Σε λίγο θα ξημέρωνε και τότε όλα θα τελείωναν. Η Ζωή κάθισε σκεπτική στο πέταλο ενός κρίνου. “Γιατί γεννήθηκα πεταλούδα και όχι άνθρωπος;” αναρωτήθηκε.“Εκείνοι ζουν τόσα χρόνια, που στο τέλος χάνουν την αξία της ζωής! Ενώ εμείς; Τι να προλάβουμε να κάνουμε μέσα σε μία μέρα; Πόσο ευτυχισμένες να είμαστε, όταν ξέρουμε ότι το μέλλον μας είναι προκαθορισμένο και έχει ημερομηνία λήξης;”. Την έπνιγε το άδικο… Έμεινε εκεί να σκέφτεται για ώρα, ώσπου οι πρώτες ηλιαχτίδες σκέπασαν τα μάτια της. Λίγο πριν φύγει, αντικρίζοντας για τελευταία φορά τον κρίνο, το οποίο έμελε να γίνει η οριστική της κατοικία, χάραξε πάνω του την φράση: «Ζήσε σήμερα σαν να πρόκειται να πεθάνεις αύριο.»

Ήξερε πως εκείνα ήταν τα τελευταία της λεπτά… Δεν την ένοιαζε όμως, έφευγε ευτυχισμένη! Πλέον ήξερε πως σημασία δεν έχει η διάρκεια αλλά το ταξίδι.

 

_

γράφει η Λίλα Παντελίδου

Διαβάστε όλες τις Μικρές ιστορίες εδώ

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!