Πόσο μόνος είσαι
πίσω από το προσωπείο που φοράς.
Έρημος που τη διασχίζει ο χρόνος.
Φοβάσαι να δεις,
ν’ αγγίξεις τον ουρανό
μην σε τυφλώσει,
μη σε κάψει το γλαυκό του.
Αναζητάς ευθύνες
στα ίχνη που άφησες στην άμμο.
Κλεισμένος στη φυλακή σου
ονειρεύεσαι κι αναζητάς
μία όαση να σε ξεδιψάσει.
Ξεχνάς όμως
να βγάλεις το προσωπείο
για ν’ αντικρίσεις την αλήθεια.
Εκείνη όταν σε δει
δεν θα σε αναγνωρίσει
πίσω από το φόβο
και τις ενοχές
που κρύβεσαι ενστικτωδώς.
Άσε το κοράκι της εποχικότητας να πετάξει
στη μάγισσα ψυχή που σε αλυσόδεσε
και άνοιξε τα φτερά σου να πετάξεις,
να φύγεις μακριά απ’ τον ερημωμένο,
ερειπωμένο κι απομονωμένο εαυτό σου.
_
γράφει η Ελένη Ιωάννου
“Ξεχνάς όμως
να βγάλεις το προσωπείο
για ν’ αντικρίσεις την αλήθεια”.
Κι η αλήθεια δεν συγχωρεί εκείνους που προσπαθούν να την ξεγελάσουν…
Πολυ δυνατό, φίλη μου Ελένη!
Ευχαριστώ!