Μας μιλάει, πρώτα από όλους και μας αποκαλύπτει το νέο της βιβλίο και την σχέση της ψυχολογίας με την λογοτεχνία!

Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με την γραφή;

Πάει πολύ μακριά. Στο δημοτικό, όταν η δασκάλα μας έδωσε να γράψουμε μια έκθεση μικρούλα. Μπροστά στη λευκή σελίδα που με περίμενε, σαν άσπρος από αφρούς ωκεανός να πέσω, ένιωσα μια τρομαχτική έλξη. Δεν το ξεχνώ εκείνο το πρωτόγνωρο αίσθημα ποτέ. Έτσι νιώθω ακόμα. 

Υπήρξε κάποιο πρόσωπο στην ζωή σας, το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας;

Ο πατέρας μου πρώτος που διάβαζε συνεχώς λογοτεχνία κι αυτό με γοήτευε. Ο Καζαντζάκης στην προεφηβεία που μου έφερε τον κόσμο ανάποδα όταν διάβασα την Αναφορά του στον Γκρέκο. Κρητικοί όλοι! 

Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο. Ποια ήταν η πηγή της έμπνευσής σας; Επίσης η ψυχολογία συνυπάρχει με την λογοτεχνία στα έργα σας. Πώς βοηθάει η ύπαρξή της στην εξέλιξη της ιστορίας και των ηρώων; Και τι έχει να κερδίσει ο αναγνώστης από αυτό το «πάντρεμα»;

Το τελευταίο μου βιβλίο που θα κυκλοφορήσει σε λίγο απ΄τις εκδόσεις Ψυχογιός, λέγεται “Η μπαλάντα της ζήλιας” και είναι από το ημερολόγιο ενός ψυχίατρου-ψυχαναλυτή. Σημειώνει τις συνεδρίες του με μια νέα κοπέλα που υποφέρει βαριά από το πάθος της ζήλιας και τον εφιάλτη της. Πρόκειται για μαρτύριο εξαιρετικά καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό όπως ξέρουμε όλοι, και οι αιτίες του για τον καθένα συνήθως ριζώνουν στις απαρχές της ζωής του. Μ΄αρέσουν τα βιβλία όπου το μυθιστόρημα και η ψυχολογία σαν επιστήμη αλληλοϋφαίνονται και σχεδιάζουν τα εσωτερικά μας θρίλερ. Αλλά και με ελπίδα πάντα να βρεθεί ο ένοχος!

Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο που έχετε διαβάσει;

Πρώτα από όλα του Ντοστογιέφσκι που κάθε τόσο ξαναδιαβάζω όλο και πιο έκπληκτη. Του Ορχάν Παμούκ και η μαγεία του τα τελευταία χρόνια. Του Χουλιαρά και της Ζατέλη, πάλι για τη μαγεία τους, απ΄τους Έλληνες. 

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

Εκείνη του Χριστού, πως: Η κόλαση κι ο παράδεισος μέσα μας είναι.

Για ποιο λόγο θα σταματούσατε να γράφετε;

Το να μη ζω ίσως; Αν πάθω π.χ. άνοια, πάλι θα ζω και θα γράφω άλλης κατάστασης ιστορίες…

Ετοιμάζετε κάποιο καινούργιο έργο;

Περιμένω τον Νοέμβριο που θα εκδοθεί “Η μπαλάντα της ζήλιας” όπως σας είπα. Έχω δώσει λίγη άδεια στον εαυτό μου να κάνει μικρές διακοπές! Πολύ μικρές όμως.

–

Έργα της συγγραφέως από τις εκδόσεις Ψυχογιός:

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΖΗΛΙΑΣ

Θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο.

Η ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

Δε γνωρίζουμε με ακρίβεια ολόκληρη τη ζωή του άλλου που νομίζουμε πως γνωρίζουμε, ούτε του πιο κοντινού μας. Και η γυναίκα που έφτασε, μετά από εικοσιπέντε χρόνια, στην πόλη όπου γεννήθηκε για να εργαστεί ως δικηγόρος κρύβει το δικό της μυθιστόρημα.

Μάταια η κοινωνία γύρω της θα αναρωτιέται, ποια ακριβώς είναι, γιατί επέστρεψε, τι και ποιον ζητά; Τι συνέβη αφότου σαν κυνηγημένη ένα βράδυ έφυγε απ’ τη Σούδα με το πλοίο Αγγέλικα και μια μικρή βαλίτσα; Για να χαθεί στο βολικό χάος της πρωτεύουσας και να μεταμορφωθεί σε άλλη! Σε ποια; Για πόσο;

Τι τη γυρίζει στο παρελθόν; Κάτι να απαιτήσει; Κάτι να ξεπληρώσει; Να εκδικηθεί; Να διαγράψει; Ένας παλιός έρωτας; Έρωτας που είναι πάντα δώρο και τίμημα. Περισσότερο τίμημα… 

Όταν ένας συγγραφέας τα ξέρει εξ αρχής όλα για τους ήρωές του, δεν είναι καλός συγγραφέας. Δεν μπορεί δηλαδή να υποταχτεί στις εκπλήξεις των προσώπων, αναγκαίο για να ζωντανέψει το κείμενο. Όσο για τις δυο πόλεις όπου συμβαίνει τούτο το βιβλίο, τι να πεις; Κάθε πόλη που ζήσαμε είναι η αντανάκλασή μας, η προβολή του προσώπου μας. Πάντα θα απορούν οι στοχαστές: Είναι η πόλη που επηρεάζει τους ανθρώπους της, ή οι άνθρωποι που της δίνουν τα χαρακτηριστικά τους;

ΣΙΩΠΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΓΕΣΑΙ

Κανέναν μα κανέναν δεν μπορείς να κερδίσεις, ούτε καν ένα αφελές μικρούλι παιδί, εφόσον του αφαιρείς την ελευθερία τού να μη συμφωνήσει μαζί σου. Αν απαγορεύεις την ελευθερία στον άλλο, και βασιλιά να τον στέψεις δε θα διαρκέσει η λαμπερή συμφωνία σας. Σύντομα θα αισθανθεί δυσφορία, ότι κάπως παγιδεύτηκε και βρέθηκε εκεί που δε θέλει. Τα χρυσά κλουβιά τα ανακάλυψαν τύποι σαν τη γυναίκα της πρώτης ιστορίας μας, όμως, κλειδωμένο, ένα πουλί μαραίνεται. Ο Ελύτης γράφει πως γίνεται να φυλακίσεις ένα αηδόνι αλλά δεν μπορείς να φυλακίσεις τον κελαϊδισμό του. Υπάρχουν όμως προσωπικότητες τόσο ανασφαλείς, εξαρτημένες και εξωφρενικά εγωιστικές, ώστε κρατούν κλειδωμένο το αηδόνι τους, έστω και άλαλο, έστω και νεκρό. Ξέρουν πολύ καλά άλλωστε την τέχνη να ταριχεύουν. 

Όλοι μας έχουμε συναπαντηθεί με τέτοιους χαρακτήρες. Δεν είναι λίγοι και γνωρίζουν να πλέκουν ιστούς σαν την αράχνη. Όσο πιο εξαρτημένοι είμαστε εμείς οι ίδιοι τόσο τσιμπάμε στους χειρισμούς τους. Ο ελεύθερος, ο ανεξάρτητος άνθρωπος δεν τους ανέχεται, γρήγορα κάνει πέρα, σύντομα κόβει μαζί τους τις διαπραγματεύσεις. Όμως πόσοι είμαστε εντελώς ανεξάρτητοι; Όλοι έχουμε τις αναγκεμένες πληγές μας, τις μειονεξίες μας, τα παθήματα και τα πάθη μας. Όλοι κουβαλάμε στο αίμα μας τους πειρασμούς της τρέλας. Παρά ταύτα πάντα υπάρχει τρόπος να γιατρεύεσαι όταν όντως το αποφασίζεις, διότι η υγεία είναι πιο επιθετική και δυναμική από την αρρώστια.

ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΞΑΝΑ

Πρόκειται για μια γιορτή έκπληξη. Δυσάρεστη έκπληξη!
Πρωινό Μαΐου και δυο άντρες μεγάλης ηλικίας εμφανίζονται ξαφνικά, μετά από πενήντα χρόνια, στην παλιά ωραία συμφοιτήτριά τους, τη δυναμική επιχειρηματία Λυγία Σοφού. Έχουν διοργανώσει το βράδυ ένα δείπνο για τα γενέθλιά της σε πολυτελές ξενοδοχείο της παραλιακής και πιεστικά την προσκαλούν.

Όσο κυλάει η παράξενη αυτή νύχτα, λουσμένοι οι τρεις τους στο φεγγαρόφωτο που λάμπει απ’ το Σούνιο, επιστρέφουν στο παρελθόν, στον νεανικό έρωτα μεταξύ τους, στις επιλογές ζωής.

Είναι άραγε η μνήμη ακριβοδίκαιη ή παραλλάζει πρόσωπα και συμβάντα κατά τις ανάγκες μας; Για τη Λυγία Σοφού απόψε αποδεικνύεται πως ναι, ευτυχώς ή δυστυχώς, η μνήμη της στάθηκε μάλλον ακριβοδίκαιη.

Στο βιβλίο, που τούτη την εποχή διαβάζει, γράφει κάπου: Το πρόβλημά σας είναι ότι πάντα δημιουργείτε ένα μηχανισμό, δεν αφήνετε τίποτα στην τύχη. Πρέπει να είστε ήρεμος για να ζήσετε.

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ

Η μικρή Δανάη τριγυρίζει μέσα στο μεγάλο σπίτι της, μελαγχολεί και πλήττει. Ώσπου μια μέρα ανακαλύπτει την ξύλινη σκάλα που οδηγεί στο υπόγειο. Εκεί ζουν δυο άγνωστοι, παράξενοι ηλικιωμένοι, ο Ροδολίνος και η Τζιτζιφλώρα. Σοφοί, καλοί, ονειροπόλοι και δραπέτες από το βαρετό κόσμο των μεγάλων, θα τη δεχθούν με αγάπη, θα τη φροντίσουν και θα την πάρουν σε μια απίστευτη, θαυμαστή άλλη γη∙ τόπο ολοζώντανο παλιών παραμυθιών και μύθων. Το υπόγειο λοιπόν μεταμορφώνεται σε μια «μηχανή του χρόνου» που τους ταξιδεύει στα πράσινα βουνά της Χάιντι, στο παλάτι της Κνωσού, στο πλοίο του Θησέα καθώς διασχίζει το πέλαγο, που θα ονομαστεί Αιγαίο, στο μακρύ τραγούδι της Αρετούσας και του Ερωτόκριτου. Η ζωή πια για τη Δανάη και το μικρό αδελφό της τον Μάνο, που τον παίρνει από το χέρι μαζί της, γίνεται μια μαγευτική, ευτυχισμένη περιπέτεια, που κρύβεται καλά μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Εξάλλου, μόνο όσοι πιστεύουν στα θαύματα μπορεί κάποτε να τα ζήσουν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗ ΒΙΕΝΝΗ

Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο από τα λόγια, της έλεγε. Μην κρίνεις από τις πράξεις αυτές καθαυτές. Να γυρεύεις την κρυμμένη πρόθεση, εκεί είναι η καθαρότητα ή όχι της καρδιάς. Ένας εγωπαθής διαλέγει και ρόλο αγίου, μοιράζει περιουσίες στην ελεημοσύνη. Όμως σκοπός του δεν είναι το έλεος, είναι ο αυτοθαυμασμός, η επίδειξη, ένας θρίαμβος στους γύρω.

Μην εμπιστεύεσαι τα συναισθήματά σου, ούτε αγαπώ, ούτε δεν αγαπώ να λες εύκολα. Δε συμπονάς όσο νομίζεις. Συμπονούμε και από ταύτιση, όχι από ανθρωπιά. Eίναι ο φόβος μη συμβεί και σ’ εμάς το ίδιο κακό και προληπτικά το προβάρουμε. Πάντα εγώ! Ο πλησίον μένει απόμακρη γη. Η ουτοπία του άλλου!

Η ψυχή είναι πανίσχυρη. Μην κολλάς στην ψυχανάλυση, προορίζεται για τις πληγές, μετά χρειάζεσαι την πνευματική περιπέτεια, μόνη σου. Όπως πας σε ορθοπεδικό αν σπάσεις ένα πόδι. Θα σου γιατρέψει το κάταγμα, δε θα σου μάθει να βαδίζεις, ούτε το δρόμο, ούτε βέβαια τον προορισμό. Η ευθύνη σου είναι αμεταβίβαστη. Ετοιμάσου να με εγκαταλείψεις πριν παραλύσεις στο ντιβάνι μου!

Ο ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΠΟΛΩΝΟΣ

Μια διάσημη ηθοποιός του θεάτρου εξαφανίζεται λίγο πριν από την παράσταση Καλοκαίρι και καταχνιά που πρωταγωνιστεί. Οι έρευνες της αστυνομίας, των συγγενών, των τηλεοπτικών εκπομπών δεν οδηγούν πουθενά. Έχει αυτοκτονήσει; Τη δολοφόνησαν; Ή μια τυχαία συνάντηση με έναν άντρα από την Πολωνία τη μεταμόρφωσε και τον ακολούθησε πολύ μακριά από τη ζωή που μέχρι τότε ζούσε;

Η επιτυχία και ο βαθύς έρωτας, το ταλέντο και η θηλυκή φύση. “Η φανερή ιστορία” μιας γυναίκας που όλοι γνώριζαν, και “η κρυφή ιστορία”, η μυστική, που μόνο εκείνη και εκείνος ξέρουν. Δυο επίπεδα ύπαρξης που απομακρύνονται, το ένα πιο αληθινό από το άλλο.

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ ΓΕΜΙΖΕΙ ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΑ

O άνθρωπος είναι καμωμένος από συγκρούσεις. Η αρμονία που αποτελεί προϋπόθεση αλλά και στόχο, η ωριμότητα, δύσκολα πετυχαίνονται στην πράξη. Αν τα αντίθετα στο σύμπαν –στο εξαίσιο πέρασμα της μέρας στη νύχτα, του χειμώνα στο καλοκαίρι, της βροχής στον ήλιο, της φουρτούνας στη νηνεμία–, όλα τα διαφορετικά συνταιριάζουν υπέροχες συμφωνίες, στις συμπεριφορές μας και στα συναισθήματά μας συνεχώς γρονθοκοπούνται. Ο πόλεμος με τον μισητό, μειονεκτικό εχθρό-εαυτό επιζητά αφορμές να μεταφέρει την οργή του, την πίκρα του, την απογοήτευση της αδυναμίας του έξω. Την αυτοτιμωρία που αισθάνεται πως διψά τη μετατρέπει σε τιμωρία κατά άλλου. Για άλλη μια φορά να ρίξει το φταίξιμο μακριά, σαν ασθένεια μολυσματική, σαν βρόμικο ρούχο, να γλιτώσει απ’ την αυτομομφή και τη φριχτή ενοχή. Και όσο πιο απλός και αγαθός είναι ο απέναντι, τόσο θα του θυμώνει, όπως θυμώνουμε με τον καθαρό καθρέφτη μας όταν τον κοιτάμε και μας στέλνει πίσω, ως είδωλο, ένα τέρας.

Υπάρχουν πλάσματα τόσο καθαρά που μας φτιάχνουν καθρέφτη, χωρίς να μιλούν, χωρίς να κάνουν τίποτα εξαιρετικό. Μόνο με το βλέμμα, με το χαμόγελο, με τη λάμψη που έρχεται από μέσα τους. Κάποιοι αναζητούν να πλησιάσουν τέτοια πρόσωπα, να καθρεφτιστούν, και κάποιοι τρέχουν μακριά τους, συκοφαντώντας τα, μέσα στο μυαλό τους έστω, για δικαιολογία.

ΑΥΤΗ Η ΣΚΑΛΑ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ

Έπεσε πάνω στο μαξιλάρι του και της γύρισε την πλάτη, κοιτώντας τον τοίχο απέναντι. Έμειναν έτσι όλη τη νύχτα κι οι δυο, κοιτώντας τον τοίχο με γυρισμένες πλάτες. Εκείνη το δικό της απέραντο και κρύο. Σαν την παγωμένη νύχτα των πόλων. Να μην την ασφαλίζει πια, να μην την προστατεύει από τον άγριο καιρό του έξω κόσμου που τόσο φοβάται. Εκείνος το δικό του απέραντο και κρύο. Σαν την παγωμένη νύχτα των πόλων. Να τον πλακώνει, να τον φυλακίζει και να τον κρατά μακριά από τον άγριο καιρό του έξω κόσμου που τόσο αποζητά.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΜΟΙΧΕΙΑΣ

Αγαπάμε τελικά τα πρόσωπα ή μόνο τον έρωτα αγαπάμε; Αγαπάμε αυτό που μας δίνουν ή αυτό που περιμένουμε να μας δώσουν; Τη μορφή τους πόσο αγαπάμε και πόσο τη μεταμόρφωση που σχολαστικά τούς επεξεργαζόμαστε; Κι αυτό που περιμένουμε πόσο αντέχει να ελπίζει; Αντέχει! Κι εγώ δεν ξέρω αν είναι ευλογία ή κατάρα η αντοχή τούτη. Κι εγώ δεν ξέρω τι αξίζει πιο πολύ, η ειρήνη ή η αγωνία της ψυχής μας.

ΧΟΡΟΣ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΩΝ

Πριν από πολλά χρόνια, οι χοροί μεταμφιεσμένων ασκούσαν πάνω μου ποιητική γοητεία. Όταν με πήγαιναν στα bal d’ enfants του παγωμένου Φεβρουαρίου, όπως τα έλεγαν παλιά στα Χανιά, όταν χανόμουν σε ταινίες, μουσικές ή νουβέλες για τις παράδοξες τούτες γιορτές, κατακυριευόμουν απ’ τη σαγήνη μιας ιλιγγιώδους δυνατότητας: η δυνατότητα να γίνεις για λίγο άλλος είναι μια ελευθερία απόλυτη! Οι χοροί μεταμφιεσμένων, ρωγμή άλλου τόπου, ονειρικού, αμφίβολου όσο και πιθανού, πρόσφεραν την ευχέρεια να βιώσεις δίχως ενοχές, δίχως ντροπή ό,τι ψεύδεσαι, εκείνο που ονειρευόσουν να είσαι. Να φορέσεις το προσωπείο που σου εξιδανικεύει το πρόσωπο. Σήμερα έχασαν την αίγλη τους και όταν σπανίως μασκαρεύονται οι άνθρωποι, αυτό δεν έχει καθόλου απ’ την παλιά έξαψη. Ντύνονται, μηχανικά σχεδόν, γιατί είναι έθιμο, για να διασκεδάσουν κάπως αλλιώς, γιατί το απαιτεί μια κοσμική πρόσκληση. Ο ποιητικός βυθός της μεταμφίεσης έχει στερέψει. Λέω πως τούτη η αλλαγή δεν είναι ασύνδετη από τον τρόπο που πια λειτουργούμε. Η σύγχυση ταυτότητας και η επισημοποιημένη υποκρισία των ρόλων, η μειωμένη προσωπικότητα, η απουσία κέντρου ζωής, και η θεμιτή, η σχεδόν επιβεβλημένη διπλοπροσωπία για να επιβιώνεις κοινωνικά, για να αντέχεις τον εαυτό σου, έχουν κάνει τη μεταμφίεση μια καθημερινή κοπιαστική και αγχώδη ρουτίνα.

Προς τι λοιπόν να ονειρεύεσαι μια πρόσκληση σε τέτοιους χορούς; Το να σε ελκύει να μεταμφιεστείς και να το σχεδιάζεις με λαχτάρα προϋποθέτει ότι γνωρίζεις ποιος είσαι. Για να γίνεις συνειδητά άλλος, πρέπει να γνωρίζεις πρώτα, συνειδητά, ποιος όντως είσαι. Πώς αλλιώς θα ξεχωρίσεις το “άλλος”;

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΞΟΔΕΥΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απώλειας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: “Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…”

Ο ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΙΜΑ

Ο άνθρωπος που κάνει ψυχοθεραπεία μπορεί να νικάει παλιούς τρόμους και να κερδίζει αυτοπεποίθηση και ωριμότητα, όμως δεν μεταμορφώνεται απαραίτητα σε έναν ωραίο, αγνό, θετικό άνθρωπο. Ο θεραπευτής του μπορεί να τον γιατρέψει από τραύματά του, δεν μπορεί όμως να τον γιατρέψει απ’ τα ελαττώματα του. Άλλο η ψυχολογική ασθένεια, κι άλλο η ηθική, η πνευματική ασθένεια. Διότι το φοβερό δώρο της ελευθερίας του ανθρώπου αφήνει στο άτομο το περιθώριο να μπορεί να επιλέξει και το κακό…

Βασιζόμενη στην επιστήμη της ψυχολογίας, η πασίγνωστη συγγραφέας μας εισάγει στον κόσμο της ανθρώπινης ψυχολογίας και συμπεριφοράς, αναλύοντας θέματα όπως η ελευθερία του ατόμου να κάνει τις επιλογές του, το καλό και το κακό, σε ένα βιβλίο που θα διευρύνει την οπτική σας!

–

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Γεννήθηκε στα Χανιά, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια. Από εννέα χρόνων ήρθε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και ψυχολογία. Από το 1972 και για έντεκα χρόνια έζησε στη Ρόδο, όπου εργάστηκε ως συμβολαιογράφος. Σήμερα ζει στην Αθήνα. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα έργα της: Ο ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΙΜΑ , ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΞΟΔΕΥΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΧΟΡΟΣ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΩΝ , ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ ΓΕΜΙΖΕΙ ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΑ, ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗ ΒΙΕΝΝΗ (υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών – ΕΚΕΒΙ 2012), ΣΙΩΠΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΓΕΣΑΙ, η συλλογή διηγημάτων ΑΥΤΗ Η ΣΚΑΛΑ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ, σε κοινό τόμο ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΜΟΙΧΕΙΑΣ , ΝΤΟΥΛΙΑ και Ο ΠΙΑΝΙΣΤΑΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ , το βιβλίο της για παιδιά ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ, καθώς και τα μυθιστορήματά της Ο ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΠΟΛΩΝΟΣ (υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών – ΕΚΕΒΙ 2011) , ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΞΑΝΑ και Η ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ.