Ο συναισθηματικός της κόσμος σε πλήρη σύγχυση, και για όλα αυτά, ένας είναι ο υπαίτιος. Πάει καιρός που αποφεύγει να την κοιτάξει στα μάτια. Στην αρχή εκείνη δεν είχε δώσει σημασία, ώσπου την εμφάνισή του έκανε ένα ακόμη σημάδι: τα χέρια του. Αυτά τα χέρια που κάποτε την αγκάλιαζαν τρυφερά, τώρα με δυσκολία ίσα που την αγγίζουν. Τα χείλη, που κάποτε τη φιλούσαν με τόσο πάθος, έχουν σμίξει και αδυνατούν να ψελλίσουν έστω και μια λέξη. Η συγκατοίκησή τους πλέον δεν χαρακτηρίζεται ούτε καν φιλική. Δύο ξένοι είναι, που ξεφύτρωσαν από το πουθενά και για τιμωρία κάποιος τους έβαλε να ζήσουν μαζί. Μπορεί να ερωτεύθηκαν, ν’ αγαπήθηκαν, αλλά στο τέλος κυριάρχησε το μίσος. Και ας λένε ότι αγάπη και μίσος πάνε μαζί. Αντίπαλοι ήταν που έμεναν μαζί από συνήθεια. Τι λέξη και αυτή; Από μόνη της τόσο συνηθισμένη και κοινότυπη. Η ιστορία τους είχε λάβει τέλος εδώ και καιρό, αλλά κανένας δεν το παραδεχόταν. Ο καθένας την ευκολία και τη βόλεψή του. Ούτε «Αντίο» δεν είπαν. Από τότε δεν ξαναβρέθηκαν ποτέ. Ίσως ήταν καλύτερα έτσι…

_

γράφει η Βάσω Καρλή