Θα ανταλλάξουμε τα δώρα μας ως είθισται
Κι όπως ορίζουν οι συμβατικές μας υποχρεώσεις
Πάνω σε συμβάσεις κτίστηκε η ζωή μας
Μας χειρίστηκαν τόσο έντεχνα
«Δούναι και λαβείν»
Όρος απαρέγκλιτος
Η ένδειξη ευγνωμοσύνης
Φορέσαμε τότε τα υποκριτικά χαμόγελα
Κατάπιαμε τα λόγια μας
Καταχωνιάσαμε τις πικρές κουβέντες
Τις προσβολές, τις επικρίσεις
Βαθιά στο υποσυνείδητο
«Δούναι και λαβείν» λοιπόν,
Αλλά κάθε φορά, που κοιτάζουμε
Σ’ αυτόν τον καταραμένο καθρέφτη
Ρίχνουμε κι ένα ανάθεμα
Δεν αναγνωρίζουμε αυτόν, που μας κοιτάζει
Δεν τον ξέρουμε
Χάθηκε κάποτε μέσα στα ψιλά γράμματα
Των όρων μιας σύμβασης.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
“Δεν τον ξέρουμε
Χάθηκε κάποτε μέσα στα ψιλά γράμματα
Των όρων μιας σύμβασης.”
Θίγεις μεγάλο θέμα Άννα μου.Κοινωνικές συμβάσεις, πρέπει, δεν πρέπει, μη, δεν. Κι όταν κοιτάζεις τον καθρέφτη να μην αναγνωρίζεις αυτόν που έχεις απέναντί σου. Πολύ ωραίο. Την καλημέρα μου!
[..] Πάνω σε συμβάσεις κτίστηκε η ζωή μας…[..] …και δεν μας έδειξαν τα ψιλά γράμματα… και δεν τα διαβάσαμε … και χαθήκαμε ..να είσαι καλά ΄Χριστίνα μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Καλημέρα!