Το βιβλίο “Η πρώτη φλέβα” του Γιάννη Μακριδάκη είναι η τρανή απόδειξη ότι κάποια βιβλία δε διαβάζονται, ‘τρώγονται’, για να μη πω ότι καταπίνονται αμάσητα. Έτσι την έπαθα κι εγώ με το τελευταίο βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη το οποίο μέσα στις 125 σελίδες του χωράει όχι μία, δύο ζωές και μένεις να αναρωτιέσαι: τις έζησε όντως ο συγγραφέας ή μήπως όχι;

Μια πόρνη κι ένας ναυτικός διηγούνται τη ζωές τους σε παράλληλα κεφάλαια και μέσα από την αφήγηση τους φωτογραφίζεται μια ολόκληρη εποχή και όχι μόνο.

Από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ένα βιβλίο με τόσο λίγες σελίδες είναι τόσο γεμάτο από γεγονότα, συναισθήματα  αλλά και πολλές αλήθειες και είναι απορίας άξιο γιατί δεν είναι στη κορυφή των βιβλίων για φέτος. Ως γνήσιο παράδειγμα πραγματικής λογοτεχνίας χωρίς ίχνος κομπασμού και προσπάθειας επιβολής της γνώσης και της παιδείας, ο Γιάννης Μακριδάκης παραδίδει μαθήματα ζωής αλλά και αληθινής λογοτεχνικής μορφής μέσα από μερικές σελίδες.

Παρόλο που τον συγγραφέα τον γνώρισα μόλις πριν 2 μήνες περίπου με κέρδισε αμέσως με τις ιστορίες του, το ύφος του αλλά και τον τρόπο γραφής του που σε κάθε του βιβλίο είναι διαφορετικός αλλά εξίσου συναρπαστικός. Έχει μια γραφή που κυλάει απίστευτα ευχάριστα, οι ήρωες είναι μπροστά σου, τους βλέπεις, τους ακούς, σου μιλάνε κι εσύ απλά κάθεσαι και τους παρακολουθείς μη κουνώντας ούτε βλέφαρο για να μη χάσεις ούτε λέξη τους. Μεγάλο νομίζω επίτευγμα από έναν άνθρωπο που φαίνεται ότι δεν επιδιώκει τον θαυμασμό και τη δόξα, απλά λέει όσα έχει να πει, τίποτα παραπάνω.

Με λίγα και απλά λοιπόν λόγια, διαβάστε όχι μόνο αυτό, όλα τα βιβλία του Γιάννη Μακριδάκη γιατί είναι σίγουρο ότι αν διαβάσετε το ένα, θα διαβάσετε και όλα τα υπόλοιπα και αναμφίβολα θα ανακαλύψετε ένα νέο συγγραφικό ταλέντο. Εγώ πάντως χαίρομαι απίστευτα που γνώρισα ένα τόσο εξαιρετικό συγγραφικό ταλέντο. Πολλά μπράβο!

_

γράφει η Μαρία Ανδρικοπούλου