Κραυγάζω εν θερμώ

Δεν μοιάζει ήχος υποτονικός

κάθε άλλο θα έλεγες

αντί βουβός

Θα του έδινα ορισμό

κατεύθυνσης αριστερής

Συνήθεια καταγωγής παλιάς

από άνθρωπο δεσμώτη

μιας σπηλιάς

Αντίθετο μα και κοινό το σήμερα

Με τις πλατωνικές διηγήσεις

Να το εικονίσω αδύνατο

ένας λαιμός μονάχος του

στο τέντωμα του χρόνου;

Είναι ανοιχτός μα και κλειστός

πάντα ζεστός

Παίρνω σχοινί των καραβιών

δαγκάνες πλήθους καβουριών

να με πονέσω

Κραυγές να ρίξω στη στεριά

γιατί του κύματος την αύρα

δεν αντέχω.

Κι όταν η ανάσα μου λυγάει

γίνεται λιώμα υπομονής

ένα μου μένει

να γίνω δούλος της σιωπής

που βροντερή

χαράκωμα στα πέλαγα θα δίνει

Εμπνευσμένο από τον πίνακα της Δήμητρας Δήμου “Crave”

_

γράφει η Αλεξάνδρα Στελλάκη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!