Κυριακή των Βαΐων:
Οι κλητοί – υποκριτικά -,
στρώνουν χάμω, τις δάφνες του μετέπειτα θρήνου.
Μεγάλη Δευτέρα:
οι θύρες κλείνουν αμετάκλητα για τις μωρές παρθένους.
Άραγε πόσα αμετάκλητα δεν συνειδητοποίησαμε ακόμη;
Και πόσα ακόμη μας περιμένουν;
Μεγάλη Τρίτη:
«εάν ο κόκκος του σίτου αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει»,
«για να ζήσεις, πρέπει πρώτα να πεθάνεις»
Μεγάλη Τετάρτη:
το προδοτικό του Ιούδα φιλί.
Άραγε πόσες φορές προδώσαμε τον συνάνθρωπο;
Και πόσες θα προδώσουμε ακόμη;
Μεγάλη Πέμπτη:
«…τον εν τω Σταυρώ τα χείρας εκτείναντα»,
απόψε μην κοιμηθείς,
γονάτισε κάτω από τον Σταυρό,
απόψε ανοίγουν οι ουρανοί…
Ίσως να γίνει και το δικό σου θαύμα…
Μεγάλη Παρασκευή:
οι καμπάνες χτυπούν τις πένθιμες και βασιλικές ώρες.
Καιρός να παραδεχτούμε την αποτυχία μας ως άνθρωποι.
Κόσμος συρρέει στα ανθισμένα μνήματα.
Μέγα Σάββατο:
ας αδιαφορήσουμε για τα πάθη που πνέουν γύρω μας.
«και οι Μυροφόρες ουδέν είπαν ουδενί, τις συνείχε δε έκστασις και φόβος…»
Άραγε πόσες φορές νοιώθουμε έκσταση και φόβο;
Και πόσες θα νοιώσουμε ακόμη;
Κυριακή του Πάσχα:
Πάσχα Ελλήνων, Πάσχα:
νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες,
φάγετε και ευφρανθείτε.
Ότι Χριστός Ανέστη!
_
γράφει η Αλεξάνδρα Μιχαλοπούλου
0 Σχόλια