–
γράφει ο Γιάννης Δρούγος
–
“Έτσι προέκυψε το βιβλίο. Έγραφα για να θεραπεύσω και να θεραπευτώ”.
Οι αναμνήσεις, είναι αυτές που παρακινούν τον ήρωα του μυθιστορήματος, συγγραφέα – κωμικού Μάικ Μπουζιάνη, να ξεκινήσει ένα ταξίδι γύρω του, εκτός του και, κυρίως, εντός του, στο παρελθόν και στα μπερδεμένα νήματα που το συνδέουν με το παρόν.
Ένα παρόν ντυμένο με ανασφάλεια και απόγνωση, κρίσεις πανικού και κρίση της μέσης ηλικίας, συγγραφικό μπλοκάρισμα και ανεπούλωτες πληγές των παιδικών χρόνων, που ταλανίζουν τον Μπουζιάνη.
Η προβληματική σχέση πατέρα και γιού, η αποξένωσή τους, οι δυο πατρίδες, η μετανάστευση, η νέα ζωή σαν θαμπό τζάμι, οι σκόρπιες ματαιώσεις, η επιστροφή σε μια ‘ευθεία γραμμή του αίματος’, το γήρας, ο θάνατος, τα καλά κρυμμένα μυστικά, η μνήμη… που μια χάνεται και μια γυρίζει σαν ομίχλη, είναι τα θέματα που ο Χρήστος Αστερίου βάζει στο μικροσκόπιο και, μέσα από τον πρωταγωνιστή του, τα χειρίζεται με χειρουργική ακρίβεια, τα παρουσιάζει και τα στήνει μπροστά μας σαν μικρούς καθρέφτες για να αντικρίσουμε κάτι από τον εαυτό μας, τη ζωή μας, το πολλαπλό μας είδωλο.
Σαγηνευτικό από την αρχή ως το τέλος.
Ένα μυθιστόρημα αξιώσεων που αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση για τον χρόνο που φεύγει, για τις αναμνήσεις και τη θεραπεία τους… ‘για όσους ακόμα θυμούνται’…
0 Σχόλια