Ο πληγωμένος μουσικός ένιωσε να τα χάνει και τα τέσσερα μετά τον απάνθρωπο χωρισμό του με την πολυαγαπημένη του μούσα, εκείνο το βροχερό πρωινό. Για την ακρίβεια, αυτή έφυγε αφήνοντας του ένα σημείωμα που έγραφε μόνο ”fuck you asshole”. Έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του κι ο ουρανός σκοτείνιασε. Ένιωθε την έμπνευση του να σκονίζεται σαν άδειο σπίτι, τις μελωδίες του να λιώνουν σαν βούτυρο σε χαλασμένο ψυγείο, τη κουζίνα του να γεμίζει με άπλυτα πιάτα και το γάλα που έβαζε στον καφέ του να ξινίζει. Κι όλα αυτά παραμονές του σημαντικότερου πανελλήνιου ετήσιου μουσικού διαγωνισμού, όπου σκόπευε να στεφθεί θριαμβευτής, να κερδίσει τον τίτλο του καλλιτέχνη της χρονιάς και να ξεπληρώσει τα χρέη του, συμπεριλαμβανομένων και των 5 καθυστερούμενων ενοικίων, εισπράττοντας το μεγάλο χρηματικό βραβείο. Μάταια εκλιπάρησε την επιστροφή της. Άδικα ταπεινώθηκε γράφοντας γκράφιτι στους τοίχους της πόλης ”Σούλα, γύρνα πίσω, δεν θα σε δείρω ξανά”.

Άυπνος, άπλυτος, αξύριστος κι αναμαλλιασμένος εμφανίστηκε ενώπιον του αμείλικτου κοινού, στο κατάμεστο αρχαίο θέατρο, το βράδυ του μουσικού διαγωνισμού, δυο μέρες αργότερα. Μεσα σε εκκωφαντική ησυχία αγκάλιασε με πρωτόγνωρο πονεμένο πάθος την άρπα του και μετά από μια εισαγωγή ασυνάρτητων φαινομενικά βοκαλισμών κι αρπισμάτων, με τα οποία εξέφρασε πληθωρικά ευάλωτα τον νταλγκά του, τραγούδησε το αριστούργημά του, αφήνοντας άφωνους κοινό και κριτές.

”Στην αρχή με αγάπησε,
Στο τέλος με παράτησε,
Και μου ανέβηκε η πίεση
Από Σολ, σε Ρε δίεση…”

_

γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος