Πόσο πονάει η καρδιά που έχει μάθει ν’ αγαπά μόνο εσένα,
πόσο πονάει η καρδιά στα φιλιά του αποχαιρετισμού,
πόσο αποτρόπαια πράξη ο αποχαιρετισμός,
πως να ξεστομίσεις το «Αντίο» χωρίς να πονέσεις,
Τα μεγαλύτερα φιλιά που κράτησαν αιωνιότητα
ήταν εκείνα που δεν ξανάσμιξαν τα χείλη
και το φιλί έμεινε στην αναμονή
για ένα γύρνα που δεν είπες ποτέ.
Θυμήσου, ήταν τότε που τα μάτια σου βράχηκαν
και τα δάκρυα κυλούσαν στο στεγνό μάγουλο κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι να κολυμπά στην ξαστεριά,
και όταν ο Ήλιος σου πέταξε την πρώτη του ακτίνα
για να σου θυμίσει πως είσαι ακόμα ζωντανός
το μόνο που σου είχε μείνει ήταν μια γλυκόπικρη γεύση της αγάπης
που κάπου την έχασες
χωρίς να προλάβεις να της πεις «Ξαναέλα, εγώ εδώ θα είμαι».
_
γράφει o Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
0 Σχόλια