“Ελάτε, βιαστείτε, δε μας παίρνει ο χρόνος.”
“Γιατί φωνάζεις και είσαι τόσο ανυπόμονη, κυρά-Γραμματική;”
“Αα δεν πήρατε χαμπάρι; Ο κυρ-Τόνος θέλει να φύγει, γιατί λέει κουράστηκε να μπαίνει συνέχεια πάνω στα γράμματα.”
“Σοβαρά; Κι εμείς τι θα κάνουμε; Τα παιδάκια πώς θα μαθαίνουν να λένε τις λέξεις αν δεν τις τονίζουνε; Αυτά δεν τα σκέφτηκε καθόλου και θέλει να φύγει και να μας παρατήσει;”
“Δεν ξέρω κούκλα μου γλυκιά, κυρά-Συλλαβή μου.”
“Φαίνεται πως δεν πείθεται εύκολα, γιατί από ότι έμαθα και μου εκμυστηρεύθηκε κάποια στιγμή, μάλλον είναι σοβαρός ο λόγος του και δε φέρνει αναβολή.”
“Μπα;;; Τι μας λες καλέ κυρά-Γραμματική; Είναι δυνατόν να φύγει τώρα που ανοίγουν τα σχολεία και τα παιδάκια τα μικρά κυρίως, χρειάζονται βοήθεια και συμπαράσταση, για να καταφέρουν να διαβάζουν και να γράφουν; Είμαστε πια σοβαροί; Δε νομίζω.”
“Τώρα να δεις, σαν έρθει θα του τα πω κι εγώ έξω από τα δόντια, μπας και συνέλθει και δει κατάματα το κακό που πάει να κάνει στα μικρά σχολιαρόπαιδα, μα και σε όλους εμάς, που το μάθαμε να μας κρατάει παρεούλα τα βράδια τα μοναχικά, τα πρωινά τα μελαγχολικά, μα κυρίως στις χαρές μας, που με έμφαση και εντυπωσιακό τρόπο, αποτυπώνουμε τα δικά μας αισθήματα και συναισθήματα.”
“Ακριβώς φίλη μου αγαπημένη, εγώ θα προσπαθήσω να του αλλάξω γνώμη, γιατί ακούστηκε ότι μαζί του θα φύγουν και τα γράμματα, να πάνε να βρούνε άλλον τόπο, άλλη πατρίδα.”
“Καλά, αυτό πότε έγινε; Πότε το έμαθες καλή μου Συλλαβή;”
“Δεν πάει πολύς καιρός, γιατί μάθανε πως τα παιδιά πλέον, δε χρησιμοποιούνε την Ελληνική Γλώσσα, παρά γράφουνε με άλλον πιο εύκολο μεν αλλά χαώδη τρόπο, τα μηνύματα που θέλουν, επικοινωνώντας μεταξύ τους και μεταξύ των άλλων φίλων και συγγενών τους.”
“Αα αυτό δε θα περάσει έτσι, πρέπει να γίνει κάτι, να πάρουμε μέτρα, γιατί όπως βλέπω άλλα θα γράφουμε και άλλα θα καταλαβαίνουμε, σωστά;”
“Έχεις απόλυτο δίκιο φιλενάδα μου, όπως πάμε, θα χρειαζόμαστε παρόντα πάντα τον κυρ- Λεξικό, που είναι απανταχού παρών και τα πάντα πληρών, όπως διάβασα σε ένα εδάφιο κομμάτι της Αγίας Γραφής, που είχε φέρει μαζί του ο ίδιος και δεν την αποχωριζόταν ποτέ.”
“Φαντάσου να μην είχαμε τον κυρ-Τόνο να βρίσκεται όπου πρέπει για να ξέρουμε να ξεχωρίζουμε τις λέξεις, τις προτάσεις, τι χαμός θα γινότανε;”
“Χαχαχ δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι, μα τώρα που μου είπες για τα γράμματα, εκεί να δεις τι τρέλα θα επικρατήσει και τι σύγχυση.”
“Αα ναι, ήδη κάποια γράμματα μετακόμισαν και έγινε της τρελής το πανηγύρι.”
“Άλλα θέλαν τα παιδάκια να γράψουνε και άλλα γράφανε, άλλα εννοούσαν και άλλα δίναν την εντύπωση ότι θέλαν να πουν.”
“Συλλαβούλα μου, έχεις να μου δώσεις κανένα παράδειγμα, ώστε να τονίσω και σε αυτά και στον προκομμένο τον κυρ-Τόνο, ότι πρέπει να καθίσουν στ’αυγά τους και να κλωσούνε τη μάθηση και τη θέληση τους, να αποδειχτούν φίλοι των παιδιών και των μικρών και των μεγάλων, ώστε να καταλάβουν τη σημαντική τους προσφορά και την αξία τους και να συνεχίσουν να τους τιμούν και να διαδίδουν την ελληνική και περήφανη γραφή, στα πέρατα του κόσμου, χωρίς να γίνονται και αυτοί έρμαια μιας παγκοσμιοποίησης, που μοναδικό στόχο είχε και έχει την πλήρη ενσωμάτωσή μας και απαλοιφή των ενστάσεων και των αμυνών μας, έναντι σε κάθε τι νέο, πρωτοποριακό μεν, αλλά δυσμενές στην πορεία της ζωής μας.”
“Μμμ ναι, να προχθές ο Γιωργάκης, ήθελε να γράψει στην έκθεσή του, αγάπη και αντί γι’ αυτό έγραψε απάτη και η μικρή του φίλη, που της απευθύνονταν κάποια όμορφα γλυκά λόγια, έγιναν φαρμάκι και δηλητήριο, στην αθώα και μικρή της ψυχούλα.”
“Εε, τώρα που τα λέμε, μου είπε προχτές η μαμά μου, η κυρά-Παραλήγουσα, ότι αντί να γράψει η Ρουλίτσα, πάθη, έγραψε λάθη, και έγινε χαμός, γιατί έπρεπε να δικαιολογήσει την συμπεριφορά της απέναντι στους γονείς της, κι αυτή αντί να πει, δε θα ξανακάνω λάθη, είπε, της ξέφυγε στο σημείωμα που είχε στείλει μέσω της αδερφούλας της, θα ξανακάνω πάθη. Ε όπως φαντάζεσαι τρελάθηκαν με όλη αυτή τη γραπτή ασύνδετη γραμματική ασυναρτησία.”
“Αμάν βρε κούκλα μου, τι θα κάνουμε; Όσο πάει και χειροτερεύει η κατάσταση.”
“Ναι καλή μου, προσεκτική και αποδοτική κυρά-Γραμματική, τώρα που τα λέμε θυμήθηκα και ένα άλλο περιστατικό.”
“Πωπω, πες τα κοριτσάκι μου. Να ξελαφρώσεις, γιατί όπως βλέπεις όλοι μαζί πρέπει να βάλουμε ένα χεράκι βοηθείας, γιατί το κακό παράγινε.”
“Άσε, πού να σου πω τι έπαθε και η κυρά-Περισπωμένη.”
“Μπααα, που είναι αυτή βρε χαμένη; Από τότε που τα παιδιά τους είπαν οι δάσκαλοι να καταργηθεί, έριξε μαύρο σημείο τονισμού πίσω της.”
“Ναι έτσι έκανε, γιατί λέει δεν την ήθελαν και δεν ήθελε να γίνεται βάρος στην παρέα και στη γειτονιά των τόνων.”
“Να μη στα πολυλογώ, ο γιος της ο Δασύς με τον Οξύ, θέλανε να πάνε βόλτα στη φίλη τους τη Λένα, που έμενε ένα χωριό παραπέρα από αυτό που είχαν εγκατασταθεί εκείνοι.”
“Μα τα καημένα τα παιδιά, αντί να στείλουν μήνυμα στο κινητό της μαμάς τους, ότι θα πάνε στη Λένα, γράψανε θα πάμε στα Ξένα, φαντάζεσαι τι κομφούζιο επικράτησε.”
“Αχ σκούρα τα πράγματα, τι λες να κάνουμε;”
“Εμείς τώρα τίποτα, περιμένω αντιδράσεις, γιατί όση ώρα μιλούσαμε, εγώ φρόντισα να στείλω ένα μη καθησυχαστικό e-mail και να ταράξω τα νερά και τα γράμματα όλα μαζί, ώστε να συνέλθουν να ανασυγκροτηθούν και να γίνουμε όπως πριν, μια παρέα η αλφαβήτα μαζί με τους τόνους και τις συλλαβές.”
“Κι εσύ φίλη μου αγαπημένη, να μας καθοδηγείς και να μας συντρέχεις, όπως έκανες πάντα.”
“Αυτό θα κάνω και τώρα Συλλαβούλα μου καλή και αξιαγάπητη.”
“Συγκαλώ έκτακτο συνέδριο και συνέλευση, όποιος θα δηλώσει απουσία, μέσω της αποχής του, θα αναγκαστώ να το διαγράψω και να αφήσω κενά κεφάλαια πλέον στο βιβλίο της ζωής μας.”
“Κυρά Γραμματικήηηη;;;”
“Πες μου, μη φωνάζεις, μην τσιρίζεις καλέ, ακόμα ακούω.”
“Ήρθε μήνυμα, δέχονται να μείνουνε και όλοι μαζί να προσπαθήσουμε για ένα καλύτερο αύριο, το μέλλον των παιδιών μας που θα είναι περήφανα για μας, όσο και για την Eλλάδα μας. Που όσο και να την ποδοπάτησαν, δε θα καταφέρουν να συνθλίψουν το αίσθημα της λεβεντιάς, της αντρείας και κυρίως του ελληνικού φιλότιμου, που όσο και να φωνάζουν και να ωρύονται δε θα το αποκτήσουν, γιατί δεν κληρονόμησαν τίποτα και από κανέναν ήρωα, είτε πολέμου, είτε Ιστορίας και Πολιτισμού.”
“Έτσι κυρά-Γραμματική, είμαστε απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του μαχητή των πάντων, των Επαναστατών, μιας Μπουμπουλίνας, που δε θα ήθελε να ντρέπεται για μας, για τους νεοέλληνες όχι του καφέ και της ξάπλας, παρά της πάλης και της διαμάχης του δυνατού και σκληρού αδιαπραγμάτευτου παρελθόντος της.” 

_

γράφει η Άννα Ζανιδάκη