Το μυαλό θολωμένο και το ποτήρι σπάει στα χέρια της. Κηλίδες αίματος ανασαίνουν στο δέρμα, κυλούν αργά και ποτίζουν τη φούστα της. Με ακουμπισμένους τους αγκώνες στον πάγκο του μπαρ στρέφει το κεφάλι δεξιά, μετά αριστερά, βλέπει πως πάλι δεν ήρθε. Τριγύρω ψιλά κομμάτια γυαλιού τρυπούν το ταραγμένο βλέμμα της. Τα αναμετρά με τα θρύψαλα του εσωτερικού της κόσμου και χάνεται πάλι σε δύσκολες σκέψεις.
Νιώθει να ζαλίζεται… Μετά θέλει να πάρει αέρα. Τεντώνει τα χέρια της και σπρώχνει με δύναμη την πόρτα, βγαίνει έξω, στη σκοτεινιά αυτού του κόσμου, κοιτάζει το φεγγάρι, μοιάζει κι αυτό τόσο προδομένο, λείπει το άλλο μισό του. Ανασαίνει βαθιά.
Ανάβει τσιγάρο με τον ολόχρυσο αναπτήρα που της είχε χαρίσει, κάποιες λέξεις που ’ναι χαραγμένες πάνω, ξεχωρίζουν και τη νικούν. Κλείνει τα μάτια, θυμάται στιγμές…
Σβήνει το τσιγάρο, σκουπίζει τα δάκρυα και γράφει μέσα της το τέλος.
_
γράφει η Πόπη Κλειδαρά
Μικρή ιστορία…μεγάλη έμπνευση, Πόπη μας!!!!
Ευχαριστώ πολύ για το εύστοχο σχόλιο και κυρίως ευχαριστώ για το μας, με γεμίζει ζεστασιά και με τιμάει! Καλό βράδυ
Πολύ περιγραφική η σκηνή που μας έδωσες Πόπη. Ήταν σαν να το βλέπαμε!
Χαίρομαι που ήταν έτσι, Έλενα! Σ’ ευχαριστώ πολύ! Καληνύχτα…
ωραία σκηνή. ολοζώντανη..
Δυνατή η ιστορία σου Πόπη έδωσες εικόνα στο λόγο σου και μας έκανες θεατές της!!! Μπράβο σου… πολύ περιεκτικός ο λόγος σου!!! Την καλημέρα μου.
Καλημέρα Μάχη μου! Χαίρομαι που σ’ άρεσε!
Καλημέρα Σοφία! Σ’ ευχαριστώ για το ωραίο σχόλιο, με δυναμώνουν τα λόγια σου!
μου δίνουν δύναμη τα λόγια σου ήθελα να πω. Αλλά είναι πρωί και χωρίς καφέ ακόμα και καταλαβαίνεις το έγραψα λάθος. Καλημέρα και πάλι!
Πολύ όμορφη ιστορία. Το τέλος λυτρωτικό. Είναι καλό να βαζεις ένα τέλος μέσα σου, σε κάτι που έχει ήδη τελειώσει
Έτσι είναι Χριστίνα μου. Κάποια στιγμή ή που το παίρνεις απόφαση και λες τέλος ή συνεχίζεις να φθείρεσαι και να φθείρεσαι… Σ’ ευχαριστώ. Καλό σου βράδυ.
Ολοζώντανο! Κ αληθινό!
Ευχαριστώ Μαργαρίτα! Καληνύχτα…