Για σένα

Η ποίηση είναι σαν κλάσμα στον χρόνο,
ποτέ δεν θα φτάσει το ένα, το απόλυτο.

Μερικές φορές μεγαλώνει ο αριθμητής,
η φωνή και η ψυχή που αναστενάζει.
Άλλες φορές ο παρανομαστής, τρελαίνεται,
το βάρος του κόσμου, η σκιά που μας πνίγει.

Το κλάσμα πάντα κινείται, μα ποτέ δεν ολοκληρώνεται,
το τέλειο, να φτάσει δεν το προλαβαίνει.
Είναι η τέχνη που αναζητά, μα ποτέ δεν τελειώνει,
αέναη αναζήτηση του απέραντου μέσα στο μικρό.

Το κλάσμα είναι μια ρωγμή στον χρόνο,
ένα άνοιγμα που δεν κλείνει ποτέ.
Μία διαίρεση που δεν συναντά το τέλος,
μια ατελείωτη συζήτηση με κόκκινες καρδιές

Η ποίηση είναι ανακούφιση, φωνή που δεν σιωπά,
γίνεται γέφυρα σε κόσμους που ο νους δεν τους χωρά.
Είναι η τέχνη που πλάθει με τις λέξεις το άπειρο,
μια αρμονία ατελής, τη μοναξιά προσμένει.

Όπως το κλάσμα, η ποίηση θα ψάχνει για πάντα,
την τέλεια μορφή, το αληθινό, το ανέφικτο.
Η ποίηση σπάζει το γυαλί, μα δεν το κομματιάζει,
κρύβει στο φως τον πόνο της και λάμπει.

Το κλάσμα είναι η ζωή, το δώρο και η πλάνη,
που κυνηγά το άπειρο μα μένει στο μηδέν.

_

γράφει η Ειρήνη Κτενίδου