Σκληροί χειμώνες, αρνούνται να παραδοθούν
στην επιμονή του ημερολογίου.
Όλη τη νύχτα, οι άνεμοι ουρλιάζουν
σαν θηρίο τραυματισμένο,
μα όχι θανάσιμα: γρυλίζοντας
και μαστιγώνοντας άγρια το σκοτάδι.
Κι εσύ, αδύναμος, να συρρικνώνεσαι
περιμένοντας την αναγέννηση,
ελπίζοντας, με μάτια ερμητικά κλειστά.
Το πρωί, αμυδρά τα δάχτυλα του ήλιου,
η θερμοκρασία αυξάνεται απρόθυμα.
Κι εσύ, ανασυνταγμένος Λεβιάθαν,
ξυπνάς τρεκλίζοντας απ’ τα μπουντρούμια σου,
με χέρια χλωμά, προτεταμένα, να φτερουγίζουν
σαν πεταλούδες προς το φως.
_
Γράφει η Βασιλική Δραγούνη
0 Σχόλια