Εκείνο το βράδυ του Νοέμβρη, το κεντρικό αμφιθέατρο του Εθνικού Κέντρου Έρευνας Φυσικών Επιστήμων «Δημόκριτος» ήταν κατάμεστο από κόσμο. Όλοι ανέμεναν με ανυπομονησία -τρόπος του λέγειν- την διάλεξη του, διεθνούς φήμης Έλληνα φυσικού επιστήμονα, καθηγητή Νανόπουλου. Οι ομιλίες του καθηγητή Νανόπουλου έχαιραν μεγάλης δημοσιότητας αλλά λόγω του ειδικευμένου επιστημονικού περιεχομένου τους, ποτέ δεν ήταν ανοιχτές στο πλατύ κοινό. Οι καλεσμένοι, εκπρόσωποι της Αθηναϊκής ελίτ, ήταν όλοι κάτοχοι προσκλήσεως. Δημοσιογράφοι, εργολάβοι, νεόπλουτοι βιοτέχνες, ηθοποιοί και τραγουδιστές, κυρίες και δεσποινίδες της κοσμικής ζωής και φυσικά εκπρόσωποι της πολιτικής και δημοτικής εξουσίας. Οι τελευταίοι θρονιάζονταν στα μπροστινά καθίσματα και παρακολουθούσαν την ομιλία με προσποιητό ενδιαφέρον -παρ’ όλο που δεν καταλάβαιναν Χριστό- προσβλέποντας, μετά το τέλος της, σε μια τετ α τετ φωτογράφιση μετά του ομιλούντος, για τα κοινωνικά δίκτυα και τις ιστοσελίδες τους. Για άλλοθι, υπήρχαν και μερικοί σχετικοί επιστήμονες.

Ο Διευθυντής του «Δημόκριτου» καλωσόρισε τους παραβρισκόμενους και προσφώνησε με πολύ κολακευτικά λόγια τον καθηγητή Νανόπουλο. Ο δεύτερος, ηλιοκαμένος πενηνταπεντάρης χαμογελαστός, αφού αντάλλαξε θερμή χειραψία με τον προλαλήσαντα, καλωσόρισε με τη σειρά του το κοινό κι όλους τους εκπροσώπους της εξουσίας, έναν έναν, με τα ονόματά τους και την ιδιότητά τους. Κατόπιν, τα φώτα χαμήλωσαν για να φαίνονται καλύτερα οι σχετικές με την παρουσίαση εικόνες της βιντεοπροβολής και η ομιλία ξεκίνησε.

Ο Νανόπουλος ήταν εξαιρετικός αφηγητής και είχε την ικανότητα να δίνει στους ακροατές την εντύπωση ότι απευθύνεται στον καθένα προσωπικά. Η ομιλία του αφορούσε στο πείραμα του αιώνα, στο CERN, «όπου ο Μεγάλος Επιταχυντής αδρονίων έγραψε ιστορία, επιβεβαιώνοντας πειραματικά ότι το μποζόνιο Higgs όντως υπάρχει».

Την κατάμεστη όμως αίθουσα, όπου επικρατούσε κατανυκτική σιωπή, την τραυμάτιζε μια μικρή παραφωνία. Όλοι οι καλεσμένοι φορούσαν σκούρα ρούχα εκτός από την εντυπωσιακή ξανθιά που καθόταν στην πρώτη θέση, της τρίτης σειράς καθισμάτων του κεντρικού διαδρόμου. Έδειχνε γύρω στα τριάντα και τα ρούχα της ήταν κομψά και ακριβά. Το εμπριμέ, με μεγάλα κόκκινα λουλούδια, φόρεμά της, την έκανε να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα.

– Το «σωματίδιο του Θεού» αποτελεί τον «χαμένο κρίκο» στο Καθιερωμένο Πρότυπο, δηλαδή το μοντέλο που περιγράφει τα συστατικά της ύλης και τους τρόπους που αυτά αλληλοεπιδρούν. Με την επιβεβαίωση της ύπαρξής του, ουσιαστικά επαληθεύτηκε πειραματικά ο μηχανισμός που προσδίδει μάζα στην ύλη και ο οποίος, μέχρι το 2012, ήταν απλώς μία θεωρητική υπόθεση.

Ο Νανόπουλος συνέχιζε την παρουσίαση του, αλλά το μάτι του δεν έλεγε να ξεκολλήσει από την εντυπωσιακή ξανθιά. Τον έλκυε η έντονη σεξουαλικότητά της και τον εξόργιζε το θράσος της να τον παρακολουθεί φορώντας κάτι τεράστια γυαλιά ηλίου. Ήταν η μόνη που φορούσε γυαλιά ηλίου στην αίθουσα.

– Αγαπητοί μου, ελπίζουμε πως θα μπορέσουμε να βρούμε μερικές «ρωγμές» στο Καθιερωμένο Πρότυπο, καθώς υπάρχουν αρκετοί ακόμη γρίφοι για το σύμπαν μας, που δεν μπορούμε να απαντήσουμε, κατέληξε, μιάμιση ώρα αργότερα, ο Νανόπουλος.

Τα φώτα άναψαν κι ένα δυνατό και μεγάλης διάρκειας χειροκρότημα διαδέχτηκε τον επίλογο του.

Ο Διευθυντής του Δημόκριτου, αφού ευχαρίστησε θερμά τον ομιλητή και τους παραβρισκόμενους, πρότεινε να μην γίνουν ερωτήσεις αλλά να μετακινηθούν στη διπλανή αίθουσα της δεξίωσης όπου θα μπορέσουν να συνομιλήσουν με τον καθηγητή κατά ιδίαν.

Αυτό που επακολούθησε, δεν περιγράφεται. Το φιλομαθές κοινό, σαν σμήνος ακρίδων, ρήμαξε τα εδέσματα και τα ποτά της δεξίωσης και σε λίγα λεπτά τα τεράστια σερβιρισμένα τραπέζια ερημοποιήθηκαν. Ορισμένοι μάλιστα, προκειμένου να κερδίσουν χρόνο, έτρωγαν με τα γάντια τους.

Όταν όμως, δέκα λεπτά αργότερα, εμφανίστηκε ο καθηγητής αμέσως σχηματίστηκε μια ουρά θαυμαστών. Άλλοι τον συνέχαιραν για την ομιλία του, άλλοι του ζητούσαν αυτόγραφα, άλλοι έβγαζαν σελφις μαζί του και κάποιοι ελάχιστοι διατύπωναν παρατηρήσεις η απορίες επί του περιεχομένου της παρουσίασης. Ο Νανόπουλος τους αντιμετώπιζε με συνοπτικές διαδικασίες προκειμένου να προσεγγίσει την ξανθιά που στεκόταν στο τέλος της ουράς.

Κάποτε βρεθήκαν αντιμέτωποι. Αυτή του συστήθηκε και τον ευχαρίστησε για την ομιλία του.

– Κύριε καθηγητά, ονομάζομαι Ρίτα…

– Ρίτα; Από το Μαργαρίτα;

– Όχι. Από το Δωροθέα. Δωροθέα, Ντορίτα… Ρίτα, εξήγησε παιχνιδιάρικα η Ρίτα.

– Α… Και είσαι φοιτήτρια φυσικής υποθέτω

– Όχι. Είμαι τελειόφοιτος παιδαγωγικής. Εργάζομαι σαν δασκάλα σε ένα δημόσιο δημοτικό και κάνω μεταπτυχιακό στην Ειδική Αγωγή, αλλά παρακολουθώ στενά τις έρευνές σας σχετικά με τη θεωρία του Παντός, την υπερσυμμετρία, την υπερβαρύτητα, τη Θεωρία Χορδών και τη βιοφυσική, ειδικότερα όμως το ερευνητικό σας έργο στο πεδίο της Σωματιδιακής Φυσικής και της Κοσμολογίας.

Ο Νανόπουλος έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Η γενική εικόνα της νεαρής κοπέλας παρέπεμπε σε χαζογκόμενα τύπου Μπάρμπι.

– Και πως βρέθηκες σήμερα εδώ Ρίτα;

– Μια συνάδελφος από το πανεπιστήμιο μου έδωσε την πρόσκλησή της, αλλά πάντα βρίσκω λύση αν θέλω κάτι πολύ… Άλλωστε η φυσική ήταν πάντα η μεγάλη αγάπη μου.

– Γνωρίζεις δηλαδή ας πούμε τι είναι η Φυσική των στοιχειωδών σωματιδίων;

– Σοβαρολογείτε; Οκ. Συνοπτικά, η «Σωματιδιακή φυσική» ή η «Φυσική των στοιχειωδών σωματιδίων» είναι ένας κλάδος της φυσικής που μελετά τα στοιχειώδη σωματίδια που συγκροτούν την ύλη καθώς και την συμπεριφορά (ακτινοβολία) και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους. Λέγεται επίσης και «Φυσική υψηλών ενεργειών», επειδή πολλά στοιχειώδη σωμάτια δεν υφίστανται υπό τις συμβατικές συνθήκες που συναντάμε στη φύση όπως τη γνωρίζουμε στον πλανήτη μας, αλλά μπορούν να δημιουργηθούν και να ανιχνευθούν μέσω ενεργειακών κρούσεων με άλλα σωματίδια, όπως γίνεται στους επιταχυντές σωματιδίων…

– Φτάνει. Αρκετά. Ρώτησα γιατί…

– Ναι ξέρω, είπε κάπως θιγμένη η Ρίτα. Με ρωτήσατε γιατί είμαι ξανθιά και μια ξανθιά…

Ο Νανόπουλος ένιωσε πολύ άβολα. Ήθελε ν’ ανοίξει η γη και να τον καταπιεί…

– Έχω όμως μια απορία κύριε καθηγητά, συνέχισε η Ρίτα ακάθεκτη. Τα νανοσωματίδια, πήραν το όνομά τους από εσάς;

Ο Νανόπουλος πήρε μια βαθιά αναπνοή. Τελικά είχε δίκιο. Η ερώτηση ήταν τόσο αφελής ώστε μόνο μια Μπάρμπι θα μπορούσε να τη διατυπώσει.

– Όχι βέβαια. Πρόκειται για απλή συνωνυμία, είπε γελώντας ειρωνικά κι αμέσως σχεδόν το μετάνιωσε. Κάποιος από τους παραβρισκόμενους τον ρώτησε κάτι και μέχρι να τον ξεφορτωθεί, η Ρίτα εξαφανίστηκε χωρίς καν να τον χαιρετήσει.

Την επόμενη ώρα, ο Καθηγητής, προσπάθησε να την βρει, κάτι που δεν ήταν πολύ εύκολο. Κάθε δυο βήματα τον σταματούσαν για να του πουν διάφορα κι η Ρίτα έμοιαζε άφαντη. Κάποτε την εντόπισε στον προαύλιο χώρο, την ώρα που έφευγε αγκαζέ με τον Ανδρόνικο.

Ο Ανδρόνικος ήταν ένας νεότερος -σαραντάρης- ταλαντούχος συνάδελφός του που όμως εγκατέλειψε την επιστήμη κι έκανε καριέρα ως εκδότης επιστημονικών βιβλίων και ως σχολιαστής αντίστοιχων θεμάτων σε ημερησία εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας.

Τα βλέμματα τους διασταυρώθηκαν για τελευταία φορά την στιγμή που ο Ανδρόνικος της άνοιγε την πόρτα του σπορ αυτοκίνητου του.

Ένα χρόνο αργότερα -μέσα Αυγούστου- η Ρίτα διασκέδαζε με μια παρέα σε παραλιακό ουζερί στο παλιό λιμάνι των Χανίων. Φορούσε ένα εφαρμοστό σκισμένο τζιν κι ένα ξεχειλωμένο μακό μπλουζάκι που άφηνε τον ένα της ώμο ακάλυπτο. Γελούσε δυνατά με κάποιο αστειάκι όταν είδε ξαφνικά μπροστά της, φάντη μπαστούνι, τον καθηγητή. Πετάχτηκε όρθια.

– Η Ρίτα με τα παιδαγωγικά, της είπε χαμογελαστός ο Νανόπουλος. Εντάξει με το μεταπτυχιακό ή ακόμα;

Η Ρίτα αισθάνθηκε κολακευμένη που την αναγνώρισε μετά από τόσο καιρό.

– Κύριε καθηγητά… ψέλλισε

– Έμαθα ότι είστε πολύ φίλοι με τον Ανδρόνικο…

– Α… ναι. Ο Ανδρόνικος είναι κάλος φίλος και πολύ διασκεδαστικός.

– Να υποθέσω ότι μεταξύ άλλων σου εκμυστηρεύτηκε ότι τα «ανδρόνια» βαφτίστηκαν έτσι προς τιμήν του.

– Πόσο καλά τον ξέρετε κύριε καθηγητά… Προσπάθησε όντως να με πείσει, και μάλιστα με πολύ έξυπνα επιχειρήματα, αλλά ελπίζω να μην με θεωρείτε τόσο αφελή… και υποθέσετε λανθασμένα ότι θα μπορούσα να τον πιστέψω. Αντίθετα, θα έλεγα ότι εσάς… εννοώ αυτό με τα «νανοσωματίδια»… θα σας πίστευα και χωρίς κανένα επιχείρημα.

Ένας αέρας αμηχανίας αναστάτωσε τον Νανόπουλο. Γύρισε κι έριξε μια ματιά στο τραπέζι που καθόταν η γυναίκα του. Αυτή του έκλεισε διακριτικά το μάτι χαμογελώντας του. Φαινόταν να το διασκεδάζει. Ύστερα κοίταξε προς την παρέα της Ρίτας. Δυο κοπέλες και δυο νεαροί, όλοι κάτω από τριάντα πέντε. Ψύχραιμος όπως πάντα, φόρεσε πάλι το γοητευτικό του χαμόγελο.

– Ρίτα χάρηκα πολύ που σε ξαναείδα. Να περνάς καλά. Έχω άλλες δυο διαλέξεις το χειμώνα στην Αθήνα.. Εννοείται ότι είσαι ευπρόσδεκτη και… ευχαριστώ για το μάθημα.

– Το μάθημα; Ποιο μάθημα κύριε καθηγητά;

– Μα αυτό… με τα νανοσωματίδια. Ότι η απάντηση δεν πρέπει να δίνεται στην ερώτηση αλλά σ΄ αυτόν που ρωτά…

_

γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος
           Σκηνοθέτης – Παραγωγός

Σημείωση
Τα «αδρόνια» χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Τα «βαρυόνια» τα οποία είναι «φερμιόνια» και τα «μεσόνια» που είναι «μποζόνια».
Τα πρόσωπα και τα γεγονότα, ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα, αν και, προσωπικά, δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά. Η πραγματικότητα τροφοδοτεί τη μυθοπλασία και συχνά τη φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση…