βαγόνια πόνου
σε τρένο μίσους,
μουσείο σφαγής
ενθύμηση της λήθης
σε νέες αποστολές
σεβασμού ατμήλατου...
πρώτα δολοφονείται
η ανθρωπιά
Ακολουθήστε μας
Αναλυτικά, όλες οι προσφορές των εφημερίδων του Σαββάτου και της Κυριακής συγκεντρωμένες σε ένα και μόνο σημείο!
Σε είδα σήμερα Μυστική μου ερωμένη. Μικρή μελαγχολική απροστάτευτη με έψαχνες χωρίς να ξέρεις το γιατί σε έψαχνα σε έβρισκα σε έχανα. Και ήσουν παντού δεν ήθελα να σου μιλώ να σε αρπάξω ήθελα να καταστρέψω τη εύθραυστη ηρεμία σου Να σου γυμνώσω τα στήθη Να τα δαγκώσω...
- γράφει η Θεοδοσία Αργυράκη - Ασαργιωτάκη - Με αλαζονεία λεηλατήθηκε, δε νικήθηκε ότι αναστήθηκε στο φως είναι εκεί στις παγωμένες αίθουσες κραυγάζει με τέχνης ρωμαλέα, αιώνια φωνή. __Δεν σου ανήκω, δεν είμαι εδώ θρηνούν τα ακρωτηριασμένα μέλη μου με το ρυθμό της...
Πού να ’ξερες γέρο Έρνεστ πως θα γινόμασταν συμμαθητές στην Αίθουσα του Ανοιχτού Ορίζοντα μαζί να έρπουμε με μάτια δακρυσμένα Και εγώ σαν ένας από σένα να βλέπω, να μιλώ και να απορώ Τι Λάθος Έκανα όταν ξεκίνησα να Ζω και να Aγαπώ τη Θάλασσα Ω!...
Έστρωσε το πιο όμορφο, χριστουγεννιάτικο τραπέζι το γέμισε με καλούδια, τίποτα να μην λείπει έβαλε και την μουσική, στη διαπασών να παίζει να μην ακούγονται τόσο πολύ, της μοναξιάς οι χτύποι. Γέμισε τα ποτήρια μέχρι πάνω, με κρασί κι ελπίζει πως κάποιος απόψε...
Περπατούσες κι εσύ στο στενό εκείνο δρόμο το Δεκέμβρη, με τα μάτια σου ανοικτά. Ονειροπολώντας ένα κατευθυνόμενο χρωματιστό Χριστουγεννιάτικο μέλλον. Διατάζοντας, την ευτυχία που περιμένεις, κάθε Δεκέμβρη. Όλα τα σχέδια σου συσκευασμένα, τυλιγμένα με το γυαλιστερό...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Ακολουθήστε μας στο Google News
Διαβάστε κι αυτά
Περπατούσες κι εσύ στο στενό εκείνο δρόμο το Δεκέμβρη, με τα μάτια σου ανοικτά. Ονειροπολώντας ένα κατευθυνόμενο χρωματιστό Χριστουγεννιάτικο μέλλον. Διατάζοντας, την ευτυχία που περιμένεις, κάθε Δεκέμβρη. Όλα τα σχέδια σου συσκευασμένα, τυλιγμένα με το γυαλιστερό...
Τίνος λες να ‘ναι το κτήνος Που γρατσουνάει το μέσα σου κι ανοίγει κουφάλες στην καρδιά σου Που στο κοπιαστικό χαμόγελό σου κεντάει μια Ατέρμονη γραμμή Που τα χέρια σου διπλώνει σαν να ‘σαι μαριονέτα ανήμπορη. Τίνος λες να ‘ναι το κτήνος Που –σαν αλλοτινό τσογλάνι της...
Από την πλούσια γενιά του πατρός σου Στην μίζερη μεριά της μητρός σου... Πώς γίνεται να κάνεις τέτοιο σαματά Όταν μπαίνεις στην ψυχή βαθιά, Να χτυπάς βαριά την καρδιά και το μυαλό Το μόνο που μ΄ αφήνεις· τον αναστεναγμό. Να τρέμω σαν το ψάρι, να...
Καλημέρα Δήμο,
και ο τίτλος από μόνος του πονάει…Τα βαγόνια αυτά έχουνε κραυγές απελπισίας στοιχειωμένες..
Λίγοι στίχοι δυνατοί όπως πάντα.. παραπέμπουν σε τεράστια μάυρη και θλιβερή ιστορία…με ίχνος ανθρωπιάς..
Πονάει και μάλιστα πολύ… Αλλά δεν ξεχνάμε… Στεκόμαστε δίπλα στον άνθρωπο, ανεξάρτητα από φυλή…
Κύριε Χωπτσιούδη το ποιηματάκι μού άρεσε…
Σας ευχαριστώ πολύ…
Βαγόνια του θανάτου …… καμία λήθη δεν ξεπλένει τη φρίκη…. πρώτα δολοφονειται η ανθρωπιά ….. Η ψυχική δύναμη των γραπτών σου Δήμο εδώ τεράστια!!
Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, Άννα μου…
Ίσως πολλοί δεν καταλαβαίνουν τον τίτλο του ποιήματος…. Για αυτούς λοιπόν ας εξηγήσουμε ότι η Λβ (τύπος ατμομηχανής) 964 (αύξων αριθμός) ήταν η ατμομηχανή που έσυρε το πρώτο τραίνο με Εβραίους από Θεσσαλονίκη για τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης….. Πικρό και δυνατό, καταγγελτικά κοφτερό στον στίχο…. Ταρακουνά την μνήμη…. Λίγα και μετρημένα λόγια ουσίας….
http://www.zougla.gr/greece/article/mnimes-tou-olokaftomatos-ksipna-i-atmomixani-lv-964
Έτσι ακριβώς είναι. Αν και όπως κατάλαβα πολλοί το κατάλαβαν… Αλλά έτσι ακριβώς είναι.
“πρώτα δολοφονείται
η ανθρωπιά”
Εξαιρετικό το ποίημα σας Δήμο!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ, Ελένη μου…
Απλά υπέροχο!
Συγκλονιστικό!
ευχαριστώ, Λυδία μου…
Λόγια,όχι του συρμού,για το ράγισμα πάνω στις ράγες.Δυστυχώς το τρένο αυτό ακόμα σέρνεται.Έξοχο,εύγε!
Δεν μπορώ να πω ότι μου προκάλεσε κάποιο συναίσθημα.
Ε.- Α. Φιλιππάκης
Υποκλίνομαι με ρίγη πόνου, θύμισες πολλές από διαβάσματα, αφηγήσεις, ακούσματα, εικόνες… Και δυστυχώς, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε τέτοια βαγόνια, πιστεύοντας πως το μέλλον μας χαμογελά…
Η διευκρίνιση του φίλου drmakspy (δεν ήξερα τι σημαίνει ο τίτλος του ποιήματος) έδωσε άλλη διάσταση στην (ούτως ή άλλως) πολύ δυνατή εικόνα που μου δημιούργησαν οι συμπαγείς στίχοι.
Πολλά συγχαρητήρια Δήμο μου!
Σ’ ευχαριστώ, Βάσω μου…
Την ίδια στιγμή που τα
«βαγόνια πόνου
σε τρένο μίσους….» , περνούσαν απ τα μάτια μου καθώς τα διάβαζα σε στίχους, με προορισμό την ψυχή μου, την ίδια ώρα τα βλέπω διαρκώς να περνούν κουβαλώντας μας τώρα όλους εκεί που
«πρώτα δολοφονείται
η ανθρωπιά».
Ομολογώ τον συγκλονισμό μου!
Δήμο υπέροχα εύστοχο.
Φιλικά Λία Ράμου