βαγόνια πόνου
σε τρένο μίσους,
μουσείο σφαγής
ενθύμηση της λήθης
σε νέες αποστολές
σεβασμού ατμήλατου...
πρώτα δολοφονείται
η ανθρωπιά
Ακολουθήστε μας
Διαβάστε κι αυτά
Η άγνοια γιγαντώνει το άγνωστο. Τα κύματα που σου γνέφουν, το άγνωστο που καραδοκεί. Το σκοτάδι ανασταίνει τους ξεχασμένους. Καθώς σε αφήνουν όλα, απομεινάρια μιας ζωής σε καλούν. Οι μνήμες του παρελθόντος άφωνες σε συνοδεύουν. Αυτό που έφυγε δεν έχει λησμονηθεί....
Τα τζάμια του παραθύρου ένα χέρι καθαρίζει, λες καθαρίζει τον ουρανό, τα σύννεφα του χειμώνα. Το ημερολόγιο κρέμεται στον τοίχο. Η μαθήτρια σε ένα τετραγωνάκι εκεί γράφει: «μέρα με ήλιο!». Φυσάει αέρας δροσερός και ο ανεμοδείχτης τιμόνι που στριφογυρνάει στης...
Θέλω βρε ζωή πολύ να σε παινέψω τα καλά σου να διαλαλήσω, με άνθη αμυγδαλιάς, με κρίνους και φύλλα ελιάς να σε στολίσω. Μα δεν στεριώνει λόγος γλυκός, ούτε χάδι τρυφερό Σε δέρνουν βάσανα πολλά, τρικυμίες καταιγίδες Ψηλές θερμοκρασίες αρρώστιες φοβερές...
Καλημέρα Δήμο,
και ο τίτλος από μόνος του πονάει…Τα βαγόνια αυτά έχουνε κραυγές απελπισίας στοιχειωμένες..
Λίγοι στίχοι δυνατοί όπως πάντα.. παραπέμπουν σε τεράστια μάυρη και θλιβερή ιστορία…με ίχνος ανθρωπιάς..
Πονάει και μάλιστα πολύ… Αλλά δεν ξεχνάμε… Στεκόμαστε δίπλα στον άνθρωπο, ανεξάρτητα από φυλή…
Κύριε Χωπτσιούδη το ποιηματάκι μού άρεσε…
Σας ευχαριστώ πολύ…
Βαγόνια του θανάτου …… καμία λήθη δεν ξεπλένει τη φρίκη…. πρώτα δολοφονειται η ανθρωπιά ….. Η ψυχική δύναμη των γραπτών σου Δήμο εδώ τεράστια!!
Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, Άννα μου…
Ίσως πολλοί δεν καταλαβαίνουν τον τίτλο του ποιήματος…. Για αυτούς λοιπόν ας εξηγήσουμε ότι η Λβ (τύπος ατμομηχανής) 964 (αύξων αριθμός) ήταν η ατμομηχανή που έσυρε το πρώτο τραίνο με Εβραίους από Θεσσαλονίκη για τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης….. Πικρό και δυνατό, καταγγελτικά κοφτερό στον στίχο…. Ταρακουνά την μνήμη…. Λίγα και μετρημένα λόγια ουσίας….
http://www.zougla.gr/greece/article/mnimes-tou-olokaftomatos-ksipna-i-atmomixani-lv-964
Έτσι ακριβώς είναι. Αν και όπως κατάλαβα πολλοί το κατάλαβαν… Αλλά έτσι ακριβώς είναι.
“πρώτα δολοφονείται
η ανθρωπιά”
Εξαιρετικό το ποίημα σας Δήμο!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ, Ελένη μου…
Απλά υπέροχο!
Συγκλονιστικό!
ευχαριστώ, Λυδία μου…
Λόγια,όχι του συρμού,για το ράγισμα πάνω στις ράγες.Δυστυχώς το τρένο αυτό ακόμα σέρνεται.Έξοχο,εύγε!
Δεν μπορώ να πω ότι μου προκάλεσε κάποιο συναίσθημα.
Ε.- Α. Φιλιππάκης
Υποκλίνομαι με ρίγη πόνου, θύμισες πολλές από διαβάσματα, αφηγήσεις, ακούσματα, εικόνες… Και δυστυχώς, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε τέτοια βαγόνια, πιστεύοντας πως το μέλλον μας χαμογελά…
Η διευκρίνιση του φίλου drmakspy (δεν ήξερα τι σημαίνει ο τίτλος του ποιήματος) έδωσε άλλη διάσταση στην (ούτως ή άλλως) πολύ δυνατή εικόνα που μου δημιούργησαν οι συμπαγείς στίχοι.
Πολλά συγχαρητήρια Δήμο μου!
Σ’ ευχαριστώ, Βάσω μου…
Την ίδια στιγμή που τα
«βαγόνια πόνου
σε τρένο μίσους….» , περνούσαν απ τα μάτια μου καθώς τα διάβαζα σε στίχους, με προορισμό την ψυχή μου, την ίδια ώρα τα βλέπω διαρκώς να περνούν κουβαλώντας μας τώρα όλους εκεί που
«πρώτα δολοφονείται
η ανθρωπιά».
Ομολογώ τον συγκλονισμό μου!
Δήμο υπέροχα εύστοχο.
Φιλικά Λία Ράμου