Η συνήθεια της απώλειάς σου

Μεγάλωνες και εγώ μεγάλωνα μαζί σου
Σε νευρίαζα, τσακωνόμασταν και μετά γελούσαμε.
Γελούσαμε... Γελούσαμε και συνεχίσαμε και μεγαλώναμε.

Γιατί δεν μεγάλωσες αρκετά; Γιατί έφυγες; 
Υποτίθεται θα μεγαλώναμε μαζί. Έτσι δεν το σχεδιάζαμε;
Γιατί σταμάτησες να μεγαλώνεις; 

Εγώ στο μυαλό μου σε φανταζόμουν γριούλα, να ανοίγω 
την πόρτα του σπιτιού και εσύ να βλέπεις τηλεόραση.
Τι θα απογίνει τώρα αυτή η εικόνα; Τι να κάνω που η 
φαντασία μου σε βρίσκει γριούλα;

Σε κλείδωσα...  Σε έκλαψα, σε θρήνησα - πέρασαν κιόλας τρία 
χρόνια σχεδόν και τελικά αντιλήφθηκα πως, δεν μεγαλώνεις άλλο.
Δεν θα σε δω ποτε γριούλα, όσο κι'αν το θέλω, δε θα σε δω.

Τώρα είμαι καλά, έγινε η απώλειά σου συνήθεια. Όμως... 
Είναι και κάποια βράδια που σε γυρέυω επίμονα,
Όχι απο απελπισία, έτσι απλά... Απλά να κουβεντιάσουμε.
Μονο αυτό ζητώ - να κουβεντιάσουμε λίγο ρε μάνα...

_

γράφει ο Μαρίνος Αχιλλέως

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!