Αγαπημένη μου Μούσα

Ξύπνησα νωρίς το πρωί στο δωμάτιό μου

Δεν πρόκειται να πλύνω τα μαλλιά μου ή να ξυριστώ

Πρέπει να πακετάρω γρήγορα και να φύγουμε

Εγώ και εσύ σε ένα μακρινό μέρος

Όμορφη μου Μνήμη καταγράφεις τη λαμπερή θάλασσα

και τον καταρράκτη που πέφτει στον γκρεμό

για να ενταχθεί στην ολότητα της θάλασσας

Προσπάθησε να θυμηθείς, Γλυκιά μου, αυτές τις ρίζες του ξηρού δέντρου

τα κλαδιά στέκονται στην κορυφή ενός γκρεμού

πώς περιμένουν το αλμυρό νερό

να τα αγγίξει απαλά!

Ακριβοθώρητή μου ο πανδαμάτωρ χρόνος είναι πολύτιμος

βοήθησέ με να βιώσω τον μαγικό χρόνο 

όταν τα κύματα σμιλεύουν τον πολύχρωμο και τραχύ βράχο

σε καμπυλόγραμμα βότσαλα.

Επίτρεψέ μου ένα απαλό χάδι στις ερωτικές καμπύλες τους.

Εγώ και εσύ μετράμε βότσαλα

τα ρίχνουμε στη θάλασσα

Ένα από τα βότσαλα – Καλή μου – έχει αποτυπώματα όπως τα ανθρώπινα δάχτυλα

και ένα άλλο βότσαλο έχει ένα σύμβολο από το αλφάβητο της θάλασσας

Μου αρέσει να βλέπω τα τεράστια γλυπτά στην παραλία

που μοιάζουν με καθίσματα από ασβεστόλιθο

Μα εσύ προτιμάς να κοιτάζεις δύο άτομα να διαφωνούν

και τον σκύλο τους να κολυμπά στη θάλασσα

Μια μεγάλη παλίρροια έρχεται Συντρόφισσά μου

πρέπει να φύγουμε

η θάλασσα θα διεκδικήσει τα πάντα για τον εαυτό της

Βρήκες απολιθώματα Μνημοσύνη;

Μια σκιά ενός μικρού πουλιού

κινείται γρήγορα στην άμμο

Κοιτάζω τον ουρανό και δεν υπάρχουν σύννεφα

και εσύ Ακριβή μου ξεκουράζεσαι πάνω σε ένα βράχο

Θα ανοίξεις το χέρι σου και η παλάμη σου θα εκτεθεί

σαν μάντισσα θα την περιεργαστείς

Θα βάλεις στην παλάμη μου ένα μικρό κέλυφος 

Σαν νανούρισμα θα αφουγκραστώ τον άνεμο του ωκεανού

_

γράφει ο Σπάρτακος Αναγνωσταράς