Το δεύτερο βιβλίο μας νέας σειράς αστυνομικών υποθέσεων. Στις ιστορίες του Ντέιβ Γκάρνερ τα εγκλήματα και οι θύτες ξεπερνούν κάθε προηγούμενο σε σύλληψη, επινόηση και εκτέλεση. Υποθέσεις πολυεπίπεδες και καθόλου συνηθισμένες, για όσους θέλουν να ξενυχτήσουν και για όσους θέλουν ν’ αποκτήσουν εφιάλτες. Το βιβλίο διαβάζεται και ανεξάρτητα από το πρώτο.
Ντέιβ Γκάρνερ, 47 χρόνων, συνταξιούχος αστυνομικός. Δεν έχει ρίξει ποτέ του με όπλο. Παντρεμένος δεύτερη φορά. Επιτέλους η γυναίκα του η Μάντλιν θα ζήσει μια ήρεμη ζωή μαζί του, στο Γουόλνατ Κρόσινγκ, κοντά στη Νέα Υόρκη. Λίμνη, βουκολικό τοπίο, μια ήρεμη, συνηθισμένη, φυσιολογική ζωή. Όμως, στην προσπάθειά της να βγάλει τον Ντέιβ έξω από το σπίτι, τον πηγαίνει σε σεμινάριο τέχνης, όπου ομιλεί η ιδιοκτήτρια γκαλερί Σόνια Ρέινολντς κι έτσι κολλάει με την τέχνη της φωτογραφίας και βρίσκει ένα χόμπι: φτιάχνει πορτρέτα κατά συρροήν δολοφόνων με τρόπο που εκφράζουν την πραγματική φύση αυτών των κτηνών.
Μετά τον κίνδυνο στον οποίο έβαλε τον εαυτό του και τη γυναίκα του στο πρώτο βιβλίο, ο Ντέιβ Γκάρνερ δέθηκε περισσότερο με τη γυναίκα του και κατάλαβε πραγματικά το κόστος που πληρώνει όταν ασχολείται με μια αστυνομική υπόθεση. Όμως η νοοτροπία του, οι αντιλήψεις του και γενικότερα ο τρόπος που σκέπτεται και κινείται τραβά το ενδιαφέρον του ανακριτή Χάρντγουικ σε μια νέα υπόθεση.
Η Τζίλιαν Πέρι βρίσκεται δολοφονημένη στον κήπο του σπιτιού της κατά τη διάρκεια της γαμήλιας δεξίωσής της. Ο άντρας της, Σκοτ Άστον, διάσημος ψυχίατρος, χάνει τον κόσμο από τα μάτια του και πληγώνεται ανεπανόρθωτα. Την υπόθεση παρακαλάει προσωπικά η μητέρα του θύματος να αναλάβει ο Ντέιβ Γκάρνερ.
Όλα δείχνουν ότι την Τζίλιαν τη σκότωσε ο Μεξικάνος κηπουρός του Άστον, που το έσκασε με τη γυναίκα του γείτονα! Ο Άστον, που έδωσε μια ευκαιρία σε αυτόν τον άστεγο και φτωχό μετανάστη, κλονίζεται. Η ιστορία, όπως κλιμακώνεται σιγά σιγά, μας γυρίζει γύρω γύρω από το οικοτροφείο (;) Μάπλσεϊντ, στο οποίο κατ’ εξαίρεσιν έφερνε τον Μεξικάνο για διάφορα μερεμέτια. Σύμφωνα με τον διευθυντή του, Σκοτ Άστον, “…τα πάντα στο Μάπλσεϊντ είναι απόλυτα εμπιστευτικά, δεν υπάρχουν ιστορικά και αρχεία… ή σημειώσεις θεραπευτών που να μπορούν να κλαπούν ή να παρουσιαστούν σε δικαστήρια… Από νομική άποψη είμαστε απλώς μια ιδιωτική σχολή μέσης εκπαίδευσης που το προσωπικό της έχει ειδικά προσόντα και είναι διαθέσιμο για ανεπίσημες συζητήσεις πάνω σε διάφορα ευαίσθητα θέματα” (σελ. 214).
Όμως τι είναι πραγματικά το Μάπλσεϊντ;”…ήταν ένα αποτελεσματικό θεραπευτικό περιβάλλον για τη βελτίωση ενός μεγάλου φάσματος ήπιων έως μέτριων συναισθηματικών και συμπεριφορικών προβλημάτων. [Από τότε που ανέλαβε ο Άστον όμως] άρχισε να μετατοπίζει την εστίαση του Μάπλσεϊντ σε όλο και πιο άρρωστες κοπέλες με βίαιη αρπακτική σεξουαλική συμπεριφορά, χειριστικά άτομα που κακοποιούσαν σεξουαλικά άλλα παιδιά, κοπέλες με εξαιρετικά έντονες σεξουαλικές ορμές και μεγάλο ιστορικό αιμομιξίας τόσο ως θύματα όσο και ως θύτες. Ο Σκοτ Άστον πήρε το σχολείο μας, που είχε μεγάλη επιτυχία με προβληματικά παιδιά και το μετέτρεπε σε μια αποκαρδιωτική αποθήκη σεξομανών και κοινωνιοπαθών” (σελ. 291).
Πώς θα σας φαινόταν λοιπόν αν μαθαίνατε ότι αυτό το οικοτροφείο συνδέεται με έναν άγνωστο φωτογράφο μόδας και τις κυριακάτικες ολοσέλιδες διαφημίσεις γυμνών κοριτσιών και καλά λόγω μόδας; Πώς θα σας φαινόταν αν υπήρχε ένα κύκλωμα πορνείας που προμήθευε εκλεκτά κορίτσια σε εκλεκτούς πελάτες, μόνο που οι πελάτες αυτοί είχαν τις εντολές να αποκεφαλίζουν τα κορίτσια; Και όλα αυτά πώς συνδέονται με ένα χαμένο έργο ενός άγνωστου συγγραφέα, του Ντέιβ Βάλερυ, που έγραψε ένα και μοναδικό θεατρικό έργο την ελισαβετιανή εποχή για την αιμομιξία; Τι πραγματικά συμβαίνει στο οικοτροφείο, ποιος έχει στήσει όλη αυτήν την πλεκτάνη και γιατί; Ποιο σατανικό σχέδιο κρύβεται πίσω από αυτόν τον άρρωστο εγκέφαλο;
Και ο Ντέιβ Γκάρνεϊ συνεχίζει να απορροφάται όλο και πιο πολύ σε αυτήν τη νέα υπόθεση, η Μάντλιν φτάνει στα όρια της υπομονής της κι ένας διάσημος μεγιστάνας ενδιαφέρεται να αγοράσει όλες τις προσωπογραφίες εγκληματιών που φτιάχνει ο Γκάρνεϊ εν είδει χόμπυ. Μόνο που ο μεγιστάνας δεν είναι αυτός που δείχνει.
Αρκετά πιο μεγάλο από το πρώτο βιβλίο, με κούρασε αρκετά γιατί η υπόθεση ήταν αρκετά πολύπλοκη από μόνη της και πολυδιάστατη, βάλε και τον τρόπο που πρέπει να γράψεις για να κρατήσεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη, ήταν too much. Καλός ο τρόπος χειρισμού της υπόθεσης και πώς μεταβήκαμε από το γενικό στο ειδικό και πώς αποκαλύφθηκαν τα πάντα, όμως ήταν πάρα πολλές οι ανατροπές και οι αποκαλύψεις και τα στοιχεία και όλα. Επιπλέον η κεντρική ιδέα της ιστορίας και οι δολοφονίες κλπ. είναι για πολύ γερά νεύρα. Ατμόσφαιρα και αγωνία στο μεγαλείο τους!
0 Σχόλια