βαγόνια πόνου
σε τρένο μίσους,
μουσείο σφαγής
ενθύμηση της λήθης
σε νέες αποστολές
σεβασμού ατμήλατου...
πρώτα δολοφονείται
η ανθρωπιά
Διαβάστε κι αυτά
Κι έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Και συνειδητοποιείς δεν υπάρχουν περιθώρια για ανοχές. Έζησες, προσπαθώντας όσο γινόταν να καταλαβαίνεις τους άλλους να ανέχεσαι συμπεριφορές λόγια, πράξεις κι όταν αντιλαμβάνεσαι πως η κλεψύδρα τελειώνει κοιτάζεις τον εαυτό σου....
Δειλό, ξεκίνημα δειλό μ’ ανώριμα στιχάκια στο διάβα σου πλανήθηκα, λαθραία μου πορεία να ξεκουράζομαι γυμνός στης μνήμης τα παγκάκια να καρτερώ την αύρα σου, ονείρων καπηλεία. Στα χέρια σου ανδρώθηκα, φωλιά ελπιδοφόρα στάχυ να ‘ναι η τέρψη σου, το πάθος η τροφή ρόζους...
Εκείνο το αύριο που στην πλάτη του κουβαλούσε μια υπόσχεση πως οι μέρες που θα έρθουν θα είναι καλύτερες πλημμυρισμένες φως και όνειρα πού χάθηκε; Τώρα, στη θέση του στέκεται ο φόβος Πλέκει τον ιστό του Τον παρατηρώ από μακριά και τον πολεμώ με κομμάτια μνήμης Μνήμη,...
Καλημέρα Δήμο,
και ο τίτλος από μόνος του πονάει…Τα βαγόνια αυτά έχουνε κραυγές απελπισίας στοιχειωμένες..
Λίγοι στίχοι δυνατοί όπως πάντα.. παραπέμπουν σε τεράστια μάυρη και θλιβερή ιστορία…με ίχνος ανθρωπιάς..
Πονάει και μάλιστα πολύ… Αλλά δεν ξεχνάμε… Στεκόμαστε δίπλα στον άνθρωπο, ανεξάρτητα από φυλή…
Κύριε Χωπτσιούδη το ποιηματάκι μού άρεσε…
Σας ευχαριστώ πολύ…
Βαγόνια του θανάτου …… καμία λήθη δεν ξεπλένει τη φρίκη…. πρώτα δολοφονειται η ανθρωπιά ….. Η ψυχική δύναμη των γραπτών σου Δήμο εδώ τεράστια!!
Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, Άννα μου…
Ίσως πολλοί δεν καταλαβαίνουν τον τίτλο του ποιήματος…. Για αυτούς λοιπόν ας εξηγήσουμε ότι η Λβ (τύπος ατμομηχανής) 964 (αύξων αριθμός) ήταν η ατμομηχανή που έσυρε το πρώτο τραίνο με Εβραίους από Θεσσαλονίκη για τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης….. Πικρό και δυνατό, καταγγελτικά κοφτερό στον στίχο…. Ταρακουνά την μνήμη…. Λίγα και μετρημένα λόγια ουσίας….
http://www.zougla.gr/greece/article/mnimes-tou-olokaftomatos-ksipna-i-atmomixani-lv-964
Έτσι ακριβώς είναι. Αν και όπως κατάλαβα πολλοί το κατάλαβαν… Αλλά έτσι ακριβώς είναι.
“πρώτα δολοφονείται
η ανθρωπιά”
Εξαιρετικό το ποίημα σας Δήμο!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ, Ελένη μου…
Απλά υπέροχο!
Συγκλονιστικό!
ευχαριστώ, Λυδία μου…
Λόγια,όχι του συρμού,για το ράγισμα πάνω στις ράγες.Δυστυχώς το τρένο αυτό ακόμα σέρνεται.Έξοχο,εύγε!
Δεν μπορώ να πω ότι μου προκάλεσε κάποιο συναίσθημα.
Ε.- Α. Φιλιππάκης
Υποκλίνομαι με ρίγη πόνου, θύμισες πολλές από διαβάσματα, αφηγήσεις, ακούσματα, εικόνες… Και δυστυχώς, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε τέτοια βαγόνια, πιστεύοντας πως το μέλλον μας χαμογελά…
Η διευκρίνιση του φίλου drmakspy (δεν ήξερα τι σημαίνει ο τίτλος του ποιήματος) έδωσε άλλη διάσταση στην (ούτως ή άλλως) πολύ δυνατή εικόνα που μου δημιούργησαν οι συμπαγείς στίχοι.
Πολλά συγχαρητήρια Δήμο μου!
Σ’ ευχαριστώ, Βάσω μου…
Την ίδια στιγμή που τα
«βαγόνια πόνου
σε τρένο μίσους….» , περνούσαν απ τα μάτια μου καθώς τα διάβαζα σε στίχους, με προορισμό την ψυχή μου, την ίδια ώρα τα βλέπω διαρκώς να περνούν κουβαλώντας μας τώρα όλους εκεί που
«πρώτα δολοφονείται
η ανθρωπιά».
Ομολογώ τον συγκλονισμό μου!
Δήμο υπέροχα εύστοχο.
Φιλικά Λία Ράμου