Χρόνος αργός με τυραννάει. Πότε θα ανοίξει το βαρύ βελούδινο καπάκι της φυλακής μου;
Είμαι έτοιμη! Σήμερα, οι πιρουέτες μου θα στέλνουν φλογερό μήνυμα στη ματιά του. Κι ο στρατιώτης μου; Θα με κοιτάξει; Θέλω να δω τη λάμψη στα θλιμμένα του μάτια. Το χαμόγελό του φωτίζει τη σκοτεινιά που κρύβω κάτω από το φανταχτερό κουστούμι. Μα η αγάπη μου είναι καταδικασμένη στη σιωπή. Σιγοκαίει σαν αναμμένο κάρβουνο στην καρδιά μου. Λατρεύω κάθε σημείο του πληγωμένου του σώματος. Αχ να μπορούσα να φωνάξω “Σ’ αγαπώ”.
Κλικ! Άκουσα καλά; Ένα χέρι απλώνεται προς το μέρος μου. Το χτυποκάρδι μου στήνει τρελό χορό.
-Εσύ;
-Δεν έχουμε χρόνο! Έλα! Να χαθούμε, εκεί που δεν υπάρχει το πραγματικό που μας κρατάει χώρια! Έλα!
-Ναι!
Χαθήκαμε ο ένας στα μάτια του άλλου. Ρουφήξαμε το είναι μας, μέσα από την ένταση αυτής της ματιάς. Δοκιμάσαμε το νέκταρ της ηδονής. Εξομολογηθήκαμε όνειρα, που έγιναν ένα στην αγκαλιά της λέξης “μαζί”. Πόσο μεγαλη διάρκεια έχει ένα τόσο δα μικρό μόριο του χρόνου! Φυλάξαμε την αγάπη μας μέσα στον κόσμο του ονείρου. Εκεί βρήκαμε τη γαλήνη, εκεί θα γεννιόμαστε και θα πεθαίνουμε μέχρι τον επόμενο χορό.

_

γράφει η Ελίνα Σταμπουλή