Μεγάλωνες και εγώ μεγάλωνα μαζί σου
Σε νευρίαζα, τσακωνόμασταν και μετά γελούσαμε.
Γελούσαμε... Γελούσαμε και συνεχίσαμε και μεγαλώναμε.
Γιατί δεν μεγάλωσες αρκετά; Γιατί έφυγες;
Υποτίθεται θα μεγαλώναμε μαζί. Έτσι δεν το σχεδιάζαμε;
Γιατί σταμάτησες να μεγαλώνεις;
Εγώ στο μυαλό μου σε φανταζόμουν γριούλα, να ανοίγω
την πόρτα του σπιτιού και εσύ να βλέπεις τηλεόραση.
Τι θα απογίνει τώρα αυτή η εικόνα; Τι να κάνω που η
φαντασία μου σε βρίσκει γριούλα;
Σε κλείδωσα... Σε έκλαψα, σε θρήνησα - πέρασαν κιόλας τρία
χρόνια σχεδόν και τελικά αντιλήφθηκα πως, δεν μεγαλώνεις άλλο.
Δεν θα σε δω ποτε γριούλα, όσο κι'αν το θέλω, δε θα σε δω.
Τώρα είμαι καλά, έγινε η απώλειά σου συνήθεια. Όμως...
Είναι και κάποια βράδια που σε γυρέυω επίμονα,
Όχι απο απελπισία, έτσι απλά... Απλά να κουβεντιάσουμε.
Μονο αυτό ζητώ - να κουβεντιάσουμε λίγο ρε μάνα...
_
γράφει ο Μαρίνος Αχιλλέως
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
0 Σχόλια