Καθώς έκανε κούνια στη βεράντα του σπιτιού της, απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι που τη χάιδευε απαλά, αναπολούσε με νοσταλγία τα παιδικά της χρόνια. Μικρό παιδάκι ήταν όταν την κουνούσε η μαμά της στην ίδια κούνια και την πήγαινε τόσο ψηλά, που ξεκαρδιζόταν από τα γέλια. Ήταν η καλύτερή της φίλη. Μαζί συζητούσαν με τις ώρες και φυσικά δεν έλειπε στο τέλος κάθε ιστορίας το ηθικό δίδαγμα. Τότε της φαινόταν άνευ σημασίας και εξαιρετικά βαρετό. Τώρα, επαναφέροντάς τα στη μνήμη της, σκέφτεται πόσο πολύτιμη αποδείχθηκε η χρησιμότητα των λόγων της στην πορεία της ζωής της. Μόνο που υπήρχε μια "μικρή" διαφορά τώρα. Δεν υπήρχε πια στη ζωή της και τα γέλια έδωσαν τη θέση τους στα δάκρυα. Αχ, και να ήξερε πόσο, μα πόσο, της λείπει.
_
γράφει η Βάσω Καρλή
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ευχαριστώ πολύ για την επιμέλεια και για την τόσο τρυφερή εικόνα.
πώς φτάνουμε πάντα να τρέχουμε πίσω από το χρόνο…και να συνειδητοποιούμε τα πολύτιμα του παρελθόντος; Όμορφο Βάσω..και θα συμφωνήσω οτι η φωτογραφία είναι πολύ ταιριαστή…
Πόσο δίκιο έχεις. Να είσαι καλά Μάχη μου.