–

γράφει η Ζωή Κώτσου

–

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ο μπαρμπα-Θωμάς είναι ένας νέγρος που αγαπάει όλους τους ανθρώπους χωρίς καμία διάκριση, είτε είναι λευκοί είτε μαύροι. Δέχεται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα του και κάνει πάντα το καλό, γιατί πιστεύει στο Θεό και στο δίκαιο. Όμως η κοινωνία των ανθρώπων είναι άδικη και σκληρή, γεμάτη πόνο και εκμετάλλευση. Ο μπαρμπα-Θωμάς θα καταδιωχθεί, θα τιμωρηθεί και στο τέλος θα πεθάνει μαρτυρικά γιατί παρόλου που είναι σκλάβος έχει ψυχή ελεύθερου ανθρώπου. Αλλά, ξέρει να συγχωρεί ακόμα και τους βασανιστές του…
Ένα βιβλίο που μας θυμίζει για πάντα πως ο μεγαλύτερος αγώνας ενός ανθρώπου είναι αυτός που δίνει για να ελευθερωθεί από δεσμά του ίδιου του εαυτού του.

Αν θέλετε να δείτε μια πολύ καλή παραγωγή τότε σας προτείνω ανεπιφύλαχτα τη νέα ταινία στο Netflix “Harriet”, η ιστορία της θα σας φανεί συγκλονιστική και θα σας θυμίσει πολλά σημεία του βιβλίου. Άλλωστε αυτή ήταν και η πραγματικότητα εκείνη την εποχή στην Αμερική.

–

Κριτική & Εντυπώσεις

Αυτό το βιβλίο ίσως και να είναι το πιο προοδευτικό αμερικανικό βιβλίο, ειδικά αν σκεφτούμε τη περίοδο την οποία γράφτηκε, συγκεκριμένα το 1852. Ένα μυθιστόρημα λοιπόν το οποίο ταρακούνησε αρκετά τα νερά στην Αμερική και αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό αντίκτυπο στη συμπεριφορά προς τους Αφροαμερικανούς και γενικότερα προς τη δουλεία. Αυτό και μόνο προσωπικά μου προκαλεί μια ανατριχίλα. Καθώς μου αρέσει όταν αγοράζω ένα καθαρά Ιστορικό ή ένα Ιστορικό μυθιστόρημα να κάνω μια έρευνα προηγουμένως για τον/την συγγραφέα και το ιστορικό γεγονός, έτσι έκανα και για αυτό το βιβλίο. Καθόλη τη διάρκεια που διάβαζα το βιβλίο, άλλαξε και η οπτική μου για κάποιο λόγο, επειδή σκεφτόμουν το ίδιο πολύ και τη θέση του πρωταγωνιστή αλλά και της συγγραφέως, η οποία ήταν τόσο δυνατή, τόσο ατρόμητη για να γράψει εκείνη την εποχή αυτή την ιστορία και να προκαλέσει και με το δικό της (καθόλου ασήμαντο) λιθαράκι της για να ξεκινήσει ο εμφύλιος πόλεμος.
Αν και η ιστορία ξεκινάει ήσυχα ας πούμε, παρουσιάζοντας μας τη ζωή του πρωταγωνιστή, στη σκλαβιά, με την οικογένεια του, ναι μεν στη σκλαβιά, αλλά τουλάχιστον τους συμπεριφέρονταν καλά και υπήρχε ηρεμία. Μέχρι τη στιγμή που έπρεπε να πωληθεί σε άλλο αφεντικό, μακριά από τους δικούς του και σε καθεστώς κακής μεταχείρισης.
Εκεί ο τρόπος με τον οποίο η Στόου γράφει, σε συγκλονίζει και αιχμαλωτίζει σε σημείο που δε μπορούσα να αφήσω το βιβλίο από το χέρι μου και περίμενα τη στιγμή να το τελειώσω για το μοναδικό λόγο, να διαβάσω παραπάνω πράγματα για την ιστορία της δουλείας και να δω άλλες παρόμοιες ιστορίες γραπτές είτε και ταινίες.
Αν η γραφή της μπορεί να χαρακτηριστεί στο βιβλίο ως τολμηρή και χωρίς συναισθηματισμούς θα έλεγα πως το προσωπικό στυλ που έχει υιοθετήσει σε αυτή την ιστορία είναι σκληρό επειδή αποτυπώνει τη πραγματικότητα και τουλάχιστον εμένα κατάφερε σε κάθε σελίδα της να με συγκινήσει.
Αλλά τι άλλο μπορώ να πω τώρα…, η Συγγραφέας αυτή κατάφερε να συγκινήσει και να προκαλέσει τη συναισθηματική ανθρώπινη αφύπνιση των μισών αμερικανών και από την άλλη να ταράξει και εκνευρίσει τους ιδιοκτήτες των σκλάβων. Νομίζω τα συμπεράσματα του γιατί σας προτείνω με κάθε ευθύνη να διαβάσετε αυτό το βιβλίο είναι προφανή. Μια αληθινή ιστορία, χωρίς κομψότητες και αχρείαστη χρήση λέξεων, καταφέρνει να σε μαγνητίσει και να σε βάλει σε θέση να ψάξει πολύ παραπάνω για εκείνη τη περίοδο καθώς και έρθεις αντιμέτωπος/η με όλα τα συναισθήματα.
Κάτι τελευταίο που θα ήθελα να σημειώσει είναι ότι, ναι, μπορεί να χρησιμοποιεί κάποιες λέξεις που πλέον δεν είναι “πολιτικά ορθές” αλλά ξανά υπενθυμίζω ότι γράφτηκε τη περίοδο του 1850, οπότε τότε χρησιμοποιούνταν οι λέξεις αυτές…

Πρώτη φορά το διάβασα όταν ήμουν 15 χρονών όταν μου το δώρισε η μαμά μου (την ευχαριστώ πολύ για αυτό) και του έριξα μια ματιά ακόμα τώρα στα 23 μου. Τελείως διαφορετική οπτική, πιο ώριμη, ψύχραιμη και λιγότερο επικριτική. Οπότε, ελπίζω να σας αρέσει, όσο άρεσε και σε εμένα.

Καλή ανάγνωση!

_____

Για τη συγγραφέα

Η Χάριετ Μπίτσερ Στόου γεννήθηκε στην Αμερική.
Ο πατέρας της, Ευαγγελιστής ιερέας, την ανάθρεψε μέσα σε μια ατμόσφαιρα θρησκευτικής αυστηρότητας.
Επηρεασμένη από το κίνημα κατά του θεσμού της δουλείας, εμπνεύστηκε τη καλύβα του μπάρμπα – Θωμά.
Το βιβλίο αυτό, που εκείνη υποστήριζε ότι το έγραψε “καθ’ υπαγόρευση του Θεού”, είχε παγκόσμια απήχηση.