Συνομιλεί μαζί μας για το παιδικό της έργο!

Πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας σε ένα παιδί;

Θα σας απαντήσω μ’ ένα πραγματικό περιστατικό. Ήμουν στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Καστοριάς και διάβαζα σε μια ομάδα παιδιών-αναγνωστών της βιβλιοθήκης ένα βιβλίο, συγκεκριμένα την Ειρήνη του Αριστοφάνη σε διασκευή Σοφίας Ζαραμπούκα. Το διαβάσαμε, το παίξαμε, το ζωγραφίσαμε και σε γενικές γραμμές περάσαμε πολύ όμορφα με τα παιδιά μέχρι που ήρθαν οι γονείς να τα πάρουν και μάλιστα πολλοί εξ αυτών συμμετείχαν στις δράσεις μας. Ένα απ’ αυτά είχε μείνει τελευταίο κι όλο με ρωτούσε «εσύ που ζεις;». Μετά από λίγες μέρες πήγα σ’ ένα νηπιαγωγείο, η δασκάλα με σύστησε στα παιδιά με τ’ όνομά μου, οπότε ένα νήπιο φωνάζει «εγώ ξέρω ποια είσαι, είσαι μία που ζει σε μια βιβλιοθήκη». Εξήγησε στα παιδιά ότι είχε δει τη φωτογραφία μου σ’ ένα παραμύθι, Το μυστικό της Ερασμίας και του Έραλντ, που του το κατέβασε η βιβλιοθηκονόμος από ένα ράφι της βιβλιοθήκης και είπε ακόμη ότι «μια μέρα ήσουν εκεί και μας διάβασες ένα άλλο παραμύθι από άλλο ράφι, κι εμείς μετά φύγαμε κι εσύ έμεινες εκεί ». Είμαι, λοιπόν, μία που ζει σε μια βιβλιοθήκη, μία που θέλει να ζει στις βιβλιοθήκες των ανθρώπων.

Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε με τον κόσμο του παιδικού βιβλίου;

Πρωταρχικός λόγος η αγάπη μου για τα παιδιά, κάτι που απορρέει κι από την επιλογή των σπουδών και του επαγγέλματός μου. Μετά η ανάγκη μου να μοιραστώ σκέψεις και παραστάσεις. Η ίδια ανάγκη που με κάνει να γράφω και για ενήλικες

Πώς ξεκινήσατε να γράφετε το τελευταίο σας βιβλίο;

Όπως σε κάθε βιβλίο, εικόνες, σκέψεις και λέξεις μου τριβελίζουν το μυαλό μέχρι ν’ αρχίσουν να γίνονται σημάδια στο χαρτί. Το τελευταίο βιβλίο για παιδιά, μια ιστορία μικρής φόρμας, με τίτλο «Ο Μπαμπαγιούμ και οι καραμέλες», ήταν αποτέλεσμα των επισκέψεών μου στην Τανζανία κι έκφραση αγάπης, εξάλλου τους το αφιερώνω, για τα παιδιά που γνώρισα εκεί.

Ποια νοήματα θέλετε να περάσετε στους μικρούς αναγνώστες;

Όταν γράφω δεν επιδιώκω απαραίτητα να «περάσω» κάποια νοήματα στα παιδιά, με την έννοια της διδαχής.  Ίσως γι αυτό κι αποφεύγω να γράφω, διδακτικά βιβλία γνώσεων.  Ως λάτρης βέβαια των λαϊκών παραμυθιών, σχεδόν ασυναίσθητα και ταυτόχρονα απολύτως συνειδητά διαπραγματεύομαι διαχρονικές αρχές και πρωταρχικές αξίες, όπως είναι η αγάπη κι ο φόβος, το θάρρος και η θέληση, η φιλία και η αλληλεγγύη.  Μ’ ενδιαφέρει, το διάβασμα ενός βιβλίου να δίνει την ευκαιρία στο παιδί, καταρχάς, να εισπράττει  αισθητική απόλαυση και συνάμα να καλλιεργεί τη φαντασία και τη σκέψη, να ικανοποιείται συναισθηματικά, να επιλύει εσωτερικές συγκρούσεις, ν’ αυξάνει την κριτική ικανότητα και να εμπλουτίζει το συναισθηματικό του κόσμο.

Υπήρξε ποτέ κάποια φράση παιδιού που θυμάστε;

Αυτή που μου είπε το παιδί της ιστορίας που προανέφερα: «εγώ ξέρω ποια είσαι, είσαι μία που ζει σε μια βιβλιοθήκη»

Τι ιδιαιτερότητες έχουν οι μικροί μας φίλοι ως αναγνώστες; Είναι πιο δύσκολο να τους τραβήξεις την προσοχή;

Κυρίως η ηλικία είναι εκείνη που τους διαφοροποιεί από τις άλλες ομάδες αναγνωστών. Στους ενήλικες θα μπορούσαμε να βρούμε πολλά και διαφορετικά χαρακτηριστικά ανάλογα με τις εμπειρίες, τα ενδιαφέροντα και τα βιώματά τους. Ωστόσο, στα παιδιά δεν υπάρχει τόσο μεγάλη διαφοροποίηση. Ίσως γι αυτό από κάποιους να θεωρείται πιο εύκολο είδος, κάτι για το οποίο διαφωνώ ριζικά. Γράφοντας τόσο για παιδιά όσο και για ενήλικες, θα έλεγα ότι αν δεν είναι πιο δύσκολο είναι το ίδιο επίπονο όσο και για τους ενήλικες, τόσο όσο ταιριάζει σε κάθε αναγνώστη τον οποίο σεβόμαστε εξίσου και ανεξάρτητα από την ηλικία του. Η προσοχή ίσως δεν είναι δύσκολο να τραβηχτεί, το δύσκολο είναι να κρατήσεις την προσοχή και το ενδιαφέρον αμείωτο και διαρκές. Κι αυτό νομίζω επιτυγχάνεται όταν το παιδί ταυτίζεται με τους ήρωες του βιβλίου κι αποκτά μια σχέση αλληλεπίδρασης μαζί του, όπως την όρισα πριν.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση στην καθημερινότητα σας;

Carpe momentum, άδραξε τη στιγμή.

Για ποιο λόγο θα εγκαταλείπατε τον μαγικό κόσμο του βιβλίου;

Όταν θα πάψει να είναι εκείνη η ανάγκη που με ενεργοποιεί και με κάνει να γράφω, όταν αυτή η ανάγκη πάψει να είναι ζωτική κι επιτακτική.

_

γράφει η Βούλα Παπατσιφλικιώτη

–

Έργα της συγγραφέως:

Παιδική λογοτεχνία:

Το μυστικό της Ερασμίας και του Έραλντ

Αρκετές φορές ανάμεσα στους ανθρώπους και συχνά αυθαίρετα, μπαίνουν εμπόδια, περιορισμοί και όρια. Όμως, οι δύο φίλοι, ο Έραλντ και η Ερασμία, με τη βοήθεια της φύσης, βρήκαν το μυστικό τρόπο να τα νικήσουν… ΄

Ήμουνα κι εγώ εκεί και με κέρασαν φακή μου είπανε το μυστικό, άκου τώρα θα στο πω… “Θα περάσεις τη γραμμή αν το θέλεις πάρα πολύ”

Ο Μπαμπαγιούμ και οι καραμέλες

Σε κάθε σημείο του κόσμου, όταν γεννιέται ένα παιδί γεννιέται μια ελπίδα. Τι κι αν το λένε Γιώργο ή Τζωρτζ, Αντόνιο ή Αντουάν, Γεσού ή Ιησού, η γέννησή του έχει τη δύναμη: να μαλακώνει τις πιο σκληρές καρδιές και να χαρίζει χαμόγελα από φέτες φεγγαριού, να κάνει τ’ αστέρια να λάμπουν στον ουρανό και να φωτίζουν δρόμους αγάπης στη γη.

«Στο Κιπέρα, εκεί στην Αφρική Όταν γεννιέται ένα παιδί χαρά κι ελπίδα χαρίζει στη γη.»

Και τα δύο κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Διάπλους και την εικονογράφηση έχει πραγματοποιήσει η κυρία Θέντα Μιμηλάκη

Μυθιστόρημα:

Σκοτωμένο νερό

Οι ήρωες των διηγημάτων, η Μυρτώ, η Αργυρούλα, ο Μίμης, ο Πάτσιαβους, ο Σάλιαγκας κτλ., με την αρμόζουσα τεχνική της συγγραφέως συνθέτουν μια οικεία αλλά και φανταστική κοινωνία, της οποίας θα ήθελε ο καθένας μας να είναι μέλος ως πρωταγωνιστής ή παρατηρητής της εκάστοτε ιστορίας.

Με κοινωνική ευαισθησία, με χιούμορ και ευφυείς μεταβάσεις από το δράμα στο χαμόγελο και στο γέλιο, η Ελένη Αναστασοπούλου αρθρώνει πειστικά έναν ελκυστικό κόσμο.

ΔΥΣΣΑΚΟΣ

“Κάτω κάτω είναι η ζωή του κυρ Οδυσσέα, πάνω η δική μου, η μια τελειωμένη, η άλλη σ’ εκκρεμότητα” τέλειωσε με μια ανάσα όσα είχε να πει το Μαρικάκι. “Αυτό δεν είναι ζωή. Αυτό είναι δυο Οδύσσειες χωρίς Ιθάκη…”

Απ’ τον Οδυσσέα στον Δυσσάκο. Ένα πέρασμα από τη μια γενιά στην άλλη με τα όρια του προσωπικού βιώματος να διαχέονται στο συλλογικό. Η προσωπική μυθολογία των ηρώων συνυφαίνεται με το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο των τελευταίων 50 χρόνων στην Ελλάδα. Και οι ήρωες αυτοί είναι, μεταξύ άλλων, ο Δυσσέας, ο Οδυσσέας, ο Δυσσάκος (ή Δισάκος), το Μαρικάκι, η δασκάλα, που στις σελίδες του βιβλίου ενίοτε ακτινοβολούν περισσότερο από τα ιστορικά πρόσωπα. Επίσης πρωταγωνιστικό ρόλο στην πλοκή παίζουν οι θαμώνες του καφενείου και οι γυναίκες της αυλής, που σαν αρχαίος χορός συμπλέουν, τρόπον τινά, με τα πάθη και τις χαρές των άλλων. Εκπροσωπώντας την κοινότητα, δεμένοι κι αυτοί με την ίδια μοίρα, καταθέτουν την πείρα τους σχολιάζοντας πράξεις και παραλείψεις.

Ο Δυσσάκος είναι ένα μυθιστόρημα που προσφέρει μεγάλη ανάσα στον αναγνώστη, ανοίγει ορίζοντα μιας άλλης ζωής, κυρίως μέσα από την πλούσια και συγκινητική γλώσσα του αφηγητή και των ηρώων του.

Και τα δύο κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης.

–

Μας αφηγείται την ζωή της σαν παραμύθι:

Καταγόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια, λέει ο Α.Σ.Εξυπερύ. Τα παιδικά μου χρόνια λοιπόν τα πέρασα σ’ ένα χωριό του κάμπου, όπου γεννήθηκα, το Αργυροπούλι Τυρνάβου και σ’ ένα του βουνού, το Δίλοφο Βοϊου, όπου πέρασα όλα τα παιδικά μου καλοκαίρια με παιγνίδια και παραμύθια της γιαγιάς και του παππού. Εκτός απ’ αυτές τις δύο πατρίδες, κουβαλώ μέσα μου κι εκείνες των προγόνων μου. Κουβαλώ επίσης τις πατρίδες των παιδιών όλης της γης. Όπως το Κινταμάλι, στην Τανζανία, της πατρίδα του Αζίζ και της Λούλου. Αγαπώ τα βουνά και τα νερά τα τρεχούμενα. Οι κορφές με ψηλώνουν, τα νερά με ταξιδεύουν. Αγαπώ τα παραμύθια. Όταν ήμουν παιδί αλλά και τώρα που είμαι Νηπιαγωγός και Σχολική Σύμβουλος Νηπιαγωγών κατάλαβα ότι η μάθηση μπορεί να γίνει παραμυθένια, ευχάριστη και καθόλου βαρετή. Αγαπώ τα παραδοσιακά παραμύθια, τις μουσικές και τις τέχνες που προκύπτουν, ως έκφραση της συλλογικής ανάγκης.