λάμψη
μες στη ζέστη θρυμματίζονται μυστικά οι νίκες
βήματα πνίγονται στη λάσπη κι ο αέρας κάτω
παράθυρα
οι κινήσεις που μας καλούν κι ο ήλιος
ένα κόσμημα σε συρρίκνωση
ξέρουμε τι μας κλονίζει
δεν υπάρχουν λάμψεις ή χέρια ή ονόματα
μόνο λουλούδια που καίνε και η ακοή των σφυγμών
ένα κεντρί είναι τα μάτια
η σκιά τους βυθίζεται
η μελωδία εγκαταλείπει
ύπαρξη απρόσωπη
η μνήμη
μυρωδιά από πολύτιμο αίμα
φήμη χρώμα ντροπή
είμαστε τέρατα που πεθαίνουν σε απίστευτα βράδια
η αμφιβολία μας ανταμείβει
το κλάμα
τα μυστήρια φύλλα
η αγκαλιά μας ασάφεια
οι φίλοι
εικόνες μέσα από σκούρα γυαλιά
ο χώρος εκεί
έπειτα περιπλάνηση
ανάμεσα σ’ αδέσποτα που μας γαβγίζουν
αγάπη μοναχική
καπνός
τα κορμιά που καίγονται
δίχως λάμψη
_
του Λουκά Λιάκου
είμαστε τέρατα που πεθαίνουν σε απίστευτα βράδια
πολύ δυνατό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!