Μεγάλωνες και εγώ μεγάλωνα μαζί σου
Σε νευρίαζα, τσακωνόμασταν και μετά γελούσαμε.
Γελούσαμε… Γελούσαμε και συνεχίσαμε και μεγαλώναμε.
Γιατί δεν μεγάλωσες αρκετά; Γιατί έφυγες;
Υποτίθεται θα μεγαλώναμε μαζί. Έτσι δεν το σχεδιάζαμε;
Γιατί σταμάτησες να μεγαλώνεις;
Εγώ στο μυαλό μου σε φανταζόμουν γριούλα, να ανοίγω
την πόρτα του σπιτιού και εσύ να βλέπεις τηλεόραση.
Τι θα απογίνει τώρα αυτή η εικόνα; Τι να κάνω που η
φαντασία μου σε βρίσκει γριούλα;
Σε κλείδωσα… Σε έκλαψα, σε θρήνησα – πέρασαν κιόλας τρία
χρόνια σχεδόν και τελικά αντιλήφθηκα πως, δεν μεγαλώνεις άλλο.
Δεν θα σε δω ποτέ γριούλα, όσο κι’ αν το θέλω, δε θα σε δω.
Τώρα είμαι καλά, έγινε η απώλειά σου συνήθεια. Όμως…
Είναι και κάποια βράδια που σε γυρεύω επίμονα,
Όχι απο απελπισία, έτσι απλά… Απλά να κουβεντιάσουμε.
Μόνο αυτό ζητώ – να κουβεντιάσουμε λίγο ρε μάνα…
_
γράφει ο Μαρίνος Αχιλλέως
0 Σχόλια