Η Κόκκινη Μαρία, του Κυριάκου Αθανασιάδη
Η Κόκκινη Μαρία είναι ένα κοφτό, κινηματογραφικό κείμενο, γεμάτο αλληγορίες και συμβολισμούς, αφιερωμένο στα παιδιά, στις παιδικές φοβίες, στην παιδική ελπίδα. Είναι αρκετά διαφορετικό από ό,τι έχετε διαβάσει αλλά το συνιστώ λόγω ακριβώς αυτής της πρωτοπόρου αφήγησης και γραφής. Δεν μπόρεσα να πάρω ανάσα από τον καταιγισμό των λέξεων και της πλοκής!
Όπως λέει και ο συγγραφέας: «Είδε όλο αυτό που του περιέγραφε ο αρχηγός. Και είδε και τα παιδιά. Και, ναι: ήταν όλα τους φτιαγμένα από δάκρυα. Χτυπημένα με παπούτσια και ζώνες, χτυπημένα, χτυπημένα, χτυπημένα από χέρια και πόδια, και από ζώνες, κακοποιημένα με όλους τους τρόπους, φερμένα από βουνά και από θάλασσες, μέσα σε σάπια καΐκια και κλειστές καρότσες φορτηγών, μέσα στη νύχτα (στη νύχτα), μισοπνιγμένα λίγες δεκάδες μέτρα από τη στεριά, με το σώμα τους όλο πληγές, γρατζουνιές και μελανιές και πηγμένο αίμα, μέσα σε βρομερά δωμάτια, με το έξαλλο λαμπύρισμα από σύριγγες να τους καίει τα μάτια, με το στομάχι άδειο και με το μυαλό τους να μην μπορεί να θυμηθεί κανένα νόστιμο φαγητό, να κοιτούν τα κάγκελα των σχολείων απ’ έξω, να έχουν σκούρο δέρμα και μεγάλα χείλη, να είναι ξένα, ξένα, ξένα, να πεινούν, να πεινούν, να πονούν και να βγάζουν κι να βάζουν και να ξαναβγάζουν τα ρούχα τους χωρίς να το θέλουν, να κοιτούν το αέρινο υγρό που πεταγόταν σαν πίδακας από τρύπιες βελόνες, μέσα σε αμπάρια και σε αγροτικά αυτοκίνητα, στο βουνό, στη θάλασσα, σε ημιυπόγεια διαμερίσματα γεμάτα σκουπίδια, σε διαβάσεις πεζών και σε ταβέρνες και μπαρ και καφέ και εστιατόρια, με τους σερβιτόρους να τους δείχνουν την έξοδο, με πακέτα τα χαρτομάντιλα στο χέρι, με τα πόδια τους χωρίς κάλτσες, με τα μάτια τους λίμνες και ποτάμια, με τις πλάτες τους να καίνε από τα χτυπήματα, κι από εκείνες τις πληγές, από εκείνες, εκείνες τις πληγές» (σελ. 85-86).
Ο Άρης γνώρισε τη Ζένια στο δρόμο να ζωγραφίζει στο χιόνι. Η άδολη παιδική του καρδιά την ερωτεύτηκε αμέσως. Νιώθει ότι κινδυνεύει και πρέπει να τη σώσει. Μαζί θα ζήσουν μια απίθανη περιπέτεια. Ανακαλύπτουν το Νησί, όπου ζουν απομονωμένα και ασφαλή τα παιδιά από δάκρυα. Ώσπου το κακό θα τους ανακαλύψει και μόνη τους σωτηρία η Κόκκινη Μαρία (εκπληκτική η αλληγορία!). Τίποτα δε θα είναι πια ίδιο στο Νησί. Κείμενο που τρέχει με χίλια στις κλειστές στροφές της αγωνίας, συμβολισμοί και υπονοούμενα, ανακαλύψτε το!
