Γοργόνα μου πού ήσουν τόσα χρόνια;

Γιατί με άφησες να περιμένω;

Μου ερχόσουν πού και πού στα όνειρα,

στο βυθό της θάλασσας έψαχνα να σε βρω…

Ένα βράδυ βγήκες από τη σπηλιά σου

και ήρθες σ’ εμένα,

στο σκοτάδι την καρδιά μου

έκλεψες με το χαμόγελό σου,

την ψυχή μου φώτισες με ένα βλέμμα…

Γύρισες πάλι στο βυθό

όλες τις θάλασσες θα διασχίσω,

στης σπηλιάς σου τη σκιά

τον κρυμμένο σου θησαυρό

να ανακαλύψω με μια αγκαλιά…

Μαζί σου στο κύμα θα ξαναβγώ

το φεγγάρι θα μας κοιτά,

ένα αστέρι θα ζωγραφίσω

τα χείλη σου να φιλά…

Γοργόνα μου καλή,

ό,τι κάνω, το κάνω για εσένα

τίποτα να μου δώσει δεν μπορεί καμία άλλη

ξέρεις ότι είναι αλήθεια…

Ξέρω πολύ καλά την καρδιά σου την καλή

είναι ότι πιο όμορφο στην ζωή μου έχω δει…

_

γράφει ο Κώστας Τζαβέλας