Κι αυτός ο αέρας δεν λέει να με πάρει
μόνο φυσάει χαρούμενος και κορδωμένος
και μου φωνάζει τραγουδιστά και περιπαικτικά
πως είμαι από καιρό χαμένος.
Σε άλλον κόσμο λέει πως περπατώ
και μια ζωή πως ονειροβατώ.
Αχ τι το θελα ο καημένος να του το εξομολογηθώ
τον ουρανό και τα σύννεφα πως θέλω να κοιτώ
για ξωτικά σαν και του λόγου μου να ψάχνω
και για μια απλωσιά στον ορίζοντα ο τρελός.
Κι αυτό το αθυρόστομο τζιτζίκι,
που ξέμεινε να τραγουδάει το καλοκαίρι
πως με πληγώνει σαν μου κρύβεται και κλαίει
πως με πληγώνει, που το ξέρει
του φθινοπώρου η βροχή πως θα το διώξει.
Πως με πληγώνει ο κύκλος, που αέναα αλλάζει
μες στη ζωή κι έναν θάνατο προστάζει.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Τι δυνατή ρίμα Άννα! Μου άρεσε πολύ…!
Μάχη μου πολύ χαίρομαι που σου αρέσει σε ευχαριστώ πολύ!!! 🙂
Πάντα όμορφα Άννα… όλα όσα γράφεις και μοιράζεσαι μαζί μας είναι πάντοτε τόσο όμορφα!!!
Πολύ χαίρομαι Σοφία που νιώθεις έτσι με τα γραπτά μου.Χαίρομαι και αισθάνομαι όμορφα κι εγώ 🙂 Να είσαι πάντα καλά σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!!
Όλα ένας κύκλος Άννα! Όμορφο το ποίημά σου!
Σε ευχαριστώ πολύ Έλενα 🙂 Καλό βράδυ!!
Χόρτασα όμορφη ποίηση απόψε Μπράβο στις ποιήτριές μας
Ευχαριστούμε πολύ Λένα!!!