Μια μέρα
τα παιδιά θα παίζουν
κρατώντας την Άνοιξη στα χέρια τους.
Θα πλέκουν στεφάνια χαράς
με το γέλιο τους
αντίδοτο χαράς στη λύπη
και τη θλίψη των κατατρεγμένων.
Μια μέρα θα απλώνουν τα χέρια
στους εχθρούς τους προσφέροντας αγάπη.
Αγάπη!! Αυτό είναι το γιατρικό να ξέρεις.
Και τα παιδιά ξέρουν να αγαπούν
γιατί θέλουν πολύ να αγαπούν
και αγαπούν ακόμη περισσότερο
σαν τα ’χουν αγαπήσει.
Γι’ αυτό μια μέρα θα το δεις
τα χρώματα θα ξανάρθουν πίσω.
Τα παιδιά θα τα φέρουν με τα χέρια τους
και θα τα σκορπίσουν γύρω μας.
Κι όλη η γη θα φωτίσει
θα φωτίσει με ακούς;
Θέλω να με ακούσεις.
Θέλω να καταλάβεις.
Θέλω να δεις,
να αισθανθείς, να νιώσεις
πως τα χρώματα θα γυρίσουν πίσω.
Τα παιδιά θα τα φέρουν
μια μέρα θα τα φέρουν.
Εκείνη τη μέρα να το ξέρεις
θα ακούσεις τραγούδια γλυκά
να αντηχούν σε όλον τον κόσμο.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου Ελπίδα….
πολύχρωμες οι καρδιές των παιδιών Άννα με πολύχρωμα όνειρα. Εμείς οι αποχρωματισμενοι, οι ασπρόμαυροι κάνουμε τις βίαιες μετακομίσεις. Ποιος Θεός θα μας εξαγνισει ποιος θα μας συγχωρέσει για τους χειμώνες που τους δίνουμε…
Και ως τότε;
Τα παιδιά ειναι αγάπη, χαρά, ελπίδα κι ότι καλύτερο έχουμε Μάχη μου. Εμείς οι μεγάλοι έχουμε ξεχάσει να είμαστε παιδιά . Δεν ξέρω αν θα ζουμε εμείς οι μεγάλοι οταν θα έρθει εκείνη η μέρα Ale Ros ίσως πρόκειται για ουτοπία, ίσως έχουμε ξεχάσει πως υπάρχουν κι αλλα χρώματα εκτός από μαύρο ή γκρίζο έως τότε ίσως χρειαστεί να πράξουμε από το να λέμε μόνο.
Πολύ σωστά. Συμφωνώ.
Τα παιδιά ζωγραφίζουν τους δρόμους και τη καρδιά μας καθημερινά!
Πάντα με αγάπη.
Μας προσφέρουν λουλούδια με χελιδόνια στην αγκαλιά.. καθημερινά!
Εμείς βάφουμε γκρι τα όνειρά τους κρύβοντάς τους τον Ήλιο.. καθημερινά!
Εμείς, που κάποτε ήμασταν παιδιά, σε τσουβάλι κλείνουμε τα υπόλοιπα χρώματα και τα εξορίζουμε μακριά.. καθημερινά!
Τα παιδιά επιστρέφουν με το τσουβάλι στα χέρια συνθέτοντας ένα πολύχρωμο κόσμο.. καθημερινά!
Τι συμβαίνει όμως όταν τα παιδιά μεγαλώνουν;;;
Γιατί τα χρώματα τους αποχρωματίζονται;;;
Πήραμε τη ζωή μας λάθος Ελενη Ιωαννάτου….και δεν αλλάξαμε ζωή….
Αγάπη! Αυτό είναι το γιατρικό να ξέρεις.
Τόσο απλό κι αληθινό αλλά το κάναμε να μοιάζει ουτοπία. Ας αφήσουμε τουλάχιστον τα παιδιά ελεύθερα να φέρουν τα στεφάνια της άνοιξης. Μου άρεσε κυρία Άννα Ρουμελιώτη γιατί δίνει τη λύση ενώ εμείς χάνουμε τον καιρό μας να ψάχνουμε το πρόβλημα.
Πρόβλημα και λύση μαζί!Κάποια στιγμή θα το καταλάβει ο άνθρωπος Χριστίνα.