Η κρίση - ασχέτως των ποικιλώνυμων προσδιοριστικών της εκφράσεων όπως τεχνητή, συνωμοσιακή, μερκελική, σαδιστική, διεστραμμένη, προαποφασισμένη, προμελετημένη, ηθική, πνευματική, αξιακή, πολιτιστική, πολιτισμική, πολιτική, θρησκευτική, ανθρωπιστική, αλλοτριωτική κτλ. - λειτουργώντας αμιγώς με το ιδίωμα του “ σίφουνα ” δε θα μπορούσε ν ̓ αφήσει απείραστο, απείραχτο και ατρεμούλιαστο το ευαίσθητο υφάδι του ανθρωποπλαστικού εκπαιδευτικού κλάδου, το οποίο από κοινού υφαίνουν τόσους αιώνες τώρα με αρμονική τέχνη και σύμπλευση καθηγητές και μαθητές.

Σ’ αυτήν, λοιπόν, την τόσο δύσκολη περίοδο που διανύει η πατρίδα μας, όλοι οι καθηγητές προσπαθούν με τις όσες δυνάμεις και υπομονές τούς έχουν απομείνει αλλά κυρίως με την πανίερη ως προς την ψυχοπλαστική της ικανότητα ιδιότητα του δασκάλου, να εμφυσήσουν στις τρομοκρατημένες συνειδήσεις των εφήβων μαθητών που θέλουν να εισαχθούν στις πανεπιστημιακές σχολές, την ιερή διαβεβαίωση ότι τα κάθε λογής όνειρα είναι εκείνοι οι αστάθμητοι παράγοντες που πρέπει να θέτουν τα όποια όρια κι όχι η οικονομική κρίση !

Όσον αφορά, σ’ αυτές τις διαβεβαιωτικές προσπάθειες, οι καθηγητές δεν μπορούν να είναι ασφαλώς και τόσο σίγουροι για το αν θα ήταν δυνατόν να χαρακτηριστούν αρκετά επαρκείς κρίνοντας απ ̓ την ατροφικότητά τους να δώσουν ακριβείς απαντήσεις στα ακόλουθα ερωτήματα εκ μέρους των συντετριμμένων από την κρίση μαθητών : “ Γιατί σταυρώνουν τα όνειρά μας; ” “ Γιατί να δοκιμάζουμε τη νέμεση δηλαδή την οργή, από τη στιγμή που δεν έχουμε διαπράξει καμία απολύτως ύβρη ; ...”

Όμως, σ’ αυτές τις τόσο δύσκολες στιγμές για τον κάθε εκπαιδευτικό, οι περισσότεροι καθηγητές μα ιδιαιτέρως οι φιλόλογοι εκείνοι που μπορούν να διατηρούν απάγωτα κι αντρόπιαστα τα όνειρα των μαθητών μα και τα δικά τους με τη βοήθεια της αγάπης/ φιλίας τους προς το λόγο - εξ ου κι ο όρος φιλόλογος - προσπαθούν ν ̓ απαντούν σ ̓ αυτές τις βασανιστικές ερωτήσεις των μαθητών, καταφεύγοντας είτε στον Προμηθέα Δεσμώτη και τους Πέρσες του Αισχύλου, είτε στον Ομηρικό Οδυσσέα, είτε στον Σεφέρη, τον Γκάτσο, τον Ρίτσο και τον Ελύτη.

Και τότε φίλες και φίλοι αναγνώστες, παρακαλώ πιστέψτε, πως, το θαύμα αναδύεται μέσα από τη μεγάλη του προσδοκία ν ̓ανθήσει! Πρόκειται, βέβαια, για εκείνο το σιωπηρό και ταπεινό θαύμα, του οποίου οι πνευματικοί αντικατοπτρισμοί καθίστανται ορατοί αφενός μεν στη σοφή επεξεργασία και ενατένιση των μαθητών όσον αφορά στην πληγωμένη πραγματικότητα την οποία υφίστανται, αφετέρου δε, στην αξιοπρεπή αποδοχή της πολυεπίπεδης κρίσης που ξανασπάζει τα - ήδη εδώ και πολλά χρόνια σπασμένα - εύθραυστα κόκκαλα της πατρίδας μας.

Κατ’ αυτό τον τρόπο, τα παιδιά, αρχίζουν μυστικά και μυστηριακά με την εντρύφηση και τη σπουδή τους πάνω στον μυσταγωγικό και ψυχοθεραπευτικό κόσμο του έντεχνου λόγου, να κυοφορύν στις ψυχές τους την ελπίδα, να αισθάνονται την Αριστοτέλεια κάθαρση μέσω της εναρμονισμένης συμπόρευσής τους με τα παθήματα και τις ενίοτε αίσιες εκβάσεις των εκάστοτε ηρώων, μα κυρίως - κι αυτό είναι το ουσιοδέστερο και σοβαρότερο - να εισέρχονται στη λυτρωτική διαδικασία του αλληγορικού παραλληλισμού της ψυχοκτόνου κρίσης, με εκείνο τον προθάλαμο ή αλλιώς με εκείνο το μικρό “ χολ ” μέσα στο οποίο είναι ανάγκη να περιμένουν για λίγο, μέχρι να μπουν τρανοί και με παρασημοκεντημένο Ήθος στο “ λίβινγκ ρουμ ” της πνευματικής τους Αναστάσεως.

Έτσι, χωρίς δισταγμό, οι καθηγητές που αντικρύζουν στο χαμόγελο των παιδιών τη μήτρα εκείνη που γεννά Ηλιάτορες με σκοπό να καίνε ανελέητα ακόμα και τον ελάχιστο λογισμό για μοιρολατρία ή γογγυσμό, συνεχίζουν με αφειδώλευτη Αγάπη να εμψυχώνουν τους μαθητές όλους μαζί μα και τον καθένα χωριστά, υπερτονίζοντάς τους πως οι σκοτεινές και παγωμένες στιγμές των θλίψεων μοιάζουν αφάνταστα με τις σκοτεινές κι απύθμενες σπηλιές των ορυχείων : και στις δυο, ανεκτίμητα διαμάντια είναι κρυμμένα!

Είναι απολύτως βέβαιο πως ένας στίχος μέσα σε μία οικονομική κρίση, δε θα μπορούσε ποτέ να γεμίσει το ταλαιπωρημένο από την ασιτία ανθρώπινο στομάχι. Αλίμονο!

Όμως, η ανθρώπινη ψυχή δεν περιμένει να τραφεί από ύλη για να ικανοποιηθεί η πνευματική της υπόσταση και κατασκευή. Άραγε, πόση ικανοποίηση θα μπορούσε να αισθανθεί η ψυχή με την Ποίηση; Και πόσο χορτασμό θα ήταν δυνατό να νιώσει ο κάθε άνθρωπος μελετώντας κι όχι απλώς διαβάζοντας το στίχο του Οδ. Ελύτη από τη Μαρία Νεφέλη :

“ Aν δε στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη Γη, ποτέ σου δε θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της ” ;

H απάντηση θα ήταν δυνατό να δοθεί, ανάλογα με το μέτρο και τον βαθμό με τον οποίο η κάθε ανθρώπινη Ψυχή ιεραρχεί με τρόπο αξιακό μέσα στο άπειρο πνευματικό της εκτόπισμα, τις αρετές της Στοργής, της Ευαισθησίας και την κορωνίδα των αρετών όσον αφορά στ’ λειτουργία της αρετοσυγκομιδής, που δεν είναι άλλη από την Υπεραρετή της Αγάπης.

_

γράφει ο Παναγιώτης Σκοπετέας

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!