Κάτι φωτογραφίες έμειναν πια να θυμίζουν την παιδική μου ηλικία.
Τώρα φοβάμαι να τρέξω μήπως και πέσω, φοβάμαι να κλάψω μήπως φανεί εκείνη η αδυναμία κάτω από τα δάκρυά μου, φοβάμαι να λερώσω εκείνα τα παιδικά ρούχα μου που κάποτε κάλυπταν το σώμα μου και νόμιζα ότι θα με προστάτευαν μια ζωή. Τώρα κρατάω την φωνή μέσα μου, τώρα δεν κλαίω φανερά, δεν χτυπάω, εξωτερικά δεν έχω πληγή όμως εσωτερικά έχω, επουλώνω την κάθε μου πληγή, παίρνω κλωστή και βελόνα κι αρχίζω να ράβω, δεν αφήνω κανέναν να δει το τραύμα μου…
Μεγάλωσα τώρα και φοβάμαι το δάκρυ, τις φωνές, φοβάμαι ακόμα και τις λέξεις…
Ναι, ναι, εκείνες τις άτιμες λέξεις που φυλακίζουν ζωές, στιγμές και όνειρα. Μα πιο πολύ απ’ όλα φοβάμαι εκείνα τα ψεύτικα χαμόγελα, τα ψεύτικα παιχνίδια των ανθρώπων, φαίνεται ξέχασαν και εκείνοι να είναι παιδιά, ξέχασαν τότε που πρόσεχαν τα παιχνίδια τους, τα κρατούσαν αγκαλιά, με προσοχή, κι αν τύχαινε να σπάσουν ένα από δαύτα τα μάτια τους γέμιζαν δάκρυα. Τώρα την θέση των παιχνιδιών έχουν πάρει οι άνθρωποι, με την μόνη διαφορά ότι τώρα σπάνε, καταστρέφουν χωρίς ίχνος θλίψης, ψάχνουν για άλλο παιχνίδι.
Τώρα έχασα το παιδί που φώναζε, έπαιζε, γελούσε…
Μεγάλωσα, μαμά…
Μεγάλωσα, τόσο που ξέχασα πως κάποτε υπήρξα παιδί, ακόμα και τα παραμύθια που γλυκά μου ψιθύριζες κάθε βράδυ κι εγώ υποκρινόμουν πως κοιμάμαι, μα όταν με φίλαγες και έφευγες από το δωμάτιο χιλιάδες ιστορίες έπλαθα καινούργιες, με πρίγκιπες, νεράιδες, με ξωτικά. Ξέχασα μαμά τις κυριακάτικες μυρωδιές, τις αγκαλιές…
Μόνο εκείνες οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες έχουν μείνει πια…
Φοβάμαι μαμά, δεν μπορείς να με προστατέψεις, δεν μπορείς να μου πεις να μην φοβάμαι, δεν μπορείς να μου πεις ότι τα τέρατα δεν υπάρχουν, γιατί υπάρχουν μαμά, όλα κατοικούν εδώ, μου κρατάνε συντροφιά, δεν είναι τόσο τρομαχτικά όσο φανταζόμουν μικρή.
Απλά να…
Είναι που κάποιες φορές θέλω να θυμάμαι πως κάποτε υπήρξα και εγώ παιδί, κάποτε είχα αγνή ψυχή… Θέλω να θυμάμαι κάποια βράδια, να φτιάχνω ιστορίες βγαλμένες από παραμύθια…

–

γράφει η Ειρήνη Τσαγκαρίδη