Δελτίο τύπου

Μαρία Γαρζώνη-Μαυρικίου

Ποτάμια

Ελληνική πεζογραφία – διηγήματα

Νείλος | Πηνειός | Ινδός | Σηκουάνας | Τίβερης | Τίγρης

Οι ήρωες ακολουθούν τη ροή των ποταμών ή αντιστέκονται στη μοίρα που ορίζουν οι κοίτες τους. Άλλοτε αφήνονται στα μάγια των υδάτων τους ή, αν χρειαστεί, τα ξορκίζουν, για να επιβιώσουν. Κι άλλοτε πάλι, αντλώντας δύναμη από την αρχέγονη εξουσία τους, γεννούν τη ζωή πάνω στα νερά τους ή και επικοινωνούν με την πέρα όχθη από την ακροποταμιά της εδώ ύπαρξης.
Έξι ποτάμια, ιδιαίτερα γνώριμα στη συγγραφέα, που έζησε κοντά τους, διασταυρώνονται με ημέρες του 20ού αιώνα: από την Αίγυπτο της υπαίθρου κατά τη δεκαετία του ’40, την ελληνική επαρχία του ’50, το Πακιστάν του ’60, τον παρισινό Μάη του ’68, μια Ρώμη ακόμα νεορεαλιστική το ’70 κι έναν μακροχρόνιο πόλεμο στη Μέση Ανατολή το ’80.

Η Μαρία Γαρζώνη-Μαυρικίου γεννήθηκε το 1921 στην Αίγυπτο από Έλληνες γονείς ιταλικής καταγωγής. Στην πολύχρονη ζωή της ταξίδεψε και έζησε σε πολλές χώρες. Πόλεμοι και εξεγέρσεις συχνά καθόρισαν τις διαδρομές της. Το φθινόπωρο του 1940 το ξέσπασμα του πολέμου ματαίωσε την αναχώρησή της από την Αίγυπτο για σπουδές στην Αθήνα. Έτσι, με κύριο προσόν τη γλωσσομάθειά της - μιλάει πέντε γλώσσες -, έμεινε στην Αίγυπτο και εργάστηκε στα γραφεία της Εταιρίας της Διώρυγας, στο Πορτ Σάιντ.
Από την πόλη αυτή, μέτωπο του «πολέμου του Σουέζ», διέφυγε το 1956 με τα δύο παιδιά της, Δημήτρη και Πέτρο, προς το εσωτερικό της Αιγύπτου, όπου εργαζόταν ο άντρας της, Γιάννης Μαυρίκιος, πολιτικός μηχανικός. Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, εγκατέλειψε οριστικά τον τόπο των παιδικών και νεανικών της χρόνων και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Ελλάδα, όπου έμεινε από το 1957 μέχρι το 1963, οπότε και ακολούθησε στο Πακιστάν τον Γιάννη, που επιτηρούσε έργα στη Λαχώρη. Από την πόλη αυτή, μέτωπο του ινδο-πακιστανικού πολέμου του 1965, διέφυγε διασχίζοντας την έρημο Θαλ μέχρι το Αφγανιστάν. Οι περιπέτειες του δύσκολου αυτού ταξιδιού αποτελούν το υλικό ενός από τα πολλά ανέκδοτα αφηγήματά της. Επόμενη χώρα διαμονής η Λιβύη (1966-1967), με γεύση από τον πόλεμο των «Έξι Ημερών» αλλά και γυρίσματα στην αρχαία Κυρήνη για την πρώτη ταινία του γιου της Δημήτρη, στην οποία πρωταγωνιστούσε. Η συνεργασία μητέρας και γιου θα επαναληφθεί και σε επόμενες ταινίες στη Γαλλία, στην Ιταλία και στην Ελλάδα.
Μετά τη δικτατορία των συνταγματαρχών εγκαθίσταται με την οικογένειά της στο Παρίσι. Ο Μάης του ’68 γίνεται το καλωσόρισμα σε μια ακόμη ταραγμένη πατρίδα, όπου θα ζήσει επί δεκαοχτώ χρόνια, θα σπουδάσει Ιστορία της Τέχνης στη Σχολή του Λούβρου και θα αποκτήσει τη γαλλική υπηκοότητα.
Από το 1984 ζει στην Αθήνα.
Τα Ποτάμια είναι το πρώτο από τα έργα της που γίνεται βιβλίο.