασφαλίσει τη ζωή του δεν αφήνουν περιθώρια για “προσωπικές” κρίσεις. Μήπως τελικά η “ψυχασθένεια” είναι πολυτέλεια του δικού μας “ασφαλούς” μικροαστικού τρόπου ζωής;

Η “ψυχασθένεια” προέρχεται από τις πολυάριθμες απαιτήσεις της ζωής που οι ίδιοι μας έχουμε επιβάλλει. Στον δυτικό κυρίως κόσμο οι άνθρωποι λειτουργούν σαν εργοστάσια, σκοπός του είναι να παράγουν, αγωνίζονται για να ανταγωνίζονται τους άλλους γύρω τους, όχι για να συμπορεύονται. Όταν αποτυγχάνουν -και με μαθηματική ακρίβεια όλοι κάποτε αποτυγχάνουν-, τότε έρχονται οι εσωτερικές εκρήξεις. Ναι, έναν Σύριο τον νοιάζουν τώρα μόνο οι πρωταρχικές του ανάγκες, το καταφύγιο, το νερό κι η τροφή, δεν έχει χρόνο για κάτι άλλο. Όμως ο φόβος για την ζωή σου και των δικών σου ανθρώπων, το ξερίζωμα, το χάσιμο των πάντων, είναι κάτι χειρότερο, κάτι που δεν ξέρω αν ξεπερνιέται ποτέ.

“Ένα καλοντυμένο και καλοχτενισμένο σύνδρομο Στοκχόλμης είναι η οικογενειακή αγάπη!” Από τα σημεία του βιβλίου σου που με άγγιξαν περισσότερο. Τελικά; “Μας εξαφανίζει την προσωπικότητα η Αγία Ελληνική Οικογένεια;”

Έκανα πριν μερικές μέρες μια ανάρτηση στο Facebook, τασσόμενος υπέρ του νομοσχέδιου για το δικαίωμα στην αναδοχή παιδιών και στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Λέγοντας πως καταρρέει κάθε επιχείρημά εναντίον του αν αναλογιστούμε πως σε καθημερινή βάση πια, μαθαίνουμε για αποτρόπαιες πράξεις, όπως περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, παιδεραστίας, βασανισμούς ζώων, επιθέσεις φασιστών, αυτοκτονίες, ασυδοσία, λόγια μίσους. Όλα προερχόμενα από ανθρώπους που μεγάλωσαν και παραδειγματίστηκαν στο περιβάλλον της «Κλασικής Ελληνικής Οικογένειας». Γιατί συμβαίνουν αυτά; Γιατί ελάχιστοι γονείς μάθανε και μαθαίνουν στα παιδιά τους να αγαπούν τον εαυτό τους, τις επιλογές τους, τα σφάλματά τους, τον κάθε άνθρωπο, την φύση, την αξία του χρόνου, της ζωής, το κάθε τι που δεν τους μοιάζει. Βλέπουν έναν μαύρο άνθρωπο και τον θεωρούν κανίβαλο, βλέπουν ως εξωγήινο έναν ανάπηρο και πάει λέγοντας.

Σε μια ταινία που συμμετείχα σαν ηθοποιός το 2009 στην Δράμα τον ρόλο μιας τυφλής μου έκανε εντύπωση όταν γυρίζαμε την ταινία στους δρόμους της Δράμας πως με κοίταγε ο κόσμος σαν “εξωγήινη”. Εσύ που ζεις με μια σωματική αναπηρία θα ήθελες να μου πεις πως μαθαίνεις να προσπερνάς τέτοιες συμπεριφορές;

Φυσικά και δεν με εκπλήσσει η συμπεριφορά τους. Να σου πω την αλήθεια, στενοχωριέμαι για εκείνους που σε κοίταγαν και που με κοιτάζουν, γιατί καταλαβαίνω τον μηχανισμό της σκέψης που τους οδηγεί στο κοίταγμα και στην αποστροφή. Αναπηρία δεν είναι η πάθηση αυτή καθ’ αυτή ενός ανθρώπου, αναπηρία είναι η ανικανότητα της μάζας να καταλάβει και να αποδεχτεί τον διαφορετικό στην όψη και την έκφραση, να τον θεωρήσει ίσο και να δημιουργήσει τις συνθήκες εξάλειψης κάθε πρακτικής δυσκολίας στην διαβίωση του. Η κοινωνία είναι η αναπηρία. Φταίνε βέβαια κι οι ίδιοι οι άνθρωποι με βλάβες, γιατί βολεύονται στην λύπη των άλλων και όταν πετυχαίνουν κάτι τρέφονται από το “μεγαλείο ψυχής” και τις “ειδικές ικανότητες” που τους αποδίδονται.

Κωνσταντίνε τι ετοιμάζεις για το μέλλον;

Έχω τελειώσει το δεύτερο μου βιβλίο, έχω ξεκινήσει ένα τρίτο. Γράφω διηγήματα, ευελπιστώ πως σύντομα θα βγει στον αέρα και η δισκογραφική δουλειά που συμμετέχω στιχουργικά με ένα τραγούδι, πέρασαν επτά χρόνια από την πρώτη μου συμμετοχή σε cd και ανυπομονώ!

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Κωνσταντίνος Σύρμος γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1979, στο Ηράκλειο Κρήτης. Είναι στιχουργός και συγγραφέας ενώ αρθρογραφεί και στις ιστοσελίδες: iArt.gr, entropiaradio.gr, aKra magazine. Στίχοι του έχουν μελοποιηθεί. Μεταξύ άλλων, έχει συνεργαστεί με τον Νίκο Ζούδιαρη και την Φωτεινή Δάρρα. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «Το Μπλε τετράδιο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως. Εκτός από τη συγγραφή, αγαπάει το σκάκι και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.