Θεσσαλονίκη, 2 Αυγούστου

Καληνύχτα Αστέρι μου.

Ήθελα από πάντα να σου εξομολογηθώ πως από τότε που σε πρωτοσυνάντησα, μου λείπεις…

Γιατί ήσουν εσύ που τόλμησες ν’ αφήσεις τα δειλά μου χέρια ν’ αγγίξουν το πρόσωπό σου. Κι έπειτα μου αφιέρωσες το σώμα σου για να αναγνωρίσω πάνω του τα όνειρα και την αγάπη που ποθούσα από πάντα.

Κι από τότε προσμένω μονάχα το φιλί σου για να ξεκινήσει η μέρα, καρτερώντας ξανά και ξανά το βράδυ που θα κοιμηθούμε μαζί.

Κι είναι η προσμονή θάνατος.

Κι είναι η αντάμωση σαν θάλασσα που ξεσπά στα βράχια, φλογίζοντας με πόθο τ’ ακροδάχτυλά μας.

Και το μόνο που σου ζητώ ως το ξημέρωμα, είναι ένα μικρό καρδιοχτύπι και μια ζεστή αγκαλιά. Τη δική σου αγκαλιά. Σε παρακαλώ, μη φύγεις ποτέ. Γιατί στο πρώτο σου χαμόγελο μίσησα την μοναξιά για πάντα…

_

γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος