Με κράμα σπάνιο απ’ αγάπη, στοργή κι ένα σου χάδι,

με μεγάλωσες εσύ…

Τι κι αν αγκάθινα τα χέρια σου ήσαν στη ζωή,

σε μένα ήσαν βελούδινα, μετάξι στην υφή,

Κάθε που βράδιαζε, τ’ αστέρι μετακόμιζε στο πρόσωπό σου,

ήσαν το δάκρυ που ακροβατούσε απ’ τον πικρό καημό σου.

Τι κι αν συνέβαιναν σε σένα βάσανα και τρικυμία,

σε μένα στάζανε αγάπης στάλες, φιλιά ζεστά για προστασία…

Κάθε που νύχτωνε μες στο αγιάζι και την παγωνιά,

τον ήλιο έφερνες χωρίς φειδώ, με την ζεστή σου τη καρδιά.

Κάθε που πάλευα στα κύματα μες στου αγέρα τον θυμό,

εσύ ‘σουν το κατάρτι, το λευκό πανί κι η άγκυρα μες στον βυθό.

Καταβουίζουν οι ανέμοι, κι εσύ με την περίσσεια αγάπη που απλόχερα

προσφέρεις, δεν μένει παρά κάλμα… μπουνάτσα, όσο κι αν υποφέρεις…

Σε αδηφάγους δρόμους αν πλανιέμαι, δεκανίκια αν βαστώ,

ένα χέρι θα ‘ναι πάντοτε δικό μου, ένα χέρι απαλό,

Μάνα είσαι εσύ,

σ’ ευχαριστώ…

_

γράφει ο Δημήτρης Αλεξόπουλος