Η συζήτηση είχε ανάψει για τα καλά. Εκείνη επέμενε ότι η καλύτερη εποχή είναι ο χειμώνας,  εκείνος επέμενε ότι  η καλύτερη εποχή είναι το καλοκαίρι. Ήταν τέλη Σεπτεμβρίου. Μόλις είχαν αποχαιρετήσει το καλοκαίρι και ετοιμαζόντουσαν να καλωσορίσουν το χειμώνα. Εκείνη ανέφερε για το χειμώνα ως επιχειρήματα τη ζεστασιά, τη θαλπωρή, το αναμμένο τζάκι, τα Χριστούγεννα και τα χιόνια. Εκείνος αντιπρότεινε τον ήλιο, τα ταξίδια, τη θάλασσα. Η συζήτηση, έστω και με επιχειρήματα, δεν τους οδηγούσε πουθενά.
Απέναντι τους, στο cafe, καθόταν ένας ηλικιωμένος και μοναχικός άντρας. Αποφάσισαν να ρωτήσουν τη δική του γνώμη για το ποια εποχή θεωρούσε την καλύτερη. Η απάντησή του αφοπλιστική, σκορπίζοντας γέλια. «Αχ παιδιά μου, η δική μου εποχή είναι η καλύτερη, τη σημερινή δεν την καταλαβαίνω». Αμέσως τον ρώτησαν «και ποια είναι η δική σου εποχή παππού;». Αναστέναξε. «Η εποχή του ’60. Δε φαντάζεστε τι γινόταν εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι ήταν τελείως διαφορετικοί». Πράγματι για την εποχή του ’60 δεν μπορούσαν να εκφράσουν γνώμη. Συμφώνησαν όμως σε ένα μαζί του, ότι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Επομένως και η κάθε εποχή είναι διαφορετική για τον καθένα.

_

γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου