Κραυγάζω εν θερμώ

Δημοσίευση: 28.12.2015

Ετικέτες

Κατηγορία

 

Δεν μοιάζει ήχος υποτονικός

κάθε άλλο θα έλεγες

αντί βουβός

Θα του έδινα ορισμό

κατεύθυνσης αριστερής

 

Συνήθεια καταγωγής παλιάς

από άνθρωπο δεσμώτη

μιας σπηλιάς

Αντίθετο μα και κοινό το σήμερα

Με τις πλατωνικές διηγήσεις

 

Να το εικονίσω αδύνατο

ένας λαιμός μονάχος του

στο τέντωμα του χρόνου;

Είναι ανοιχτός μα και κλειστός

πάντα ζεστός

 

Παίρνω σχοινί των καραβιών

δαγκάνες πλήθους καβουριών

να με πονέσω

Κραυγές να ρίξω στη στεριά

γιατί του κύματος την αύρα

δεν αντέχω.

 

Κι όταν η ανάσα μου λυγάει

γίνεται λιώμα υπομονής

ένα μου μένει

να γίνω δούλος της σιωπής

που βροντερή

χαράκωμα στα πέλαγα θα δίνει

 

Εμπνευσμένο από τον πίνακα της Δήμητρας Δήμου “Crave”

Crave

 

_

γράφει η Αλεξάνδρα Στελλάκη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Ακολουθήστε μας

Ο δρόμος

Ο δρόμος

Στη ζωή μου... Άφησα το δρόμο να βγαίνει μπροστά. Να ανοίγεται Να ξεδιπλώνεται... Κάποιες φορές με γύριζε πίσω. Με κοιτούσε περιπαικτικά και Γελούσε! Σαν κάτι να ήθελε να μου πει. Σαν παλιόπαιδο που ήμουν! Ο δρόμος με έχει πλέον προσπεράσει. Δε τον συγκράτησα. Δε τον...

Μετρώντας την απώλεια

Μετρώντας την απώλεια

Τελικά δεν περνάει μέρα χωρίς να σε σκεφτώ Σαν να μην σε γνώρισα ποτέ, Μα σα να σε ήξερα ανέκαθεν. Λείπεις από την ζωή μου, Ακόμα μια φορά, που το "για πάντα" με πρόδωσε. Ακόμα μια φορά, που κομματιάζεται η σιγουριά. Την απώλεια μετρώ, στα πόσα δάκρυα συνηθίζεται. Μα...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

Μετρώντας την απώλεια

Μετρώντας την απώλεια

Τελικά δεν περνάει μέρα χωρίς να σε σκεφτώ Σαν να μην σε γνώρισα ποτέ, Μα σα να σε ήξερα ανέκαθεν. Λείπεις από την ζωή μου, Ακόμα μια φορά, που το "για πάντα" με πρόδωσε. Ακόμα μια φορά, που κομματιάζεται η σιγουριά. Την απώλεια μετρώ, στα πόσα δάκρυα συνηθίζεται. Μα...

Ταξίδι πέντε ημερών

Ταξίδι πέντε ημερών

Όλα τα χρώματα της γης όλα τα φώτα της αυγής σε ένα χαμόγελο σου! Άστρο νεκρό του πρωινού μεθάει το χρώμα του ουρανού ξυπνώντας στο όνειρο σου... Να αγγίξω θέλω μια χορδή να ταξιδέψουμε μαζί σε κάθε κύτταρο σου! Και ας μείνω πάλι μια ψυχή χωρίς ταυτότητα και γη μακριά...

Ένας άνθρωπος αληθινός

Ένας άνθρωπος αληθινός

Για εσένα μιλάω Για εσένα, που είσαι αληθινός σε έναν κόσμο αναληθή Για εσένα, που ανθίζουν οι κατιφές και οι γαρδένιες για να σε γνωρίσουν Για εσένα, που η ψυχή σου φωτίζει αβύσσους και γεμίζει δυσαναπλήρωτα κενά Για εσένα, που λες αλήθεια σε όλους εκτός απ’τον εαυτό...

3 σχόλια

3 Σχόλια

  1. Άννα Ρουμελιώτη

    [….Κι όταν η ανάσα μου λυγάει

    γίνεται λιώμα υπομονής

    ένα μου μένει

    να γίνω δούλος της σιωπής

    που βροντερή

    χαράκωμα στα πέλαγα θα δίνει….]

    Συγκλονιστικοί στίχοι!!!θαυμάσιο ποιημα!!!

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου