24 Δεκεμβρίου… χαράματα
Μάνα,
Έχω χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου πια, πίσω από τα σίδερα όλες οι στιγμές είναι ίδιες. Μόλις μερικές ώρες πριν έμαθα πως σήμερα είναι παραμονή των Χριστουγέννων, άλλωστε εδώ μέσα ούτε στολίδια υπάρχουν ούτε τραγούδια και γιορτές για να το καταλάβω. Μονάχα απελπισία και μια γερή δόση υγρασίας που μού τρυπάει τα κόκκαλα…
Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που με ρίξανε στο σκοτάδι της φυλακής κι αυτό το ρημάδι το κελί είναι μικρό μάνα, πολύ μικρό! Η σιδερένια η πόρτα βαραίνει την ψυχή μου. Κι ο ουρανός μάνα, ο ουρανός πίσω από τα κάγκελα είναι κάθε μέρα μαύρος, κατάμαυρος σαν την καρδιά μου που άρχισε να παγώνει εδώ μέσα. Πονάω, πονάω πολύ, όχι γιατί είμαι άρρωστος αλλά γιατί κάθε μέρα αρρωσταίνω. Με καταλαβαίνεις μάνα; Πες μου, με καταλαβαίνεις;…
Δεν ξέρω αν το διαβάσεις ποτέ τούτο το γράμμα, είμαι σίγουρος πως η λογοκρισία θα το πετάξει στο καλάθι με τα σκουπίδια, όμως θέλω κάπου να μιλήσω, θέλω κάπου να τα πω όλα αυτά που βαραίνουν το μυαλό μου, έστω και σε τούτο το κιτρινισμένο χαρτί που νιώθω πως μου κρατάει συντροφιά. Με ρίξανε στη στενή γιατί δεν έσκυψα το κεφάλι στο σύστημά τους και τώρα χτυπάω το κεφάλι μου στα αδιαπέραστα ντουβάρια που κρατάνε τα όνειρά μου μακριά από μένα. Να ξέρεις μάνα πως ζωή πολύ δεν έχω, δεν το αντέχω όλο τούτο το κακό, ή θα με χαλάσουν αυτοί ή θα χαλάσω εγώ την αφεντιά μου. Οι μέρες δεν περνάνε πια, έχουνε κολλήσει η μια πίσω απ’ την άλλη και σέρνονται αργά στο διάβα του χρόνου, μια μέρα – μια ζωή έχει καταντήσει εδώ μέσα και το αύριο δεν ξημερώνει ποτέ.
Χριστούγεννα αύριο κι εγώ θα ξυπνήσω από τα χαράματα για να με ανακρίνουν, να με δείρουν, να με ξευτελίσουν, …από συνήθεια πια! Έχω αρχίσει να λυπάμαι τους φύλακες που με χτυπάνε, νιώθω τύψεις που ακόμα είμαι ζωντανός και δε με έχουνε φυτέψει καταγής για να μην ασχολούνται μαζί μου. Άλλωστε πια δεν είμαι άνθρωπος, ένα φάντασμα με κόκαλα είμαι που έμαθε να μετρά το χρόνο όχι με το ρολόι και τα λεπτά, αλλά με τις ανάσες που πονάνε για να γεμίσουν τα πνευμόνια μου με αέρα και τους τρεμάμενους χτύπους της πεισματάρας μου καρδιάς που δε λέει να πάψει να χτυπάει. Κι όλα αυτά γιατί ρε μάνα; Γιατί; Επειδή πιστεύω πως ο κόσμος είναι καλύτερος χωρίς αυτούς; Χωρίς τα Αποφασίζουμε και διατάσσουμε…
Δυο πράγματα θέλω να ξέρεις μάνα, τελεύει το χαρτί και δεν μπορώ να γράψω πολλά. Το πρώτο είναι πως δεν έφυγες στιγμή από το μυαλό και την καρδιά μου. Μπορεί να με ανάστησες μέχρι τα εικοσεφτά μου και να με χάσεις για πάντα με τούτους τους μαύρους ανθρώπους που έριξαν βαριά ταφόπλακα πάνω απ’ τη χώρα, αλλά θα ζήσω για πάντα, όσο ζεις εσύ θα ζω κι εγώ. Γι’ αυτό, άμα σου φέρουνε το κορμί μου άδειο από ψυχή σου ζητάω να μην κλάψεις, ούτε ένα δάκρυ να μη χύσεις, δεν είναι πρέπον. Απλώς θα έχω φύγει για έναν καλύτερο τόπο και θα σε περιμένω για να σε κλείσω στην αγκαλιά μου, όπως με έκλεινες κι εσύ σαν ήμουνα μικρός κι ήθελα να νιώσω τη σιγουριά της ανάσας σου. Μην κλάψεις μάνα, να μου το υποσχεθείς…
Και τ’ άλλο που θέλω να σου πω είναι πως θέλω να ξέρεις μάνα, πως όταν πεθάνω, θα φύγω χαμογελαστός. Δε θα τους κάνω τη χάρη να ούτε να δειλιάσω ούτε να φοβηθώ. Ορθός θα φύγω μάνα και με το χαμόγελο φαρδύ πλατύ στο πρόσωπό μου. Να τους δείξω πως ο Κωσταντής σου δεν είναι κανένα παιδαρέλι που σκιάζεται τον ίσκιο του, πως ο Κωσταντής είναι γιος της κυρά Τασίας, της πιο περήφανης μάνας απ’ όλες τις μάνες του κόσμου…
Θα σ’ αγαπώ μέχρι την τελευταία μου αδύναμη ανάσα…
Κ.
Δάκρυσα… Δυνατό αυτό το γράμμα… Σαν χαστούκι απρόσμενο μετά την λιποθυμία… Πονάει αλλά ακριβώς γι αυτό σε φέρνει ξανά στον πραγματικό κόσμο, σου δίνει πίσω χαμένες αισθήσεις και μνήμες… Μνήμες σαν αυτές που αν και μικρός τότε κατέγραψα βαθιά… Κι αργότερα έμαθα…. έμαθα τι ήταν πίσω από πολλά από όσα έπεφταν στην παιδική μου αντίληψη…
Σπύρο, δεν ήταν στις προθέσεις μου να δακρύσει κανείς από όσους το διαβάζουν… Ήθελα απλώς να βγει από μέσα μου όλο αυτό! Σε ευχαριστώ θερμά για το σχόλιό σου.
[…]ο Κωσταντής σου δεν είναι κανένα παιδαρέλι που σκιάζεται τον ίσκιο του, πως ο Κωσταντής είναι γιος της κυρά Τασίας, της πιο περήφανης μάνας απ’ όλες τις μάνες του κόσμου…[…]
…και εκεί κάπου δεν κρατήθηκε το άμοιρο το δάκρυ..
Σε ευχαριστώ για τη συγκίνηση Κώστα
Μάχη μου σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιό σου!
Υπέροχη προσέγγιση Κώστα. Είτε φυλακής σιδεριές, είτε καταφύγιο σε χιόνι, μα είτε και σε φτιαχτό φαντασίας κουκούλι αποζητούμε δυο χέρια τούτες τις δύσκολες ώρες που το μυαλό σαλεύει. Δυο χέρια που μας έμαθαν το νόημα της αγκαλιάς… και σε τούτα τα χέρια βροντοφωνάζουμε “κράτα με” γερά να αντέξω!!!
Έτσι είναι Βασίλη μου, λείπει στις μέρες μας αυτή η αγκαλιά και η σιγουριά που αυτή προσφέρει. Προσπαθούμε μάτια να πιαστούμε από πράγματα που είναι μετέωρα για να σταθούμε όρθιοι και στο τέλος το μόνο που καταφέρνουμε είναι να χάνουμε την εμπιστοσύνη από τους ανθρώπους αλλά κι από τον εαυτό μας…
Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου!
Κώστα απ’ την αρχή της ανάγνωσης σφιγγόταν η καρδιά μου!!
Βούρκωνα συνεχώς, ώσπου κύλησαν τα δάκρυα. Μπορώ να σου πω πως και μετά το τέλος της ανάγνωσης, δεν σταμάτησαν αμέσως.
Μοιάζει σκηνή από ταινία. Θα μπορούσε να είναι. Βγαλμένη από την ζωή. Πιστεύω σίγουρα ότι αρκετά θα είναι τα άτομα που θα ταυτιστούν με τον Κωσταντή, που όπως αφήνεται να εννοηθεί άδικα βιώνουν τραγικές καταστάσεις μέσα στη φυλακή, βλέποντας καθημερινά έναν μαύρο ουρανό.
Ευχαριστούμε Κώστα γι’ αυτό το πικρόγλυκο ταξίδι, μα τόσο λυτρωτικό!!!
Ελένη μου, να είσαι καλά. Ζητώ συγγνώμη για… την πρόκληση δακρύων και σε ευχαριστώ από καρδιάς για τα όμορφα λόγια σου!
Ποτέ, ποτέ στη ζωή μου δεν θα ήθελα σαν μάνα να λάβω τέτοιο γράμμα. Το οποίο σημαίνει πως το έγραψες καλά, συναισθηματικά φορτισμένο και ιδεολογικά άρτιο. Μπράβο σου Κώστα.
Κατερίνα, καμιά μάνα δε θα ήθελε να λάβει ένα τέτοιο γράμμα και κανένας πατέρας. Εύχομαι ολόψυχα ο άνθρωπος να μην οδηγήσει ποτέ τον άνθρωπο να γράψει κάτι ανάλογο…
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου!
Σε τούτες τις δύσκολες μέρες που ζούμε από κάπου θέλουμε να κρατηθούμε,καμιά φορά από λέξεις κ κείμενα καμιά φορά απ’τη μάνα μας την ίδια που της φωνάζουμε “κράτα με”.
Έχεις απόλυτο δίκιο Δέσποινα! Είναι η ανάγκη της εξεύρεσης ενός σταθερού σημείου για να κρατηθεί κανείς πολύ μεγάλη, μεγαλύτερη από πολλές ανάγκες του ανθρώπου!
Να είσαι καλά για το όμορφο σχόλιό σου.
Τετριμμένο, είναι η άποψή μου, εν πρώτοις. Λίγο μελό, επίσης. Με το θάρρος τής γνώμης μου, αν επιτρέπετε.
Βεβαίως κι επιτρέπεται η έκφραση της γνώμης οποιουδήποτε εντός του δικτυακού τόπου τοβιβλίο.net, αρκεί να είναι καλοπροαίρετη.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνω το γεγονός πως η κάθε κρίση είναι ευθέως ανάλογη με το ποιόν αυτού που την κάνει κι αποκτά την αντίστοιχη αξία. Ως εκ τούτου, ο κριτής θα πρέπει πρωτίστως να έχει συναίσθηση του ποιος είναι όταν κάνει την κριτική του, είτε θετική είναι αυτή είτε αρνητική, διότι τόσο ο κρινόμενος όσο και οι λοιποί αναγνώστες δεν είναι άβουλα όντα και βγάζουν τα συμπεράσματά τους…
Σας ευχαριστώ για το σχόλιο.
Ευαίσθητη γραφή με πολλούς συμβολισμούς…η φυλακή…η φυλακή μας…η ζωή μια φυλακή ίσως! Και η μάνα το αρχέτυπο εκείνο σημείο αναφοράς μας!
Λίτσα, όντως η φυλακή είναι ένας συμβολισμός της ζωής, ειδικά όταν εμείς οι ίδιοι τη μετατρέπουμε σε φυλακή. Και ο καλύτερος ίσως τρόπος για τη λύτρωση είναι με τη βοήθεια κάποιου προσώπου ιερού, όπως η μάνα!
Σε ευχαριστώ από καρδιάς για το υπέροχο σχόλιό σου!
Πάντα στα δύσκολα τη μάνα επικαλούμαστε! Συγκινήθηκα με την ιστορία του Βασίλη του Μαντικού, στο Κράτα με https://tovivlio.net/%CE%BA%CF%81%C … που δημοσιεύσατε στις 23/8/2015…
Και τώρα και με τον δικό σας ήρωα, τον Κωνσταντή… ο ένας σε καταφύγιο στο χιόνι και ο άλλος στης φυλακής τα σίδερα!!
Πόσο παρόμοιες ιστορίες, πόσο ίδια επικαλούνται οι άνθρωποι τη μητέρα τους, το πρόσωπο που φέρει τη ζωή από τα σπλάχνα!!
Η μάνα είναι πρόσωπο ιερό, ίσως το σημαντικότερο πρόσωπο στη ζωή του κάθε ανθρώπου κι αξίζει να μνημονεύεται και να αναγνωρίζεται, ως αξία, σε κάθε δυνατή ευκαιρία!
Ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο Παυλίνα!
Θα σ’ αγαπώ μέχρι την τελευταία μου αδυναμή ανάσα…. Υπέροχο…συγκινητικό…!!! Είναι και αυτοί οι άνθρωποι,
που προσπαθούν να ανασάνουν με όλη την δύναμη της ψυχής τους…
Είναι αυτές οι μάνες, που προσπαθούν να ακούσουν τον δύνατο ήχο της ανάσας των παιδιών τους…
Είναι αυτές οι στιγμές, που κάνουν την ανάσα να χάνει την δύναμη της… να μένει αδύναμη!!!
Οι μάνες, αχ αυτές οι μάνες! Αγωνιούν μέχρι την τελευταία ανάσα τους για τα παιδιά…
Να είσαι καλά Δέσποινα, σε ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιό σου!
“…άμα σου φέρουνε το κορμί μου άδειο από ψυχή σου ζητάω να μην κλάψεις, ούτε ένα δάκρυ να μη χύσεις, δεν είναι πρέπον. …
“…όταν πεθάνω, θα φύγω χαμογελαστός. Δε θα τους κάνω τη χάρη να ούτε να δειλιάσω ούτε να φοβηθώ.
“…ο Κωσταντής είναι γιος της κυρά Τασίας, της πιο περήφανης μάνας…”
Απομόνωσα αυτές τις τρεις φράσεις, που για μένα, και σαν μάνα, είναι πολύ σημαντικές!!!
Όλοι ζούμε σήμερα σε μια παρόμοια φυλακή, χωρίς να έχουμε βασανιστεί στο ελάχιστο από όσα τράβηξαν εκείνα τα πέτρινα χρόνια, και όλοι προσπαθούμε να σταθούμε σαν τον Κωνσταντή σου!
Η κυρά Τασία σου είναι πολύ περήφανη!!!!!!!!!!!
Σ’ ευχαριστώ, Κώστα μου!!!!!!!!!!!!
Αθηνά μου, εγώ σε ευχαριστώ από την καρδιά μου για το όμορφο σχόλιό σου! Πρέπει να σημειώσω, πως μέσα στην καρδιά μου νιώθω πως κι εσύ είσαι μια περήφανη κυρά Τασία…
ΠΟΛΎ ΌΜΟΡΦΟ ΜΠΡΑΒΟ
Να είσαι καλά Δημήτρη! Σε ευχαριστώ πολύ.
Φίλε Κώστα, Δεν Ξέρω Αν Κάποιο Σχολιασμό Που Έκαμα Πέρασε………Δεν Τα Καταφέρνω Πολύ Καλά Με Την………..Νέα (Όπως Αναφέρεις) Ταχύτατη Τεχνολογία Μεταφοράς Νέων-Ειδήσεων…………Θα Επαναλάβω Όμως Πως (Όπως Και Άλλος Φίλος) Με Συγκίνηση Και Αηδία Για Το Σάπιο Κατεστημένο Που Δεκαετίες Κυλούμε Μέσα Σ’ Αυτό, Θύμωσα. Εύγε Φίλε……………………………..Κάποια Λίγα (Που Όμως Λένε Τόσα Πολλά) Ξεχώρισα………………………………Όπως:………………………………………………………………………………… «Κι όλα αυτά γιατί ρε μάνα;
Γιατί;
Επειδή πιστεύω πως ο κόσμος είναι καλύτερος χωρίς αυτούς;»
————————————————————————————
«Και τ’ άλλο που θέλω να σου πω είναι πως………………… Ορθός θα φύγω μάνα».
—————————————————————————————————————–
Ευτυχώς Οι Έλληνες Ξέρουν Και Τολμούν, Δε Φοβούνται…………Δυστυχώς, Οι Ηγέτες Μας Όμως, Πολλές Δεκαετίες Σκυφτοί Σε Εχθρούς Και Φίλους Ντόπιου Και Ξένου Κατεστημένου, Μας Προδίδουν-Ξεπουλούν……!!!!!!!!!!! Φίλε Εύγε Σου…………ΚΑΛΗΜΕΡΑ……..!!!!!!!!!
Φίλε Τάκη, σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου!