earth_b

22 Απριλίου – Παγκόσμια ημέρα της Γης
Σκόρπιες σκέψεις και δυο λόγια για τον πολύπαθο πλανήτη μας

Μάνα γη, εσύ που κρατάς στα σπλάχνα σου το νόημα της ζωής.
Εσύ, που γίνεσαι ο τροφοδότης ενός αχάριστου -δυστυχώς- κόσμου.
Εσύ, που από τα σπλάχνα σου προσφέρεις “ύδωρ”
Εσύ, που ομορφιά χαρίζεις στην άχαρη ζωή μας με τα δάση,
τα δέντρα, τα λουλούδια.
Εσύ, που “ποδοπατιέσαι” μεταφορικά και κυριολεκτικά αγόγγυχτα.
Εσύ, που είσαι γεμάτη “πληγές” που χέρια λατόμων άφησαν να χάσκουν στον ήλιο.
Εσύ, που ανοίγεις την αγκαλιά σου για να κρύψεις τρισεκατομμύρια τόνων αποβλήτων κάθε χρόνο.
Εσύ, που κρατάς ευλαβικά το σπόρο της ζωής και τ’ απομεινάρια του θανάτου.
Εσύ, Μάνα γη.
Μπορείς να βροντοφωνάξεις από μέρους μας μια τέραστια συγγνώμη
στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας, γιατί εμείς οι “σοφοί” δεν σταθήκαμε άξιοι να διαφυλάξουμε εσένα που τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας μας δάνεισαν;
Μπορείς να τους πεις πως ο τόπος που θα μεγαλώσουν και θα γεράσουν νομοτελιακά δεν θα μοιάζει σε τίποτε με τον κόσμο των δικών μας παιδικών χρόνων;
Μάνα γη, σε ευχαριστώ που με ανέχεσαι ακόμα.
Ευχαριστώ που θα διαβιβάσεις τη συγγνώμη μας στο “μέλλον” του κόσμου.

γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη

Ακολουθήστε μας

Επείγοντα περιστατικά

Επείγοντα περιστατικά

ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΓΕΙΤΟΝΑ ΜΟΥ, τον Χάρη, να μπαίνει φουριόζος στο νοσοκομείο. Άρχισε να ρωτά κάτι, στα πεταχτά, όποιον έβρισκε μπρος του, χωρίς να σταματήσει. Συνέχιζε, τρέχοντας στους διαδρόμους, να κοιτά γύρω του με μάτια πανικόβλητα. Έψαχνε τα επείγοντα περιστατικά....

Εμείς

Εμείς

Μου λείπεις· Η θύμησή σου αβάσταχτο κενό μου καίει τα σωθικά. Κι Εγώ τόσο μικρή μπροστά στον Έρωτά μας στον Έρωτα τον θαρραλέο τον τολμηρό τον φευγαλέο. Κι Εσύ τόσο μικρός μπροστά στο «Εγώ» σου στο «Εγώ» το ανίκητο το πελώριο το αήττητο. Το «Σ ’αγαπώ» από τα χείλη...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Εμείς

Εμείς

Μου λείπεις· Η θύμησή σου αβάσταχτο κενό μου καίει τα σωθικά. Κι Εγώ τόσο μικρή μπροστά στον Έρωτά μας στον Έρωτα τον θαρραλέο τον τολμηρό τον φευγαλέο. Κι Εσύ τόσο μικρός μπροστά στο «Εγώ» σου στο «Εγώ» το ανίκητο το πελώριο το αήττητο. Το «Σ ’αγαπώ» από τα χείλη...

Ελάσσονα Κλίμακα

Ελάσσονα Κλίμακα

Το σκοτάδι, νομίζω, σου μοιάζει,με φιλά και χορεύω στα βάθη του.Όταν λείπω διαλύει τη σάρκα του,γιατί, λέει, δεν μπορεί να μ ’αλλάξει. Είναι κάτω πεσμένο και κλαίει.Το τυλίγουν σκουριά κι αποτσίγαρα.Μουρμουρίζει λέξεις από σίδερα,και σ ’αλμυρό πάτωμα επιπλέει. Να...

Της μάνας ο αποχαιρετισμός

Της μάνας ο αποχαιρετισμός

Ένα πουλί να προσπαθείνα προσπαθεί μα δεν μπορείαπ’ τής αγκάλες της να βγειτης μάνας της μοναδικής Έχει σχοινιά από σ’ αγαπώαυτή με πείσμα ως το θεόμε ένα αντίο θλιβερόκλάμματα βάνουν και οι δυο Μάνα αν αλήθεια μ’ αγαπάςμην φύγεις τώρα είναι βοριάςΜάνα δεν ξέρω να...

6 σχόλια

6 Σχόλια

  1. Σοφία Ντούπη

    Δυνατή η κραυγή σου αγαπημένη μου Χρυσούλα! Μα θα πρέπει να ενώσουμε τις φωνές ολάκαιρου του πλανήτη και να τις κάνουμε πράξεις και τρόπο ζωής!!! Την αγάπη μου, καλό απόγευμα!!!

    Απάντηση
  2. Πλοκαμακη Χρυσουλα

    Αγαπημενη μου Σοφια,

    Σε ευχαριστω πολυ για το ομορφο σχολιο σου.
    ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ενα χελιδονι δεν φερνει την ανοιξη…Ας κανει καποιος την αρχη…Ας ακουστει η κραυγη κι ας μην εχει ουτε αντιλαλο…Που ξερεις? Ισως να γινει καποτε η αρχη πριν ειναι πολυ αργα…..

    Αγαπω σε….
    Ομορφα να περνας…..

    Απάντηση
  3. Λένα Μαυρουδή Μούλιου

    Κραυγάζεις και μόνο η Γη που σε ακούει πονάει και το βλέπουμε αυτό από πολλές αντιδράσεις της. Μα αν δεν ξεσηκωθούμε όλοι εναντίον αυτών που την πληγώνουν δεν γίνεται τίποτα. Ωραία κείμενα μόνο θα γράφουμε, σαν τούτο το δικό σου και πέραν τούτου ουδέν…

    Απάντηση
  4. Έλενα Σαλιγκάρα

    Πόσα θα αντέξει ακόμη αυτή η μάνα γη…

    Το κείμενό σου ένα μάθημα για όλους μας …

    Απάντηση
  5. ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΛΟΚΑΜΑΚΗ

    Καλησπέρα αγαπημένη μου Λένα,

    Το ξέρω… Πέραν της γης άπαντες κωφεύουμε… Μόνο η κραυγή θα μείνει…Αλοίμονο στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας…
    Σε ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    Καλό σου βράδυ!!!!!

    Απάντηση
  6. ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΛΟΚΑΜΑΚΗ

    Καλησπέρα καλή μου Έλενα,

    Πόσο στ’ αλήθεια πόσο? Κάθε μέρα της δένουμε τη θηλιά πιο σφιχτά…Μόνο που ξεχνάμε ΕΝΑ…. Τα ίδια τα εγγόνια μας και τα παιδιά μας πνίγουμε στο βωμό της όποιας ανάπτυξης (?) και της ωχαδελφικής μας νοοτροπίας….

    Καλό σου βράδυ κι ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για το σχόλιό σου..που ποτέ δεν παραλείπεις να μου χαρίζεις…
    (όπως η Λένα μας και η Σοφία μας!)

    Απάντηση

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *