Οι ώμοι του ανασηκώθηκαν Και τα πλευρά του άνοιξαν διάπλατα μπροστά του καθώς τα πόδια του τον πήγαιναν πήγαιναν προς τον γκρεμό. Εκείνος δεν έβλεπε, δεν ήξερε,  δεν αισθανόταν. Τα μάτια του ήταν άσπρα και στεγνά από κάθε ίχνος ζωής ενώ προχωρούσε. Περπατούσε σε ύψος...

Στο πεζοδρόμιο, ένα κουτί από χαρτόνιφυλάσσει τα όνειρα ενός άστεγου.Μέσα του, ένα παλτό σκισμένο,μια φωτογραφία ξεθωριασμένη,και μια χούφτα σιωπές. Οι σιωπές αυτές δεν είναι απλές·είναι φορτωμένες με λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ,με ματαιώσεις που γεννήθηκανστη σκιά...

Δέντρο έγινα με θηλιάκαι νερό μου η σκιά σου.Πότισέ με με φιλιάκι απ' τον κορμό μου πιάσου. Πρόσμενα, πρόσμενα, περίμενα να με βρέξεις…Μα είμαι ένα δέντρο που δεν ξέρει από λέξεις.Εμένα, εμένα να προσέχεις, παρακαλώ, το 'χω ανάγκηκαι πρόσεξε το χώμα μου, μην πατήσεις...