Μερικές φορές το μόνο που θέλω είναι να ακούσουμε αγκαλιά, μαζί το ίδιο τραγούδι κάτω από το φεγγάρι. Να μην μιλάμε, να μην γελάμε. Να καθόμαστε ακίνητοι και να αφήνουμε τις νότες της μουσικής και το φως του φεγγαριού να διαπεράσουν το πιο βαθύ σημείο της ψυχής μας.

Όχι συγκινήσεις, όχι δάκρυα, όχι μεγάλα λόγια. Μερικές φορές το μόνο που θέλω είναι να βλέπω τα αόρατα αισθήματα να αιωρούνται πάνω από το κεφάλι μου και να καταλήγουν, όχι ψηλά στον ουρανό, μα κάτω, στα έγκατα της γης. Όχι μεγάλα λόγια. Όχι λόγια. Μόνο αισθήματα. Αισθήματα ειλικρινά, αληθινά, πραγματικά. Αισθήματα που δεν μπορεί κανείς να τα περιγράψει, ούτε να τα ζωγραφίσει. Αισθήματα που συνοδεύονται τέλεια μόνον από την μουσική…

Και ίσως αυτό που θέλω αυτές τις «μερικές φορές» να είναι το πιο δύσκολο να γίνει. Και όχι γιατί μας λείπει το φεγγάρι. Ούτε γιατί μας λείπει η μουσική. Γιατί μάθαμε να υποτιμούμε την σιωπή. Μάθαμε να ανοίγουμε το στόμα μας και να λέμε, να λέμε, να λέμε…

Και ξεχάσαμε πόσο σημαντική είναι η σιωπή. Ξεχάσαμε πόση ζωή μας δίνει. Ξεχάσαμε να την θυμόμαστε. Και δεν μάθαμε να την ερμηνεύουμε. Δεν μάθαμε να την εκτιμάμε. Δεν μάθαμε να την αναζητούμε. Δεν μάθαμε να είμαστε ευτυχισμένοι με αυτήν…

Θάψαμε τους εαυτούς μας ζωντανούς, κάτω από ένα τεράστιο, πολυσέλιδο λεξικό και αφήσαμε τις ψυχές μας να εξαρτώνται μόνο και αποκλειστικά από αυτή τη λίγη, φτηνιάρικη ταφόπλακα.

Και ναι, πράγματι, μερικές φορές το μόνο που θέλω είναι να σπάσω αυτήν την ταφόπλακα και να μην αφήσω άλλο τον εαυτό μου παγιδευμένο πίσω από τα αόρατα κάγκελα των λέξεων.

Να μην σου μιλήσω και να μην μου μιλήσεις.

Να μην σε πιστέψω και να μην πιστευτώ.

Μερικές φορές το μόνο που θέλω είναι να χαθώ πέρα από τα όρια που μου ορίζονται και να ψάξω να βρω έναν νέο ορίζοντα… χωρίς λόγια… χωρίς λέξεις… με παρέα μόνο το φως του φεγγαριού και τις νότες τις πιο γλυκιάς και όμορφης μουσικής…

_

γράφει η Άντια Αδαμίδου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!