Στην Αυγή του Κόσμου.
Σε τόπο αλλότριο και αλλαγμένο.
Στην Δύση διδύμων φεγγαριών.
Πριν να γεννηθεί η Ζωή.

Μέσα από κάποια έμπνευση του Σκηνοθέτη αυτού του κύκλου,
σαν κάποια κωμωδία προς τέρψη αθέατων Θεατών.

Με τέχνη, απαράμιλλη, που όμοια με εκείνη,
μόνο ένας κύκλος ξεχασμένων ποιητών,

θα μπορούσε να συνθέσει.

Αθόρυβα, έπλεξαν τις μοίρες μας,
πριν καν γεννηθούμε,
χωρίς ποτέ, να έχουμε λόγο σε αυτό.

Η θέληση μας, αδιάφορη και αμελητέα,

για όσους ευλαβικά μας παρακολουθούν

σε τούτη την μεγάλη Σκηνή.

Εκ τότε, πότε με πίστη και ευλάβεια,
ακολουθούμε τον δρόμο που χαράκτηκε, εν άγνοια μας,
και, πότε με αυθάδεια και θράσος,
θεωρούμε πως όλο και θα ξεφύγουμε από το δίχτυ της μοίρας.

Σαν τελευταία αναλαμπή, ενός σβησμένου Άστρου.

Σαν άλλη Κόρη, γεννημένη απ’την Αστρόσκονη του,

παλεύεις να απομακρυνθείς, προκαλώντας γέλιο στους Θεατές.

Μα κάθε μας κίνηση μάς μπλέκει όλο και περισσότερο σε αυτό.

Αδυνατούμε να πάρουμε άλλον δρόμο.
Γιατί το σενάριο έχει ήδη γραφτεί.
Χρόνια πριν την γέννηση μας.

Αδυνατούμε να πάρουμε άλλον δρόμο.
Γιατί η παράσταση πρέπει να συνεχιστεί.
Ακόμα κι αν η αυλαία έχει πέσει για εμάς.

_

γράφει ο Νίκος Κατσικονούρης