Όταν οι λέξεις πάλλονται

Μικρή, πορτοκαλί, σταλμένη από τη συμπρωτεύουσα ήλθε στα χέρια μου Απρίλη μήνα  ενυπόγραφη η συλλογή του φίλου & ποιητή Γιώργου Σαράτση με τον αιρετικό τίτλο «Θα φύγεις Νύχτα.» Όταν τον ευχαρίστησα προσωπικά για το πόνημά του με μάλωσε. Όχι δεν είναι πόνημα, δεν απαιτεί ‘πόνο’ μου είπε και είχε δίκιο καθώς αβίαστα κυλούν από τις σελίδες του τα 38 πεζά ποιήματα, οι 38 στοχασμοί του για την πλήξη της καθημερινότητας.

Μέσα από τις τρεις επιμέρους ενότητες ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΡΟΣΩΠΟ/ΣΥΝΥΠΡΑΞΗ/ΠΟΡΤΡΕΤΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ο ποιητής έλλογα χωρίς ακραίους συναισθηματισμούς, χωρίς διάθεση εξωραϊσμού λόγο ποιεί πάνω σε θέματα όπως η Καθημερινότητα, η Συντροφιά, το Παρελθόν, η Μνήμη, η Φθορά, ο Χωρισμός, η Φυγή… Η Μοναξιά/Solitudo φαίνεται να λειτουργεί ενωτικά μα και λυτρωτικά ανάμεσα στις ενότητες του βιβλίου και φαντάζει αλήθεια μοναδική, αναπόφευκτη και φυσική. Πότε με κυνική ματιά κι άλλοτε με βαθύτατη ευαισθησία ο ποιητής καταπιάνεται με το αυτοάνοσο νόσημα τη ζωή προσπαθώντας να γευθεί, να καταλάβει, να δεχθεί τα μυστήρια που υφαίνουν την ανθρώπινη ύπαρξη/συνύπαρξη.

Οι λέξεις κάτω από τη γραφίδα του Γιώργου Σαράτση πάλλονται, δονούνται, αποκτούν αυτονομία και μετουσιώνονται σε ανησυχίες μιας φύσης διεισδυτικής. Γλώσσα σχεδόν σαρκική, πάλλουσα και ζωντανή ανάγει το ασήμαντο σε σημαντικό, το δεδομένο σε αβέβαιο, τη ρουτίνα σε σπασμωδικά εσπευσμένη αναχώρηση, το τέλος σε αρχή.

Μην το ψάξεις. Έτσι υπάρχω. Έτσι υπάρχεις. Μοναχικότητες σε επανάληψη.(Ημέρες πλήξης)