Η Μελίνα είναι ένα κορίτσι που έχει πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες, χωρίς να αγαπάει όμως καμία από αυτές. Ακολουθεί πιστά τη μητέρα της που της κρατά αυτό το πρόγραμμα κι έτσι τρέχει από πιάνο σε μπαλέτο κι από κολυμβητήριο σε μάθημα ζωγραφικής. Πώς θα καταφέρει το κοριτσάκι να εκφράσει το παράπονό του και να ξεφορτωθεί όλα αυτά που το βαραίνουν χωρίς να τα έχει επιλέξει;

Ο Βασίλης Κουτσιαρής γράφει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για παιδιά από 6 ετών και πάνω και στρέφει τη ματιά του σ’ ένα πρόβλημα που πολλοί μθαητές βιώνουν: οι γονείς επιλέγουν πολλές και διάφορες δραστηριότητες για να ασχοληθούν μ’ αυτές τα βλαστάρια τους, χωρίς όμως να ακούνε τις πραγματικές τους ανάγκες. Επιλέγει λοιπόν μια σουρεαλιστική λύση για να εκφράσει το πρόβλημα της Μελίνας, τα γεγονότα όμως που περιγράφει είναι απολύτως κατανοητά και δείχνουν το ζήτημα που διαπραγματεύεται στις πραγματικές του διαστάσεις, χωρίς πάντως να κατηγορεί κανέναν. Η περηφάνια της μαμάς για τις επιδόσεις του παιδιού της, οι απανωτές αποτυχίες της Μελίνας που πιο πολύ οφείλονται στην έλλειψη ξεκούρασης παρά σε βαρεμάρα ή αδιαφορία και το γλυκό φινάλε πιο πολύ δείχνουν παρά στηλιτεύουν τις εκάστοτε ευθύνες. Δε χρειάζεται να μοιράσει κανείς κατηγορίες σ’ ένα παιδικό βιβλίο, η καταγραφή των γεγονότων και η επίλυσή τους αρκούν για να βοηθήσουν τους μεν μεγάλους αναγνώστες να καταλάβουν πού κάνουν λάθος και πώς πρέπει ν’ ακούσουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες των παιδιών τους, τους δε μικρούς πώς να βρουν τρόπο να εκφράσουν το άγχος και τις δυσκολίες που τους φορτώνει η καθημερινότητα που άλλοι επέλεξαν γι’ αυτούς. Για άλλη μια φορά ο Βασίλης Κουτσιαρής καταφέρνει να γράψει μια αξιόλογη ιστορία και να προσεγγίσει με υποδειγματικό τρόπο την ψυχολογία των παιδιών, που σίγουρα θα βοηθηθούν διαβάζοντας αυτό το παραμύθι.

Η εικονογράφηση της Francesca Cosanti, παρ’ όλο που είναι ζωηρή, πολύχρωμη κι έχει ενδιαφέρουσες οπτικές γωνίες, δε μου φάνηκε ελκυστική. Μ’ άρεσαν πολύ οι λεπτομέρειες των σχολικών ειδών, η αναπαράσταση των κύκνων, το υπέροχο φινάλε, όμως το υπερβολικό ζουμάρισμα στη Μελίνα μου φάνηκε πως έδινε περιττό όγκο στις εικόνες. Όσο προχωρούσαμε στο σουρεαλιστικό κομμάτι της αφήγησης, τόσο η εικονογράφος έδινε τον καλύτερό της εαυτό (η ξεχειλισμένη ευθύνες και αντικείμενα τσάντα του κοριτσιού είναι υποδειγματική) αλλά το πρόσωπο της Μελίνας ήταν αρκετά μεγάλο όταν επιλεγόταν αυτή η οπτική.

«Η τσάντα της Μελίνας» είναι ένα παραμύθι αφιερωμένο στα παιδιά που φορτώνονται εξωσχολικές δραστηριότητες χωρίς να τις θέλουν και ο Βασίλης Κουτσιαρής γράφει μια ιστορία που καταγράφει το άγχος και την κούρασή τους, δίνοντας ένα σωστό και λυτρωτικό τέλος, το οποίο όλοι οφείλουν να λάβουν υπ’ όψιν τους για μια υγιέστερη ανατροφή και επικοινωνία στους κόλπους της οικογένειάς τους.