Σαν κουβάρι ξετυλίγεται η πόλη
και σαν μίτος μυστικός
κι αναταράζεται και βολοδέρνει
σαν ξεχασμένος κήπος, που
κάθε φύλλο απ΄τα κλαδιά του
αρχίζει και μαραίνει.
Και οι τύχες των ανθρώπων
ανακατωμένες
οι φλέβες από το αίμα ξεχασμένες
απρόθυμα να ξεδιπλώνονται τα χέρια
και η ψυχή να σέρνεται σαν μοιρολόι.
Ποιος ουρανός της στέρησε τα αστέρια;
Ποιος ήλιος κρύφτηκε
και πάλι προδομένος
σε σκοτεινούς παράδρομους
στην πόλη φάντασμα
με ζωντανούς-νεκρούς και αλλοπαρμένους;
Ποιο φως αντάριασε για μια στιγμή
μα ύστερα ξεθύμανε
και σφιχτά έκρυψε μέσα του
ετούτη την οργή;
Ποιο όνειρο πάλι αμαυρώθηκε
ποια προσδοκία ποιος σκοπός
ποια καρδιά θάφτηκε πάλι ζωντανή
και βούλιαξε ξέπνοη μες στην παλιά πληγή;
Μες στο κουβάρι πια μπλεγμένα
τόσα ερωτήματα αναπάντητα
και χιλιοειπωμένα
μες στο κουβάρι αυτής της πόλης
λυγμοί βουβοί οι απαντήσεις
και ατέλειωτοι χειμώνες.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
“…ποιο όνειρο πάλι αμαυρώθηκε, ποια προσδικία ποιος σκοπός,ποια καρδιά θάφτηκε πάλι ζωντανή και βούλιαξε ξέπνοη μες στην παλιά πληγή”
Αχ βρε Άννα θαρρείς και διαβάζεις τις καρδιές των ανθρώπων όταν πονάνε!!!! ΥΠΈΡΟΧΟ.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα όμορφα λόγια σου Λένα να είσαι καλά!! 🙂
Αναπάντητα τα ερωτήματα πλεγμένα σε κουβάρι…
Και μέσα σε αυτό το κουβάρι, η ψυχή παλεύει και πονά. Καλύτερα δε θα μπορούσες να τα γράψεις Άννα. Καλό βράδυ!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Χριστίνα!Καλό βράδυ και σε εσένα!!
από τα κουβάρια που ΄χουμε όλοι μας Άννα…
καλό σου βράδυ…
Ακριβώς Μάχη μου… να είσαι καλά σε ευχαριστώ!!Καλό βράδυ!!
Σαν από κουβάρι ξετύλιξες κι εσύ τις λέξεις και τις εικόνες και με το μίτο σου έφτιαξες ένα μαγικό αποτέλεσμα ένα μαγικό ποίημα! Την καλημέρα μου.
Mε τα τόσα όμορφα σχόλιά σου Σοφία μου δίνεις τεράστια χαρά!!Ευχαριστώ 🙂
Ένταση και λυγμός το ποίημά σου Άννα μου. Την καλημέρα μου 🙂
Σε ευχαριστώ ωραία μου Έλενα 🙂
Μαζί τυλιγμένοι στο ίδιο κουβάρι, μαζί κρεμόμαστε ή κρεμασμένοι απ’ την ίδια κλωστή!!
Πολύ όμορφο Άννα μου!!!
Υπέροχο, Άννα.
Κλωστές ο πόνος, οι λέξεις σου λύνουν τα κουβάρια.