–

γράφει ο Κώστας Τραχανάς

–

Ο Αχέροντας της Ηπείρου, ο ποταμός που πίστευαν οι αρχαίοι, ότι κατέβαιναν στον κάτω κόσμο. Αχέροντας, ο ποταμός που συνεχίζει το αιώνιο ταξίδι του, κουβαλώντας με σεβασμό το φορτίο της ιστορίας, τους μύθους και τους θρύλους των αρχαίων Ελλήνων, τις οιμωγές της θλίψης αλλά και τη λύτρωση της αιώνιας ζωής. Δημιουργεί ο ποταμός δέος με τους αιώνιους μύθους και θρύλους, που αλιεύεις από τα νερά του. Γύρω από ένα τέτοιο θρύλο πλέχτηκε και η υπόθεση αυτού του βιβλίου της Δήμητρας Ιωάννου. Γύρω από ένα τέτοιον θρύλο πλέχτηκε και η υπόθεση του βιβλίου με την αναφορά στο χαμένο σκήπτρο που αποτέλεσε το έναυσμα γύρω από το οποίο ξετυλίχτηκε ο μίτος της ζωής της Ρόζας Παλαιολόγου.

Η ιστορία της Ρόζας είναι μια περιήγηση στην Αθήνα του ’ 60, μια εποχή γεμάτη σημαντικά πολιτικά και πολιτιστικά γεγονότα, με ξεχωριστές προσωπικότητες, οι οποίες μεσουράνησαν σε όλους τους τομείς, και αρκετές από αυτές κάνουν το πέρασμά τους στο βιβλίο. Γεγονότα όπως η μεγάλη συναυλία του Θεοδωράκη στο θέατρο «Κεντρικόν» είναι πραγματικά, όπως και όλοι ανεξαιρέτως οι χώροι, τα στέκια και τα μαγαζιά που απαντώνται στο κείμενο και που φιλοξενούσαν το φιλοθεάμον κοινό και τους μπον βιβέρ της εποχής.

Οι ήρωες του ξεχωριστού αυτού βιβλίου είναι η Ρόζα, η Λευκή, ο Άγγελος, ο Χρήστος, ο Φώτης, ο Διονύσης, η Ειρήνη, ο Τηλέμαχος, ο ηγούμενος Ιωαννίκιος, η Άρτεμη, η Βασιλική, η Λευκοθέα…

Ήπειρος ένας τόπος γεμάτος πέτρα, βουνά, απρόσιτες κορυφές, χιόνια, λαγκάδια, νερά, ποτάμια, κροκάλες, αχνόπλεκτες ομίχλες, πεύκα και έλατα. Ένας τόπος με τους δικούς του εθιμικούς, μυθικούς και θρυλικούς κανόνες. Ένας τόπος γεμάτος ξωτικά, αερικά, νεράιδες και απόκοσμες υλακές. Ένας τόπος όπου κυριαρχούν φως και σκοτάδι, σώμα και ύλη. Ένας τόπος όπου οι κάτοικοι μασάνε τις λέξεις και την καλημέρα τους. Η ανθρώπινη κατάσταση όπως είναι, χωρίς περιτύλιγμα…

Το φεγγάρι λούφαξε τρομαγμένο πίσω από τα ζοφερά νέφη κι εκείνα ρούφηξαν αχόρταγα το φως τους, βυθίζοντας την κοιλάδα του ποταμού Αχέροντα στο βαθύ σκοτάδι. Ανάσα ανθρώπου δεν υπήρχε τριγύρω. Μπροστά στο άνοιγμα της Σπηλιάς, στο σημείο που ενώνονται τα Τρία Αθάνατα Ποτάμια (Αχέροντας, Πυριφλεγέθοντας και Κωκυτός) μια τιτάνια μορφή πυργώθηκε αγριεμένη και φοβερή. Το πέτρινο βλέμμα του Άδη σάρωσε το βασίλειό του και οι ποταμοί μούδιασαν κρατώντας ακίνητα τα νερά τους. Στο χέρι του κρατούσε το ιερό σκήπτρο που υψώθηκε στον ουρανό και έκανε ολόκληρη την Πλάση να φρίξει. Ο Άρχοντας ήταν θυμωμένος! Ο Άρχοντας ζητούσε εκδίκηση! Έμπηξε το ραβδί του τρεις φορές στον ομφαλό της γης κι ευθύς ο Μαύρος Καβαλάρης τινάχτηκε ετοιμοπόλεμος. Το ταξίδι του Καβαλάρη μόλις είχε ξεκινήσει και το ποτάμι δε γύρναγε πια πίσω!

Ο Βαρκάρης-Περατάρης είδε το θέαμα και κατάλαβε ότι απόψε είχε δουλειά να κάνει. Έπρεπε να περάσει απέναντι μια αμαρτωλή ψυχή.

Μια ψυχή που είχε διαπράξει το πιο φοβερό ανάμεσα σε όλα τα αμαρτήματα των θνητών…

Είχε προκαλέσει τη μάνητα του Θεού…

Αθήνα, 2017. Η εβδομηντατετράχρονη Ρόζα Παλαιολόγου, η μεγάλη κυρία των Αθηνών, που διοργάνωνε τις πιο καλόγουστες δεξιώσεις και έχτισε μια αυτοκρατορία, αν και είχαν περάσει εξήντα ολόκληρα χρόνια, θυμήθηκε την Λευκοθέα. Άραγε είχε υπάρξει μέρα που δεν την είχε σκεφτεί;

Εκείνη τη στιγμή, που σκεφτόταν, αντίκρισε το χέρι που κρατούσε το όπλο που τη σημάδευε απειλητικά. Με την ευαισθησία του ανθρώπου που είχε μεγαλώσει κοντά στο Αντάμωμα των Τριών Ποταμών, η Ρόζα αισθάνθηκε την παρουσία του Μαύρου Καβαλάρη στο δωμάτιο κι ένιωσε τις αιμοβόρες Κήρες ( Κόρες της Νύχτας) που είχαν μαζευτεί ήδη γύρω της σκληρίζοντας. Όμως εκείνη τις κάρφωσε άφοβα με το βλέμμα της.

«Κυρία Παλαιολόγου δεν έχω καιρό για χάσιμο! Που είναι η ράβδος; » της είπε ο άγνωστος.

«Γιατί; Έχεις τα κότσια να τη χρησιμοποιήσεις; Ξέρεις τι θα συμβεί, έτσι δεν είναι; »απάντησε η Ρόζα.

«Να τη χρησιμοποιήσω; » κάγχασε η φωνή. «Να την πουλήσω θέλω. Άνοιξες τον ασκό του Αιόλου από τότε που έκανες γνωστή την ύπαρξή του σκήπτρου. Η ράβδος είναι ένα αρχαιολογικό εύρημα που αξίζει εκατομμύρια». «Που βρίσκεται η ράβδος; Γιατί αν δεν το πεις δε θα σταματήσω σε σένα, αλλά θα ξεκληρίσω όλη την οικογένειά σου…Η πρώτη που θα ακολουθήσει θα είναι η εγγονή σου! »

«Κάθαρμα! Δεν θα τολμήσεις! Θα σε τσακίσω» ούρλιαξε σαν αγριεμένη λέαινα. Η Λευκή ήταν όλος ο κόσμος της και δε θα επέτρεπε σε τούτο το τέρας να αγγίξει ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά της. Η Ρόζα όρμησε έτοιμη να σκίσει με τα νύχια της το σκοτεινό πρόσωπο, την ίδια στιγμή που το όπλο εκπυρσοκρότησε. Η Ρόζα ψυχορραγεί στο πάτωμα.

Άγνωστο πώς, όμως η Λευκοθέα ήταν εκεί και την κοίταζε με το σπάνιο δίκροκο βλέμμα της. Η Ρόζα ένιωσε και το τελευταίο της κύτταρο να γεμίζει χαρά και φως. Επιτέλους μετά από τόσα χρόνια είχε γυρίσει!

Τώρα η Λευκοθέα της χαμογελούσε καθησυχαστικά και της έγνεφε να την πλησιάσει.

Με τις τελευταίες της δυνάμεις η Ρόζα, σήκωσε το τρεμάμενο χέρι, βούτηξε το δάχτυλό της στο αίμα, γράφοντας κάτι στο ακριβό μάρμαρο. Κι ενώ η ψυχή της πέταγε ανάλαφρη, το κουφάρι της Ρόζας Παλαιολόγου κειτόταν ακίνητο με τα μάτια ανοιχτά. Δίπλα της τα μακάβρια κόκκινα γράμματα περίμεναν να πουν την ιστορία τους μόνο σε όποιον θα μπορούσε να τα καταλάβει: Λ 90…

Ο διάσημος ερευνητής Χρήστος Βαράγκης μαζί με την εγγονή της Ρόζα, τη Λευκή, καλούνται να λύσουν το μυστήριο της δολοφονίας της διάσημης Ρόζας Παλαιολόγου.

Η αναζήτηση της λύσης έρχεται ανεπάντεχα από το αερικό του Αχέροντα.

Ποια είναι η μυστηριώδη Λευκοθέα που αναδύεται από τα αθάνατα νερά του Αχέροντα;

Ένα λυρικό κομψοτέχνημα από μια μαστόρισσα της λιτής, ανεπιτήδευτα ποιητικής γραφής.