Σήμερα έμαθα πως έχασα τη δουλειά μου μπροστά σε ένα ΑΤΜ. Είδα ένα μεγάλο ποσό στο λογαριασμό μου και κατάλαβα. (γελάει)

Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω ζωγράφος. Ήθελα να ζωγραφίζω ελιές. Μα ότι κι αν ζωγράφιζα ελιές δεν ζωγράφιζα.

Μάνα, είπα μια μέρα, εγώ θα πάω στα χωράφια και μη με ψάχνεις. Έτσι πήγα. Πήρα μαζί μου τα χαρτιά και τα κραγιόνια μου και πήγα. Καθόμουν στη σκιά μιας ελιάς και όλο τη ρωτούσα, πες μου το μυστικό σου. Μα δεν μου απαντούσε.

Και εγώ εκεί, με τα κραγιόνια και τα χαρτιά μου: λέγε, πες μου το μυστικό σου. Τίποτα. Έσκιζα τα χαρτιά με βία, και ζωγράφιζα πάλι και πάλι. Σιωπή. Την κλότσαγα, την έβριζα, την απειλούσα με ξερίζωμα, με φωτιά και μετά εξαντλημένος έπεφτα πάνω στα χαρτιά και τα κραγιόνια μου με δάκρυα χωρίς να καταφέρνω να τη ζωγραφίσω.

Κοιμόμουν στα ριζά της και με έδερνε η βροχή και με πάγωνε το κρύο τις νύχτες. Φώναζα: πες μου, μην με τυραννάς πια. Πες μου το μυστικό σου και ας πεθάνω.

Το δέρμα μου σκούρυνε από τον ήλιο και έγινε τραχύ, ένιωθα δυσκαμψία στα δάχτυλα και ζωγράφιζα με δυσκολία. Αλλά εκεί.

Εξαντλημένος, βρέθηκα μια μέρα να την αγκαλιάζω σφιχτά και να την εκλιπαρώ για το μυστικό της…. Ξύπνησα από φωνές ανθρώπων που με έψαχναν. Ήμουν μπροστά τους μα δεν μπορούσαν να με δουν . Έβλεπαν μόνο την Ελιά.

Εγώ τότε πήρα ένα κλαρί και έναν καρπό και τη ζωγράφισα στο χέρι μου. Κοίταξα τη ζωγραφιά μου και δεν ξαναρώτησα. Ήξερα το μυστικό. Είχα γίνει ελιά. (Παύση)

Μετά έγινα λογιστής και έτσι βρέθηκα μπροστά στο ATM. Κοιτώντας το υπόλοιπο κατάλαβα πως είχα παραμείνει ελιά και αριθμός δεν έγινα ποτέ μου.

Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί είμαι χαρούμενος; Έψαχνα μια αφορμή για να ξαναγοράσω χρώματα. Και η απόλυση ήτανε μια ολόκληρη παλέτα.

_

γράφει η Έφη Γεωργάκη