Το ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη για τον Γιάννη Ρίτσο,
όταν νοσηλεύονταν και οι δύο για φυματίωση, στην τρίτη θέση των απόρων του νοσοκομείου Σωτηρία, το 1928.
«Βαριά Καρδιά»
Πως με κυττάς έτσι γλυκά, νέο μου ανθάκι χαρωπό!
Δείχνεις όλες τις χάρες σου σε με και δε φοβάσαι;
Αχ! έχω την καρδιά βαριά… μα δε θα σου το πω
γιατί, κάλλιο ασυλλόγιστο κι’ ευτυχισμένο νά ‘σαι.
Πως με κυττάς έτσι γλυκά… συ, τόσο νέο και χαρωπό;
Τρέμει η καρδιά μου μια στιγμή σαν κάτι να προσμένω…
Αλί! έχω βάρος στην καρδιά. Μα δε θα σου το πω
γιατί, κάλλιο ασυλλόγιστο νά ‘σαι κ’ ευτυχισμένο.
Με τρώει η έγνοια να σταθώ κοντά σου μια στιγμούλα
και την καρδιά μου στη γλυκιά σου μελωδία να λούσω.
Με καίει ο πόθος, σκύβοντας πάνω σου σα βεργούλα
του φράχτη, τον τρελό παλμό της νιας σου ζωής ν’ ακούσω.
Τολμώ τ’ άσωτα χέρια μου κάποια στιγμή ν’ απλώσω
τα θελκτικά σου χρώματα στην όψη σου ν’ αγγίσω
μα κάτι, σα να μη μπορώ κει που είσαι να σε σώσω
κάνει βαριά τα χέρια μου κάτω να πέφτουν πίσω…
Για τη βιογραφία της κάντε κλικ εδώ.
Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Κορδέλλα
0 Σχόλια