Η Ελένη κρατούσε αγκαλιά ένα μεγάλο καλάθι από ποτά. Είχε μέσα δύο κλασσικά εικονογραφημένα. Ένα βιβλίο παραμυθιών. Πάνω αράδιασε κούκλες και τζουτζέδες. Τελευταία έβαλε την κούκλα με φόρεμα από φτερά παγωνιού. Την Παγώνα. Την έγερνες πίσω έσκαζε στα γέλια. Γελούσε γάργαρα εκείνη, γελούσε και η Ελένη. Δεν την έγερνε μπροστά. Ποτέ. Γιατί έκλαιγε. Δεν της άρεσε.
Στεκόταν στο κατώφλι δίπλα στις τελευταίες βαλίτσες. Η γιαγιά καθόταν στο πεζοδρόμιο. Ακουμπούσε το κεφάλι στο μπαστούνι. Δάκρυα έτρεχαν στην ποδιά της. Θα ερχόταν το ταξί. Έφευγαν από την Πόλη για πάντα. Χαιρόταν. Αδημονούσε. Και δεν καταλάβαινε γιατί όλοι έκλαιγαν.
Δεν κατάλαβε ούτε γιατί το πρωί ο μπαμπάς της ξύπνησε με άσπρα μαλλάκια. Δεν τον γνώρισε. Έκλαιγε και φώναζε:
-Μπαμπά γιατί έγινες γέρος; Μπαμπάκα μου;
Το ταξί σταμάτησε μπροστά τους. Έβαλαν μέσα τις βαλίτσες. Ο μπαμπάς κλείδωνε. Η μαμά έκατσε πίσω κλαίγοντας σιωπηλά. Δίπλα η γιαγιά. Τελευταία έκανε να μπει η Ελένη. Το καλάθι όμως ήταν μεγάλο. Τα φτερά του παγωνιού εμπόδιζαν. Αναποδογύρισε. Σκόρπισαν οι κούκλες.
Η Παγώνα έπεσε στο πεζοδρόμιο. Κι άρχισε το κλάμα. Τη σήκωσε βιαστικά και την έγειρε πίσω. Αλλά δεν γελούσε. Είχε χαλάσει. Και η κούκλα έκλαιγε ώρες…
_
γράφει η Ελένη Κορωνιώτη
Πικρά όμορφο… Αυτό το εύρημα με την κούκλα να κλαίει στην θέση της μικρής…
drmakspy Ευχαριστώ θερμά.
“Αλλά δεν γελούσε. Είχε χαλάσει. Και η κούκλα έκλαιγε ώρες…”
Όπως είχε χαλάσει, άδικα και σκληρά, και η ζωή τους… όπως θα έκλαιγε για μερες, για πάντα, η ψυχή τους…
Πολύ δυνατό όσο και πολύ ευαίσθητο, Ελένη μου!
Ευχαριστώ πολύ!Η ζωή τους γκρεμίστηκε. Αλλαξε.Αρχισαν απο την αρχή.Ό,τι αφησαν όμως πίσω τους ήταν μονον υλικό.Τα άυλα τα κουβαλούσαν(-ούν) μαζί τους.Καθό-ρισαν -(ρίζουν) και τη ζωή τους ύστερα.
Η κούκλα της Elenis Koronioti, είναι ένα κείμενο πολύ επίκαιρο. Μέσα από αυτή τη μικρή ιστορία δίνει τόσο ζωντανά και τόσο πικρά την εικόνα του ξεριζωμού των Ελλήνων και γεμίζεις με συναισθήματα πόνου, θυμού, αλλά και αισιοδοξίας. Γιατί οι Έλληνες μέσα από τον ξεριζωμό τους κατάφεραν να ορθοποδήσουν και να μεγαλουργήσουν. Ελένη είναι πολύ δύσκολο με τόσο λίγες γραμμές να το περάσεις αυτό το συναίσθημα στον αναγνώστη, εσύ κατάφερες όμως να με συγκινήσεις προσωπικά, όπως και με άλλα γραπτά σου.
Ευχαριστώ πολυ Ναι ειναι μονον 197 λέξεις Αγγελική.Οταν υπαγορεύει η καρδιά η γραφίδα υπακούει…Ευχαριστώ πολυ!!!
Η γραφή της ωριμάζει και γίνεται πιο λιτή και πιο καίρια. Σπαρακτικό μικρό διαμαντάκι η ιστορία της. Με απλά μέσα και με ένα εξαιρετικό εύρημα -το κλάμα της κούκλας- δίνει τον καημό και την οδύνη της προσφυγιάς.
κ.VickiFil ευχαριστώ απο καρδιας για τη γενναιοδωρία σας.Μου δώσατε μεγαλη χαρά με τα λόγια σας.Η προσφυγιά, ελεγε η μαμά μου,είναι σαν το δέντρο.Κόβεται με βία.Παίρνεις μόνον τα κλαδιά όπου πας, Οι ρίζες μένουν πίσω…
Πολύ ωραίο!
Alex Kasfikis,Ευχαριστώ πολυ!
Με συγκινήσατε. Το βρήκα εξαιρετικά γραμμένο το κείμενό σας.
κ.Μάχη Τζουγανάκη και σεις με συγκινήσατε πολυ με τα καλα σας λόγια.Ευχαριστώ απο καρδιάς.
Η πικρή ιστορία του ξεριζωμού μέσα από τα τρυφερά μάτια του μικρού παιδιού…όλοι σημαδεύονται εξωτερικά και εσωτερικά όμως ο παραλληλισμός της ιστορία της κούκλας με αυτήν της οικογένειας είναι μια πολύ διαφορετική προσέγγιση…και πολύ συγκινητική!! Ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας…
Τ.Λαζαρίδου.Εγώ ευχαριστώ για τα ωραια λόγια.Το παιδί οταν μεγάλωσε κατάλαβε ότι αυτο το ταξίδι δεν ήταν αναψυχής…
Μέσα σε λίγες λέξεις οι αναμνήσεις ενός ξεριζωμού. Ένα κείμενο γεμάτο ζωντανές εικόνες που σου αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση. Ένα κείμενο εξαιρετικό!
Ρούλα Σαμαϊλίδου,ευχαριστώ από καρδιας.Μου δίνουν χαρα τα λόγια σου και δυναμη πολυ!
Πολύ όμορφο κείμενο που δημιουργεί πολλά συναισθήματα. Μακάρι να ήταν μεγαλύτερο
Malamat;enia ευχαριστώ πολυ απο καρδιας.Χαιρομαι που εβγαλαν εστω οι λίγες λεξεις τον πονο της προσφυγιάς και του ξεριζωμού.
Εξαιρετικο Κειμενο και πολυ συγκινητικο.
Αγγελική Λυμπέρη ,ευχαριστώ θερμα για την γενναιοδωρία σας απέναντί μου.Μου δίνετε δύναμη!
“Έφυγαν απο την Πόλη για πάντα “, “Σκόρπιζαν οι κούκλες ” και “Και η κούκλα έκλεγε ώρες. …..” .
Και μόνο αυτές οι τρεις μικρές προτάσεις μπορούν να διηγηθούν την τραγική κατάσταση που βίωνε η ρωμαίικη κοινότητα της Πόλης τότε που αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει. Ακομα και τα συναισθήματα, αυτά του πόνου και του σπαραγμού, περνούν στον αναγνώστη με ενα ιδιαίτερο τρόπο γεμάτο αξιοπρέπεια και ελπίδα.
Βιβή Λημνιού,τα παιδιά αργότερα κατάλαβαν ΤΙ ήταν αυτό το ταξίδι.Όταν στο σχολείο τα κορόιδευαν για τον τρόπο που λεν το “λ”.Όταν το κατάλαβε η Ελένη ουτε το όνομά της έλεγε.Εβγαλε και απο το λεξιλόγιό της τις λέξεις που ειχαν ¨λ¨.Ευχαριστώ πολυ!!!!!!!!
Είναι φοβερό το πόσες λίγες λέξεις κρύβουν τόσο πολλά συναισθήματα! Περιεκτικός, μεστός λόγος! Μπράβο Ελένη!
Aνώνυμε,ευχαριστώ θερμα.
Δυνατή αφήγηση! Περιεκτικός λόγος! Τόσο πολλά συναισθήματα σε λίγες λέξεις! Εξαιρετικό, μπράβο Ελένη!
Ezineli Irene Χαιρομαι για τα καλα σου λόγια.Ευχαριστώ απο καρδιας!!
Ηρθε η ωρα να φυγω.Οι γονεις μου ελεγαν πως επρεπε να φυγω απο το νησι μου..την πατριδα μου..την πονεμενη Ιμβρο.Επρεπε να παω στο “αγνωστο” να μαθω γραμματα.Ετσι ξεκινησε το ταξιδι μου για την Πολη.Στο ενα χερι κρατω σφυχτα τη μητερα μου και απο το αλλο χερι τη βαλιτσα μου.Η βαλιτσα μου μικρη μα χωρεσαν πολλα.Λυπη…νοσταλγια, πονο μα ελπιδα για επιστροφη στην πατριδα.Μεσα σε λιγες γραμμες που μας προσφερες Ελενη μου, ο καθενας μας “ταξιδεψε”.Καποιοι θα ταξιδαψαν στο τοτε…αλλοι στις δυσκολιες του σημερα , που καποιοι βιωνουν οσα βιωσαμε και εμεις, τον ξερυζωμο..την απωλεια τον φοβο..
Ευχαριστώ Γεωργια μου.Αυτά τα κουβαλάμε μέσα μας.Οπου και να ειμαστε.Πάντα βρίσκουν τρόπο να ξεπηδούν και να μας πονούν…
Αγαπητή μου Ελένη καλησπέρα, είμαι κατασυγκινημένη, μα τι ουσιαστικά και πειστικά απέδωσες αυτές τις αλήθειες Ελένη, τι περιεκτικός λόγος και τι συναίσθημα, να είσαι πάντα καλά να γράφεις και να μας κοινωνείς τα έντιμα γραπτά σου, με αγάπη, Τέτη.
Ευχαριστώ πολυ Τέτη για τα όμορφα λόγια σου.Σήμερα μου εβγαλε το σχόλιο.Καλο μηνα ευχομαι με χρώματα και αρωματα αγαπης και χαρας!
Όλος ο ανθρώπινος πόνος ,ο ανείπωτος του μισεμού ,μέσα απόν τα μάτια ενός παιδιού ,που δεν μπορεί να εξηγήσει τον πόνο των μεγάλων , αλλά τον εκφράζει με τα μέτρα τα δικά του και τον σταθμίζει σε παιδικό επίπεδο .Μιά υπέροχη μεταφορά συναισθημάτων ,από τα ανθρώπινα στα άψυχα και από εκεί πάλι σε ψυχή ενός άλλου επιπέδου ,άδολη και αλέκιαστη και εκπαιδευόμενη στην ανθρώπινη υπόσταση και μεγαλοσύνη.
Ευχαριστώ πολυ Αλέξανδρε για το πολυ όμορφο σχόλιο!!!!
Ξεχειλίζει από συγκίνηση…. Λιτή, περιεκτική και ευχάριστη γραφή που μας κερδίζει από την πρώτη στιγμή! Το εύρημα με την κούκλα πολύ εύστοχο! H ζωή και ο ξεριζωμός εξάλλου αυτών των ανθρώπων μάλλον με παιχνίδι στα χέρια κάποιων έμοιαζε…..
Ευχαριστώ θερμααα!!!!!!!!!Ναι ήταν παιχνιδι τραγικό.Θα μπορούσε να μην παιζόταν καν.
Υπεροχη σκηνη!!!ηπαγωνα ομως θα γελασει ξανα…….
Vasiliki Ευχαριστώω!!!!!
Ελένη, πολύ συγκινητικό το κείμενο…και η απλή σου γραφή πολύ κατανοητή..