22 Απριλίου - Παγκόσμια ημέρα της Γης
Σκόρπιες σκέψεις και δυο λόγια για τον πολύπαθο πλανήτη μας
Μάνα γη, εσύ που κρατάς στα σπλάχνα σου το νόημα της ζωής.
Εσύ, που γίνεσαι ο τροφοδότης ενός αχάριστου -δυστυχώς- κόσμου.
Εσύ, που από τα σπλάχνα σου προσφέρεις “ύδωρ”
Εσύ, που ομορφιά χαρίζεις στην άχαρη ζωή μας με τα δάση,
τα δέντρα, τα λουλούδια.
Εσύ, που “ποδοπατιέσαι” μεταφορικά και κυριολεκτικά αγόγγυχτα.
Εσύ, που είσαι γεμάτη “πληγές” που χέρια λατόμων άφησαν να χάσκουν στον ήλιο.
Εσύ, που ανοίγεις την αγκαλιά σου για να κρύψεις τρισεκατομμύρια τόνων αποβλήτων κάθε χρόνο.
Εσύ, που κρατάς ευλαβικά το σπόρο της ζωής και τ’ απομεινάρια του θανάτου.
Εσύ, Μάνα γη.
Μπορείς να βροντοφωνάξεις από μέρους μας μια τέραστια συγγνώμη
στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας, γιατί εμείς οι “σοφοί” δεν σταθήκαμε άξιοι να διαφυλάξουμε εσένα που τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας μας δάνεισαν;
Μπορείς να τους πεις πως ο τόπος που θα μεγαλώσουν και θα γεράσουν νομοτελιακά δεν θα μοιάζει σε τίποτε με τον κόσμο των δικών μας παιδικών χρόνων;
Μάνα γη, σε ευχαριστώ που με ανέχεσαι ακόμα.
Ευχαριστώ που θα διαβιβάσεις τη συγγνώμη μας στο “μέλλον” του κόσμου.
-
γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Δυνατή η κραυγή σου αγαπημένη μου Χρυσούλα! Μα θα πρέπει να ενώσουμε τις φωνές ολάκαιρου του πλανήτη και να τις κάνουμε πράξεις και τρόπο ζωής!!! Την αγάπη μου, καλό απόγευμα!!!
Αγαπημενη μου Σοφια,
Σε ευχαριστω πολυ για το ομορφο σχολιο σου.
ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ενα χελιδονι δεν φερνει την ανοιξη…Ας κανει καποιος την αρχη…Ας ακουστει η κραυγη κι ας μην εχει ουτε αντιλαλο…Που ξερεις? Ισως να γινει καποτε η αρχη πριν ειναι πολυ αργα…..
Αγαπω σε….
Ομορφα να περνας…..
Κραυγάζεις και μόνο η Γη που σε ακούει πονάει και το βλέπουμε αυτό από πολλές αντιδράσεις της. Μα αν δεν ξεσηκωθούμε όλοι εναντίον αυτών που την πληγώνουν δεν γίνεται τίποτα. Ωραία κείμενα μόνο θα γράφουμε, σαν τούτο το δικό σου και πέραν τούτου ουδέν…
Πόσα θα αντέξει ακόμη αυτή η μάνα γη…
Το κείμενό σου ένα μάθημα για όλους μας …
Καλησπέρα αγαπημένη μου Λένα,
Το ξέρω… Πέραν της γης άπαντες κωφεύουμε… Μόνο η κραυγή θα μείνει…Αλοίμονο στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας…
Σε ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Καλό σου βράδυ!!!!!
Καλησπέρα καλή μου Έλενα,
Πόσο στ’ αλήθεια πόσο? Κάθε μέρα της δένουμε τη θηλιά πιο σφιχτά…Μόνο που ξεχνάμε ΕΝΑ…. Τα ίδια τα εγγόνια μας και τα παιδιά μας πνίγουμε στο βωμό της όποιας ανάπτυξης (?) και της ωχαδελφικής μας νοοτροπίας….
Καλό σου βράδυ κι ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για το σχόλιό σου..που ποτέ δεν παραλείπεις να μου χαρίζεις…
(όπως η Λένα μας και η Σοφία μας!)