Τούτο το Μάρτη, δεν θα φορέσω μάρτη.

γιατί δεν μοιάζει με τους άλλους που ‘ξερα.

Δεν κινδυνεύω να με κάψει ο ήλιος

αφού πολέμου σύννεφα τον σκέπασαν.

Ούτε γυαλιά θα χρειαστώ, δεν με τυφλώνει.

Μόνο από δάκρυα θολώνουνε τα μάτια μου.

Τούτο τον Μάρτη, δεν αισθάνθηκα τη μυρωδιά μιας πασχαλιάς.

Κάπου στη διαδρομή τη σκέπασε η οσμή καμένων πόλεων.

Κι ούτε αποδημητικά πουλιά δεν φάνηκαν.

Μονάχα σμήνη ανθρώπινα αποδημούν σε άλλες πατρίδες.

Τούτο τον Μάρτη, χώρο στα στήθη μου δεν βρήκε η χαρά

γιατί η οργή κι ο φόβος μέσα εκεί εγκαταστάθηκαν.

Μα ούτε παιδικές φωνές δεν άκουσα στη γειτονιά.

Μονάχα κλάματα παιδιών από καταυλισμούς και καταφύγια,

που εκκωφαντικές σειρήνες τους τρυπούν την αθωότητα.

Όλα μού μοιάζουν σαν να κρέμονται από μία κλωστή.

Μία λευκή κλωστή βαμμένη απ’ των πολλών την αθωότητα

Ή ίσως μια άλικη, από το αίμα στα γυμνά τα πεζοδρόμια.

Δεν θέλω να τις πλέξω τις κλωστές αυτές.

Τούτο τον Μάρτη, δεν θα φορέσω μάρτη.

_

γράφει η Κατερίνα Επιτροπάκη