Σπασμένα κρύσταλλα οι μέρες.
Θρύψαλα πεταμένα στα απορρίμματα του χρόνου.
Τούνελ που δεν οδήγησε ποτέ στη φωτεινή πλευρά.
Και εγώ στην κορυφή του παγόβουνου παρέα με την ηχώ μου.
Μη φεύγεις. Με ακούς; ακούς; ακούς;
Δεν είπαμε αντίο.
Ανείπωτα λόγια χορεύουν ως ανεμοστρόβιλος από κομφετί,
με παρασύρουν στη δίνη τους.
Αποσκευές με μισοντυμένα όνειρα,
παγωμένες επιθυμίες.
Περίμενε να έρθω κοντά σου.
Περίμενε. Με ακούς;
Ταξίδεψες μόνος σου στην απέναντι όχθη.
Η λήθη εχθρική στις αναμνήσεις μας.
Μαχαίρια κοφτερά που εισχωρούν βίαια στην καρδιά
Και την τεμαχίζουν.
Πίστεψα πως θα ξεδιψούσα από την πηγή της Μνημοσύνης
Μα αλίμονο, κάηκε ο νους.
Αναδύεται η τρέλα.
Η μνημοσύνη χρειάζεται δυο για να υφάνει τον αργαλειό
Της ζωής.
Δυο, ακούς;
Διασίδι δεν τελειώνει όταν τελειώνει η ζωή.
_
γράφει η Φωτεινή Πεσματζόγλου
0 Σχόλια